Κάποιος συνάδελφος έγραψε:
Τελικά, την «Ημέρα της Γυναίκας» οι γυναίκες δεν θέλουν λουλούδια, δωράκια και αγκαλιές.
Δεν ψάχνουν προστασία ούτε ζητιανεύουν την παρέμβαση κάποιου θεσμικού πατερούλη.
Δεν ζητούν ευγενικά να τους αποδώσουν οι άρχοντες νέα δικαιώματα.
Απαιτούν.
Απαιτούν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Απαιτούν τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα.
Απαιτούν το προφανές. Μάχονται για έναν κόσμο όπου για τα προφανή και τα αυτονόητα δεν θα απαιτούνται κείμενα και λόγοι, επετειακές ημέρες, αγώνες.
Βλέπεις, σε αυτό το ανάποδο σύμπαν που έχουμε χτίσει, τα απλά, αυτονόητα και προφανή είναι που είναι δύσκολα και προϋποθέτουν να παλέψεις για να τα κατακτήσεις. Ώσπου μια μέρα, να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν. Ώσπου μια μέρα να έχει γίνει τουλάχιστον η πιο αυτονόητη αρχή από όλες. (nostimonimar.gr).
Άνδρας - συνάδελφος που αντιλαμβάνεται κάτι που ίσως πολλές από εμάς τις γυναίκες δε θα αντιληφθούμε ποτέ, καθώς περιμένουμε αυτή τη μέρα για να δούμε ένα λουλούδι ή μια καρτούλα από το σύντροφό μας το πρωί που θα ξυπνήσουμε. Καλώς να ορίσουν τα δωράκια βέβαια αν ο σύντροφός μας νιώθει ότι οφείλει να μας τιμήσει αυτή τη μέρα.
Όμως, ως γυναίκες δεν είναι αυτά που θα πρέπει να προσδοκούμε τη μέρα αυτή.
Η μέρα αυτή βάφτηκε με αίμα όπως και πολλές άλλες μέρες για τη διεκδίκηση της ψήφου και των ίσων εργατικών δικαιωμάτων! Η 8η Μαρτίου έχει χρώμα κόκκινο και όχι ροζ. Σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου οι γυναίκες απολαμβάνουν ελευθερίες που κερδήθηκαν από κάποιες δυναμικές γυναίκες του παρελθόντος με αγώνες και θυσίες.
8 Μαρτίου 1985. Οι κάκιστες συνθήκες εργασίας οδηγούν 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν μειωμένο ωράριο σε 10 από 16 ώρες και ίσες απολαβές με τους άνδρες, σε μαζική απεργία στη Νέα Υόρκη. Οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούν βία για να διαλυθεί το πλήθος, ενώ οι εργοστασιάρχες δίνουν το στίγμα τους: Ομαδικές απολύσεις.
1908. Με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» 15.000 γυναίκες κατεβαίνουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με αίτημα λιγότερες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική ασφάλεια και το τριαντάφυλλο την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1982 στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα. Τη συγκεκριμένη χρονιά η εν λόγω υφαντουργία αποφάσισε να προβεί σε μειώσεις μισθών στις γυναίκες από 80 σε 60 λεπτά.
Τα πιο πάνω είναι μόνο ελάχιστα γεγονότα των αγώνων των γυναικών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Σε χώρες της Ανατολής και της Ασίας όπως η Σαουδική Αραβία και το Αφγανιστάν οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακόμη ως κατώτερα όντα χωρίς δικαίωμα στην επιλογή σύντροφο, στη ψήφο και στην εργασία,
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να μπορούμε να πούμε ότι η 8η Μαρτίου είναι μέρα γιορτής. Ο αγώνας συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Η ελευθερία, το δικαίωμα στον έρωτα, στην ίση εργασία, στην ψήφο είναι ακόμη μάχες που πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν.
Τελικά, την «Ημέρα της Γυναίκας» οι γυναίκες δεν θέλουν λουλούδια, δωράκια και αγκαλιές.
Δεν ψάχνουν προστασία ούτε ζητιανεύουν την παρέμβαση κάποιου θεσμικού πατερούλη.
Δεν ζητούν ευγενικά να τους αποδώσουν οι άρχοντες νέα δικαιώματα.
Απαιτούν.
Απαιτούν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Απαιτούν τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα.
Απαιτούν το προφανές. Μάχονται για έναν κόσμο όπου για τα προφανή και τα αυτονόητα δεν θα απαιτούνται κείμενα και λόγοι, επετειακές ημέρες, αγώνες.
Βλέπεις, σε αυτό το ανάποδο σύμπαν που έχουμε χτίσει, τα απλά, αυτονόητα και προφανή είναι που είναι δύσκολα και προϋποθέτουν να παλέψεις για να τα κατακτήσεις. Ώσπου μια μέρα, να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν. Ώσπου μια μέρα να έχει γίνει τουλάχιστον η πιο αυτονόητη αρχή από όλες. (nostimonimar.gr).
Άνδρας - συνάδελφος που αντιλαμβάνεται κάτι που ίσως πολλές από εμάς τις γυναίκες δε θα αντιληφθούμε ποτέ, καθώς περιμένουμε αυτή τη μέρα για να δούμε ένα λουλούδι ή μια καρτούλα από το σύντροφό μας το πρωί που θα ξυπνήσουμε. Καλώς να ορίσουν τα δωράκια βέβαια αν ο σύντροφός μας νιώθει ότι οφείλει να μας τιμήσει αυτή τη μέρα.
Όμως, ως γυναίκες δεν είναι αυτά που θα πρέπει να προσδοκούμε τη μέρα αυτή.
Η μέρα αυτή βάφτηκε με αίμα όπως και πολλές άλλες μέρες για τη διεκδίκηση της ψήφου και των ίσων εργατικών δικαιωμάτων! Η 8η Μαρτίου έχει χρώμα κόκκινο και όχι ροζ. Σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου οι γυναίκες απολαμβάνουν ελευθερίες που κερδήθηκαν από κάποιες δυναμικές γυναίκες του παρελθόντος με αγώνες και θυσίες.
8 Μαρτίου 1985. Οι κάκιστες συνθήκες εργασίας οδηγούν 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν μειωμένο ωράριο σε 10 από 16 ώρες και ίσες απολαβές με τους άνδρες, σε μαζική απεργία στη Νέα Υόρκη. Οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούν βία για να διαλυθεί το πλήθος, ενώ οι εργοστασιάρχες δίνουν το στίγμα τους: Ομαδικές απολύσεις.
1908. Με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» 15.000 γυναίκες κατεβαίνουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με αίτημα λιγότερες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική ασφάλεια και το τριαντάφυλλο την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1982 στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα. Τη συγκεκριμένη χρονιά η εν λόγω υφαντουργία αποφάσισε να προβεί σε μειώσεις μισθών στις γυναίκες από 80 σε 60 λεπτά.
Τα πιο πάνω είναι μόνο ελάχιστα γεγονότα των αγώνων των γυναικών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Σε χώρες της Ανατολής και της Ασίας όπως η Σαουδική Αραβία και το Αφγανιστάν οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακόμη ως κατώτερα όντα χωρίς δικαίωμα στην επιλογή σύντροφο, στη ψήφο και στην εργασία,
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να μπορούμε να πούμε ότι η 8η Μαρτίου είναι μέρα γιορτής. Ο αγώνας συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα και στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Η ελευθερία, το δικαίωμα στον έρωτα, στην ίση εργασία, στην ψήφο είναι ακόμη μάχες που πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου