"Καλύτερα να πεθάνω από πάθος παρά από βαρεμάρα", είπε ο μεγάλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκονγκ και μια μέρα τον βρήκαν νεκρό στο μικρό και φτωχικό του σπίτι. Στα 37 του μόλις χρόνια είχε αποφασίσει πώς δεν άντεχε άλλο τη βαρεμάρα και έβαλε τέλος στη ζωή του με ένα ρεβόλβερ.
Ο Βαν Γκονγκ είναι ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους ζωγράφους στον κόσμο. Το μουσείο του στο Άμστερνταμ δέχεται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, όμως, ο ίδιος πέθανε μόνος και φτωχός, νικημένος από την κατάθλιψη.
Αυτή είναι η τραγικότητα της ζωής. Της κάθε ζωής. Πόσοι άνθρωποι που δεν έχουν το θάρρος να τραβήξουν τη σκανδάλη του ρεβόλβερ, πεθαίνουν καθημερινά από βαρεμάρα; Ο ψυχολογικός θάνατος είναι καθημερινός και βασανιστικός.
Άνθρωποι ξυπνάνε κάθε πρωί, αν κοιμηθούν καθόλου, για να δουν το ίδιο έργο σ' επανάληψη, σ' ένα ρόλο που βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν ή για τον οποίο έχουν μετανιώσει και πλέον έχουν βαρεθεί. Ακολουθούν την ίδια διαδικασία για να ετοιμαστούν με το που σηκώνονται από το κρεβάτι τους, παίρνουν το ίδιο τρένο κάθε μέρα για να πάνε σε μία δουλειά που μισούν. Υποκρίνονται για 10 περίπου ώρες πώς όλα καλά και κοιτάνε συνεχώς το ρολόι μέχρι να δείξει την ώρα που θ' απελευθερωθούν. Κι ύστερα ανούσιες συναντήσεις με φίλους που βαρέθηκαν να βλέπουν και να κάνουν τα ίδια, όμως δε θέλουν να χάσουν κι αυτούς κι ύστερα στο σπίτι μ' ένα ταίρι που κι αυτό βαρέθηκαν, όμως, δε βρίσκουν τη δύναμη να χωρίσουν.
Πόση δύναμη χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος Πόση δύναμη χρειάζεται για να επιλέγει ότι τον κάνει ευτυχισμένο; ΓΙατί η κατάθλιψη είναι η πρώτη ασθένεια στις μέρες μας; Γιατί του φορτώνουν περισσότερα απ' όσα μπορεί ν' αντέξει. Γιατί δυσκολεύεται να βρει το νόημα. Επειδή έχει απομακρυνθεί από την αγάπη. Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τον άνθρωπο κι ας νομίζουμε ότι τα κοινωνικά δίκτυα και το ίντερνετ μας έφεραν πιο κοντά. Τα πάντα γίνονται μηχανικά, για το θεαθήναι.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαθήκατε απλά στη στιγμή, που νιώσατε αυτό που ζήσατε στο 100% και απλά γελούσατε ξεχνώντας να κοιτάξετε το κινητό ή να μοιραστείτε το στάτους σας. Πότε κλάψατε από χαρά; Πότε νιώσατε για τελευταία φορά ότι ανήκετε εκεί που υπάρχετε; Πότε δώσατε τον εαυτό και το σώμα σας ολοκληρωτικά και νιώσατε το σώμα σας να δονείται από έρωτα;
Γιατί οι άνθρωποι υποτιμούν τη δύναμη που έχει ο έρωτας πάνω τους. Γιατί ξεχνάνε ότι μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους και να τους ολοκληρώσει; Γιατί επιλέγουν οτιδήποτε άλλο πιο εύκολο εκτός απ' αυτόν;
Πόσοι άνθρωποι δεν στρέφουν τελικά το ρεβόλβερ στον εαυτό τους, όμως τον σκοτώνουν κάθε μέρα;
Ο Βαν Γκονγκ είναι ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους ζωγράφους στον κόσμο. Το μουσείο του στο Άμστερνταμ δέχεται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, όμως, ο ίδιος πέθανε μόνος και φτωχός, νικημένος από την κατάθλιψη.
Αυτή είναι η τραγικότητα της ζωής. Της κάθε ζωής. Πόσοι άνθρωποι που δεν έχουν το θάρρος να τραβήξουν τη σκανδάλη του ρεβόλβερ, πεθαίνουν καθημερινά από βαρεμάρα; Ο ψυχολογικός θάνατος είναι καθημερινός και βασανιστικός.
Άνθρωποι ξυπνάνε κάθε πρωί, αν κοιμηθούν καθόλου, για να δουν το ίδιο έργο σ' επανάληψη, σ' ένα ρόλο που βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν ή για τον οποίο έχουν μετανιώσει και πλέον έχουν βαρεθεί. Ακολουθούν την ίδια διαδικασία για να ετοιμαστούν με το που σηκώνονται από το κρεβάτι τους, παίρνουν το ίδιο τρένο κάθε μέρα για να πάνε σε μία δουλειά που μισούν. Υποκρίνονται για 10 περίπου ώρες πώς όλα καλά και κοιτάνε συνεχώς το ρολόι μέχρι να δείξει την ώρα που θ' απελευθερωθούν. Κι ύστερα ανούσιες συναντήσεις με φίλους που βαρέθηκαν να βλέπουν και να κάνουν τα ίδια, όμως δε θέλουν να χάσουν κι αυτούς κι ύστερα στο σπίτι μ' ένα ταίρι που κι αυτό βαρέθηκαν, όμως, δε βρίσκουν τη δύναμη να χωρίσουν.
Πόση δύναμη χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος Πόση δύναμη χρειάζεται για να επιλέγει ότι τον κάνει ευτυχισμένο; ΓΙατί η κατάθλιψη είναι η πρώτη ασθένεια στις μέρες μας; Γιατί του φορτώνουν περισσότερα απ' όσα μπορεί ν' αντέξει. Γιατί δυσκολεύεται να βρει το νόημα. Επειδή έχει απομακρυνθεί από την αγάπη. Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τον άνθρωπο κι ας νομίζουμε ότι τα κοινωνικά δίκτυα και το ίντερνετ μας έφεραν πιο κοντά. Τα πάντα γίνονται μηχανικά, για το θεαθήναι.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαθήκατε απλά στη στιγμή, που νιώσατε αυτό που ζήσατε στο 100% και απλά γελούσατε ξεχνώντας να κοιτάξετε το κινητό ή να μοιραστείτε το στάτους σας. Πότε κλάψατε από χαρά; Πότε νιώσατε για τελευταία φορά ότι ανήκετε εκεί που υπάρχετε; Πότε δώσατε τον εαυτό και το σώμα σας ολοκληρωτικά και νιώσατε το σώμα σας να δονείται από έρωτα;
Γιατί οι άνθρωποι υποτιμούν τη δύναμη που έχει ο έρωτας πάνω τους. Γιατί ξεχνάνε ότι μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους και να τους ολοκληρώσει; Γιατί επιλέγουν οτιδήποτε άλλο πιο εύκολο εκτός απ' αυτόν;
Πόσοι άνθρωποι δεν στρέφουν τελικά το ρεβόλβερ στον εαυτό τους, όμως τον σκοτώνουν κάθε μέρα;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου