Μεγαλώνοντας, έχω μάθει να λέω "ευχαριστώ" όταν μου δίνουν και "παρακαλώ" για να ζητήσω κάτι. Ξέρω πώς δε θα πάρω πάντα αυτά που ζητώ ούτε αυτά που μου αναλογούν, όμως, ποτέ δε θα παίξω βρώμικο παιχνίδι για να τα κερδίσω. Στη ζωή έμαθα ότι κάποιες φορές χάνουμε. Στη συνέχεια έμαθα ότι χάνουμε μόνο αυτά που δεν αξίζουν. Γιατί αυτά κάνουν τόπο για κάτι καλύτερο.
Όπως έδινα και έδινα, λοιπόν, στους ανθρώπους στις σχέσεις μου, στις φιλίες μου και στην εργασία μου, έτσι έμαθα να ζητάω και ευγενικά κάποια πράγματα. Για την επιβίωση και την ευτυχία μου. Κάποια από αυτά θα έπρεπε να τα είχα πάρει χωρίς να τα ζητήσω καν. Κάποια πράγματα για μένα ήταν αυτονόητα. Και όπως τα έδινα, έτσι τα περίμενα πίσω. Όμως, κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει πάντα γιατί δεν είναι όλοι εγώ και δεν έχουν μεγαλώσει όλοι με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο σκεπτικό. Κάποιοι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, κάποιοι ζηλεύουν, άλλοι σε βλέπουν ως απειλή και οι περισσότεροι έχουν τα δικά τους ψυχολογικά για να μπορούν ν' ανοίξουν τ' αυτιά τους και το μυαλό τους για ν' ακούσουν.
Για μένα η ομαδική δουλειά και σκέψη, ο αλτρουϊσμός, είναι δεδομένα σε μία εργασία. Η αγάπη, κατανόηση και ελευθερία σε μία σχέση επίσης. Η στηρίξη και συμπαραστάση στους φίλους το ίδιο. Η βοηθεία στους πιο αδύναμους, ο σεβασμός προς το περιβάλλον τα ζώα απαραίτητα. Αλλιώς γιατί να λεγόμαστε άνθρωποι, γιατί να έχουμε δικαίωμα να κατοικούμε σ' αυτό τον όμορφο πλανητή που γοργά καταστρέφουμε. Και αναφέρω μόνο μερικά. Αυτά που θεωρώ πολύ δεδομένα, κάτι σαν άγραφοι κανόνες. Που αν τους εφαρμόζαμε όλοι θα ήταν αυτός ο κόσμος πολύ καλύτερος.
Όμως, το να περιμένουμε να δρουν όλοι όπως θα δρούσαμε εμείς είναι μία προσδοκία που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έτσι, κι εγώ σταμάτησα να ζητώ από τους ανθρώπους. Κουράστηκα. Κουράστηκα να ζητώ τα δεδομένα και να παίρνω το ελάχιστο αυτών που δίνω από τον εαυτό μου. Η αδιαφορία είναι η σωστή στάση. Γιατί να θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας που δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν; Μπορούμε σίγουρα να ζήσουμε και χωρίς αυτούς, και μάλιστα πολύ καλύτερα. Γιατί να μας συμπαθούν όλοι και να τους συμπαθούμε όλους; Είναι αδύνατον.
Ας μην απορούμε λοιπόν που οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν. Ας μην το παίρνουμε προσωπικά. Έτσι έμαθαν να ζουν στον μικρόκοσμό τους και μέσα στη μιζέρια τους. Για να μπορείς να προσφέρεις πρέπει πρώτα να έχεις. Πρέπει να νιώθεις γεμάτος και ευτυχισμένος. Οι περισσότεροι είναι κενοί. Βουτηγμένοι σε μία συνηθεία που μισούν, ανίκανοι και φοβισμένοι ν' αλλάξουν τη ζωή τους.
Όσοι μας δώσουν θα πάρουν τα δεκαπλάσια. Και όταν δίνουμε πρώτοι ας το κάνουμε συνειδητά, γνωρίζοντας ότι ίσως να μην πάρουμε ποτέ τίποτα πίσω.
Όπως έδινα και έδινα, λοιπόν, στους ανθρώπους στις σχέσεις μου, στις φιλίες μου και στην εργασία μου, έτσι έμαθα να ζητάω και ευγενικά κάποια πράγματα. Για την επιβίωση και την ευτυχία μου. Κάποια από αυτά θα έπρεπε να τα είχα πάρει χωρίς να τα ζητήσω καν. Κάποια πράγματα για μένα ήταν αυτονόητα. Και όπως τα έδινα, έτσι τα περίμενα πίσω. Όμως, κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει πάντα γιατί δεν είναι όλοι εγώ και δεν έχουν μεγαλώσει όλοι με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο σκεπτικό. Κάποιοι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, κάποιοι ζηλεύουν, άλλοι σε βλέπουν ως απειλή και οι περισσότεροι έχουν τα δικά τους ψυχολογικά για να μπορούν ν' ανοίξουν τ' αυτιά τους και το μυαλό τους για ν' ακούσουν.
Για μένα η ομαδική δουλειά και σκέψη, ο αλτρουϊσμός, είναι δεδομένα σε μία εργασία. Η αγάπη, κατανόηση και ελευθερία σε μία σχέση επίσης. Η στηρίξη και συμπαραστάση στους φίλους το ίδιο. Η βοηθεία στους πιο αδύναμους, ο σεβασμός προς το περιβάλλον τα ζώα απαραίτητα. Αλλιώς γιατί να λεγόμαστε άνθρωποι, γιατί να έχουμε δικαίωμα να κατοικούμε σ' αυτό τον όμορφο πλανητή που γοργά καταστρέφουμε. Και αναφέρω μόνο μερικά. Αυτά που θεωρώ πολύ δεδομένα, κάτι σαν άγραφοι κανόνες. Που αν τους εφαρμόζαμε όλοι θα ήταν αυτός ο κόσμος πολύ καλύτερος.
Όμως, το να περιμένουμε να δρουν όλοι όπως θα δρούσαμε εμείς είναι μία προσδοκία που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έτσι, κι εγώ σταμάτησα να ζητώ από τους ανθρώπους. Κουράστηκα. Κουράστηκα να ζητώ τα δεδομένα και να παίρνω το ελάχιστο αυτών που δίνω από τον εαυτό μου. Η αδιαφορία είναι η σωστή στάση. Γιατί να θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας που δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν; Μπορούμε σίγουρα να ζήσουμε και χωρίς αυτούς, και μάλιστα πολύ καλύτερα. Γιατί να μας συμπαθούν όλοι και να τους συμπαθούμε όλους; Είναι αδύνατον.
Ας μην απορούμε λοιπόν που οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν. Ας μην το παίρνουμε προσωπικά. Έτσι έμαθαν να ζουν στον μικρόκοσμό τους και μέσα στη μιζέρια τους. Για να μπορείς να προσφέρεις πρέπει πρώτα να έχεις. Πρέπει να νιώθεις γεμάτος και ευτυχισμένος. Οι περισσότεροι είναι κενοί. Βουτηγμένοι σε μία συνηθεία που μισούν, ανίκανοι και φοβισμένοι ν' αλλάξουν τη ζωή τους.
Όσοι μας δώσουν θα πάρουν τα δεκαπλάσια. Και όταν δίνουμε πρώτοι ας το κάνουμε συνειδητά, γνωρίζοντας ότι ίσως να μην πάρουμε ποτέ τίποτα πίσω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου