Είναι θλιβερό αν σκεφτεί κανείς το πόσο γρήγορα περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια...
Πόσο γρήγορα περνάνε οι όμορφες στιγμές. Ίσως επειδή είναι πάντα τόσο λίγες χωμένες στην ανούσια και αδιάφορη καθημερινότητά μας που μοιάζει αιώνας.
Ιδιαίτερα μετά τα 30 η ζωή κυλάει με τόση φόρα που δεν την προλαβαίνουμε. Δεν προλαβαίνουμε καν να σκεφτούμε ποιοι είμαστε, αν εδώ που είμαστε θέλουμε να είμαστε ή τι θα κάνουμε μετά. Έχουμε τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες μας που μας κρατούν απασχολημένους κι ανάμεσα τους κάποιες στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης των κόπων μας.
Η ζωή κανέναν δεν περιμένει, εμείς γιατί περιμένουμε ανθρώπους να 'ρθουν ή ν' αλλάξουν; Γιατί επιμένουμε σε καταστάσεις ληγμένες κι ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί δεκάδες φορές κι απέτυχαν να περάσουν τις δοκιμασίες; Θέλουμε ν' ακούμε συνεχώς τα ίδια και να μην τα βλέπουμε ποτέ να γίνονται πράξεις; Να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά και να ξεγελάμε τον εαυτό μας όταν νιώθουμε τόσο μόνοι και παραμελημένοι;
Η ζωή τρέχει και μας προσπερνά. Η ευτυχία αν δεν την κυνηγήσεις, δεν πρόκειται να 'ρθει να σε βρει, εκτός αν ξεχειλίζεις από τύχη. Γιατί μένουμε κολλημένοι στα ίδια που μας θλίβουν κι αφήνουμε τη ζωή να περνάει από μπροστά μας και να μας αφήνει πίσω της, χλευάζοντας μας;
Ας σκεφτούμε λίγο... Αυτοί που περιμένουμε να είναι στη ζωή μας όπως μας αξίζει κι όπως θέλουμε να είναι, είναι πρόθυμοι ν' αφήσουν κάποια πράγματα για να το κάνουν; Αυτοί σταμάτησαν όπως σταματήσαμε κι εμείς τη ζωή μας για να τους περιμένουμε; Εκτιμούν την προθυμία μας, τις υποχωρήσεις που κάνουμε, τα όσα θυσιάζουμε και απορρίπτουμε απλά για να τους περιμένουμε ή μας έχουν συμπληρωματικούς στον πάγκο χωρίς να έχουν ποτέ πρόθεση να μας ρίξουν στο παιχνίδι;
Γιατί να είναι αυτοί οι προπονητές στη δική μας ζωή;
Γιατί να έχουν αυτοί το δικαίωμα να επιλέγουν για μας όταν δεν έχουν δώσει σχεδόν τίποτα για να το αξίζουν; Αν τους αφήσουμε στη προνομιακή αυτή θέση, το πιθανότερο είναι ότι θα μας αντικαταστήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Και μια μέρα θα εξαφανιστούν. Μια και καλή! Και τότε θα κοιτάμε πίσω το χαμένο χρόνο και ρωτάμε ανούσια γιατί. Θα θέλουμε να στρέψουμε πίσω το ρολόι και δε θα μπορούμε. Θα θέλουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας και δε θα ξέρουμε πώς. Ο κόσμος θα μας μοιάζει αφιλόξενος και τρομαχτικός.
Μας περιμένουν τόσα όμορφα πράγματα εκεί έξω αρκεί ν' ανοίξουμε τα μάτια για να τα δούμε. Αυτά που ζητάμε υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μας τα δώσουν απλόχερα, φτάνει να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και ν' απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, αντί να βρισκόμαστε σε αναμονή και να επιμένουμε σε τελειωμένες καταστάσεις.
Πόσο γρήγορα περνάνε οι όμορφες στιγμές. Ίσως επειδή είναι πάντα τόσο λίγες χωμένες στην ανούσια και αδιάφορη καθημερινότητά μας που μοιάζει αιώνας.
Ιδιαίτερα μετά τα 30 η ζωή κυλάει με τόση φόρα που δεν την προλαβαίνουμε. Δεν προλαβαίνουμε καν να σκεφτούμε ποιοι είμαστε, αν εδώ που είμαστε θέλουμε να είμαστε ή τι θα κάνουμε μετά. Έχουμε τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες μας που μας κρατούν απασχολημένους κι ανάμεσα τους κάποιες στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης των κόπων μας.
Η ζωή κανέναν δεν περιμένει, εμείς γιατί περιμένουμε ανθρώπους να 'ρθουν ή ν' αλλάξουν; Γιατί επιμένουμε σε καταστάσεις ληγμένες κι ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί δεκάδες φορές κι απέτυχαν να περάσουν τις δοκιμασίες; Θέλουμε ν' ακούμε συνεχώς τα ίδια και να μην τα βλέπουμε ποτέ να γίνονται πράξεις; Να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά και να ξεγελάμε τον εαυτό μας όταν νιώθουμε τόσο μόνοι και παραμελημένοι;
Η ζωή τρέχει και μας προσπερνά. Η ευτυχία αν δεν την κυνηγήσεις, δεν πρόκειται να 'ρθει να σε βρει, εκτός αν ξεχειλίζεις από τύχη. Γιατί μένουμε κολλημένοι στα ίδια που μας θλίβουν κι αφήνουμε τη ζωή να περνάει από μπροστά μας και να μας αφήνει πίσω της, χλευάζοντας μας;
Ας σκεφτούμε λίγο... Αυτοί που περιμένουμε να είναι στη ζωή μας όπως μας αξίζει κι όπως θέλουμε να είναι, είναι πρόθυμοι ν' αφήσουν κάποια πράγματα για να το κάνουν; Αυτοί σταμάτησαν όπως σταματήσαμε κι εμείς τη ζωή μας για να τους περιμένουμε; Εκτιμούν την προθυμία μας, τις υποχωρήσεις που κάνουμε, τα όσα θυσιάζουμε και απορρίπτουμε απλά για να τους περιμένουμε ή μας έχουν συμπληρωματικούς στον πάγκο χωρίς να έχουν ποτέ πρόθεση να μας ρίξουν στο παιχνίδι;
Γιατί να είναι αυτοί οι προπονητές στη δική μας ζωή;
Γιατί να έχουν αυτοί το δικαίωμα να επιλέγουν για μας όταν δεν έχουν δώσει σχεδόν τίποτα για να το αξίζουν; Αν τους αφήσουμε στη προνομιακή αυτή θέση, το πιθανότερο είναι ότι θα μας αντικαταστήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Και μια μέρα θα εξαφανιστούν. Μια και καλή! Και τότε θα κοιτάμε πίσω το χαμένο χρόνο και ρωτάμε ανούσια γιατί. Θα θέλουμε να στρέψουμε πίσω το ρολόι και δε θα μπορούμε. Θα θέλουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας και δε θα ξέρουμε πώς. Ο κόσμος θα μας μοιάζει αφιλόξενος και τρομαχτικός.
Μας περιμένουν τόσα όμορφα πράγματα εκεί έξω αρκεί ν' ανοίξουμε τα μάτια για να τα δούμε. Αυτά που ζητάμε υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μας τα δώσουν απλόχερα, φτάνει να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και ν' απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, αντί να βρισκόμαστε σε αναμονή και να επιμένουμε σε τελειωμένες καταστάσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου