Παιχνίδι είναι ο έρωτας και εσύ δεν το έμαθες ακόμη

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..

Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν

με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ

να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και

να πεις χαίρω πολύ…

Ζήσε για να μάθεις…

Πάρε τα ρίσκα σου..

Μη φοβάσαι…

Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο…

ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα…

ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο…

ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια….!!!!

Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!

Δε χάθηκε ο ήλιος… στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε…

περίμενε λίγο… όλα θα αλλάξουν

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο…

Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου…

Να σου στείλω ένα μήνυμα… Κι εσύ δεν άκουγες…

Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,

για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.

Ο πόνος θέλει μια σκέψη.

Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.

Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,

ώσπου να σε ρημάξει…

Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.

Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.

Και καθόλου οχυρωμένη.

Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.

Είχες πυξίδα…

Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..

Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα…

Ναυάγησα…

Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα…

Ταξίδευα σ’ ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ’ αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..

Όπου μου λεγαν πήγαινα…

να παιχνίδι είναι ο έρωτας και εσύ δεν το έμαθες ακόμη…

Τι λες πως είναι η ζωή;

Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!

Μη με κοιτάς… θέλει βουτιά ο έρωτας…

«Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ’ όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες.»

«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»

Aλκυόνη Παπαδάκη