Κυριακή απόγευμα. Μείνε μέχρι να μας βρει το φεγγάρι. Κάτσε δίπλα μου για λίγο να τα πούμε. Να σβήσω τη μελαγχολία από τη μάτια σου, ν' ανάψεις τη φλόγα στην καρδιά μου. Πόσο μου έλειψες. Πόσο μου έλειψαν αυτά τα απογεύματα που περνάγαμε παρέα. Αυτά τα κυριακάτικα θλιμμένα απογεύματα που γίνονταν πιο γλυκά επειδή τα μοιραζόμασταν.
Μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές. Ξέχνα τη ζωή και όλα της τα άσχημα. Ξέχνα τις υποχρεώσεις σου και τη δουλειά. Μείνε μαζί μου για να σου απαλύνω τον πόνο και να μου κλείσεις τις πληγές. Μη φεύγεις πια. Δε θέλω να σε βλέπω να φεύγεις χωρίς να μιλάς. Χωρίς την υπόσχεση ότι σίγουρα θα ξαναρθείς.
Κι όμως αυτές οι στιγμές μάτια μου δεν θα είχαν φως αν δεν περνούσαμε όλα αυτά τα σκοτάδια. Πώς θα τις νιώθαμε; Πώς θα τις εκτιμούσαμε; Θα ήταν όλες οι μέρες οι ίδιες και επίπεδες. Τώρα σε βλέπω λίγο και σ' αγαπώ πολύ. Σε θέλω παράφορα γιατί σε περιμένω. Ζω αδιάφορα μέχρι να σε ξανακρατήσω.
Αυτές τις Κυριακές που σ' έχω, θέλω τα μάτια σου να γελάνε και τα χείλη σου να μου μιλάνε. Άσε το μετά για το μετά, το αύριο για το αύριο.
Δε θέλω καρδιά μου να λυπάσαι,αν και στ' ορκίζομαι η θλίψη αυτή σου πάει. Γι' αυτήν σε ερωτεύτηκα, γιατί αυτή μιλάει στη δική μου.
Κάτσε λοιπόν για λίγο να τα πούμε... χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου