Εσύ το κύμα, εγώ η άμμος...

Τη θάλασσα την αγαπώ, όχι όμως, το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι όλα είναι αποκρουστικά ήρεμα.

Τη θάλασσα την αγαπώ το χειμώνα όταν είναι φουρτουνιασμένη. Όταν φοράει καπέλο της τον γκρίζο ουρανό και ρούχο της τα αφρώδη, άσπρα κύματα. Όταν αγριεύει και χτυπάει πάνω μου δυνατά, τόσο δυνατά που νομίζεις ότι θα σκίσει τα βράχια στα δύο. 

Η θάλασσα του χειμώνα μας μοιάζει καρδιά μου γι' αυτό την αγαπώ. Έτσι έρχεσαι και φεύγεις. Με τον ίδιο θυμό που ένα κύμα χτυπάει την άμμο και πάλι φεύγει και έρχεται... για πάντα. 

Εσύ το κύμα, εγώ η άμμος! και τα δάκρυα μου που πέφτουν στα άγρια νερά σου πώς να σταματήσουν τόση δύναμη. Και τα χέρια μου που απλώνουν να σε πιάσουν για να μην ξαναφύγεις, πιάνουν μόνο τις πέτρες που αφήνεις πίσω σου. Αυτές που μου κλείνουν το δρόμο και μένω ανήμπορη να καταπίνω την αλμύρα που αφήνει η σιωπή σου. 

Μια θάλασσα καλοκαιρινή δε θα ζήσουμε...