6 ποιήματα από την Μαρία Χρονιάρη.
Μια θλίψη ωκεανού
Έχω ανοίξει μια μικρή σχισμή στο κορμί μου
Κι από εκεί μπαίνει όλη η λύπη σου
Και όλο και μεγαλώνει η σχισμή
Κι όλο την ξύνω
Και γίνεται θάλασσα θλίψης
Και γίνεται ωκεανός
Και γίνεται θάνατος
Που μέσα του χορεύω
*
Τα τελευταία ψέματα
Ένας παράλληλος εαυτός
Ζει ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου
Χρόνια τώρα στέκεται εκεί και με κοιτά
Δίχως μιλιά
Καμιά φορά παίρνει το ρόλο
Του πραγματικού εαυτού μου
Και προσπαθεί να δει μέσα από τα μάτια μου
Όμως εγώ δεν έχω μάτια
Τα έκαψα μια νύχτα
Για να τα σώσω
Από τα τελευταία ψέματα
*
Ένα κόκκινο μπλουζ
Είναι μια θλίψη που συντροφεύει τον δρόμο μου
που κάνει αυτό το μπλουζ να ακούγεται πιο δυνατά
Είναι μια αύρα σιωπής
μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής που σε ντύνει
Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως
κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο
Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν μας πήραν μαζί
και κάτι καράβια που στον ερχομό τους
ποτέ δεν μας είχαν
Κι αυτό γιατί το μόνο που είχαμε
ήτανε μερικές σπασμένες χορδές
που τις κάναμε ζωή
για να μπορούμε να ντυνόμαστε τις νύχτες
Για το τελευταίο μπλουζ
στις όχθες του δικού μας προσωπικού νότου
*
Μια ασήμαντη αφορμή
Μέσα στη θλίψη ενός
Κρυμμένου δωματίου
Έχω κρεμάσει όλες
Τις ονειροπαγίδες μου
Κανείς όμως ζωντανός
Δεν μένει εδώ
Στις στιγμές που περνάνε
Ριζώνουν
Μονάχα φαντάσματα
Περίμενα πως κάποτε
Θα φανείς
Όμως κάθε παραλληλισμός
Με την φαντασία
Βγαίνει πάντα
Χαμένος
Απ’ την πραγματικότητα
*
Σιωπητήριο
Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο
Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω
Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας
Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος
Μην κλαις Μαρία
Κι όλα σαν από πόνο
Έγιναν θάλασσα
Όλα τα κύματα είναι δικά σου
*
Μόνο η ψυχή
Τίποτα δεν μπορεί
Να γεμίσει με αλήθεια
Δεν υπάρχει κάτι
Που μπορεί να ντυθεί
Τόσοι άνθρωποι
Κι ούτε ένας άνθρωπος
Τόσος πόνος
Κι ούτε μια θλίψη
Τόσος θάνατος
Να γιορτάζει τις μέρες μας
Κι ούτε ένα συγγνώμη
Να μιλάει προσευχές
Μια θλίψη ωκεανού
Έχω ανοίξει μια μικρή σχισμή στο κορμί μου
Κι από εκεί μπαίνει όλη η λύπη σου
Και όλο και μεγαλώνει η σχισμή
Κι όλο την ξύνω
Και γίνεται θάλασσα θλίψης
Και γίνεται ωκεανός
Και γίνεται θάνατος
Που μέσα του χορεύω
*
Τα τελευταία ψέματα
Ένας παράλληλος εαυτός
Ζει ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου
Χρόνια τώρα στέκεται εκεί και με κοιτά
Δίχως μιλιά
Καμιά φορά παίρνει το ρόλο
Του πραγματικού εαυτού μου
Και προσπαθεί να δει μέσα από τα μάτια μου
Όμως εγώ δεν έχω μάτια
Τα έκαψα μια νύχτα
Για να τα σώσω
Από τα τελευταία ψέματα
*
Ένα κόκκινο μπλουζ
Είναι μια θλίψη που συντροφεύει τον δρόμο μου
που κάνει αυτό το μπλουζ να ακούγεται πιο δυνατά
Είναι μια αύρα σιωπής
μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής που σε ντύνει
Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως
κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο
Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν μας πήραν μαζί
και κάτι καράβια που στον ερχομό τους
ποτέ δεν μας είχαν
Κι αυτό γιατί το μόνο που είχαμε
ήτανε μερικές σπασμένες χορδές
που τις κάναμε ζωή
για να μπορούμε να ντυνόμαστε τις νύχτες
Για το τελευταίο μπλουζ
στις όχθες του δικού μας προσωπικού νότου
*
Μια ασήμαντη αφορμή
Μέσα στη θλίψη ενός
Κρυμμένου δωματίου
Έχω κρεμάσει όλες
Τις ονειροπαγίδες μου
Κανείς όμως ζωντανός
Δεν μένει εδώ
Στις στιγμές που περνάνε
Ριζώνουν
Μονάχα φαντάσματα
Περίμενα πως κάποτε
Θα φανείς
Όμως κάθε παραλληλισμός
Με την φαντασία
Βγαίνει πάντα
Χαμένος
Απ’ την πραγματικότητα
*
Σιωπητήριο
Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο
Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω
Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας
Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος
Μην κλαις Μαρία
Κι όλα σαν από πόνο
Έγιναν θάλασσα
Όλα τα κύματα είναι δικά σου
*
Μόνο η ψυχή
Τίποτα δεν μπορεί
Να γεμίσει με αλήθεια
Δεν υπάρχει κάτι
Που μπορεί να ντυθεί
Τόσοι άνθρωποι
Κι ούτε ένας άνθρωπος
Τόσος πόνος
Κι ούτε μια θλίψη
Τόσος θάνατος
Να γιορτάζει τις μέρες μας
Κι ούτε ένα συγγνώμη
Να μιλάει προσευχές
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου