Δε μ' αγαπούσες και τώρα το βλέπω καθαρά. Ήθελες να φύγεις όσο πιο αθόρυβα γίνεται από τη ζωή μου, λες και δε θα άκουγα τη σιωπή σου. Προσπάθησες να αποφύγεις τις σοβαρές συζητήσεις, τις εξηγήσεις. Ήθελες απλά να ξεφύγεις από μένα, χωρίς να πεις ένα "συγνώμη", χωρίς να δεχθείς ότι έπαιξες με τα αισθήματά μου, χωρίς να πάρεις πάνω σου καμία ευθύνη.
Ίσως οι ένοχες σου να μη σε άφηναν να κοιμηθείς τα βράδια, αν καταλάβαινες τη ζημιά που έκανες στην όλη ψυχολογία μου και ίσως γι' αυτό δεν ήθελες να δεχθείς ότι κάπου φταις.
Μπορεί, ακόμη χειρότερα, και να με λυπόσουνα. Να μην ήθελες να με δεις στα μάτια και να μου πεις ότι γύρισες απλά και μόνο για να πάρεις μία επιβεβαίωση για τον εαυτό σου και μετά να ξαναφύγεις, σαν να μην είχαμε ζήσει απολύτως τίποτα. Σαν να μην υπήρξαμε ο ένας στα χέρια του άλλου, σαν όλα αυτά να ήταν κατασκευάσματα του ασθενές μυαλού μου.
Τελικά, δεν σου το έκανα εύκολο να φύγεις κι έτσι άρχισες να ρίχνεις όλα τα λάθη πάνω μου. Με παρουσίαζες ως μία γυναίκα γεμάτη ψυχολογικά που επέμενε για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Εγώ έχω τις ανασφάλειες, εγώ είμαι η πιεστική, εγώ έχω τα ψυχολογικά, εγώ είμαι υπερβολικά ρομαντική, εγώ δεν βλέπω την πραγματικότητα... για όλα έφταιγα εγώ.
Και για όλα είχες λίγο δίκαιο. Λίγο μόνο, στο αναγνωρίζω. Αυτό που δε θα δεχθώ όμως ποτέ είναι να λες ότι η μοναξιά μου με έφερνε σε σένα. Κράτα τη δήθεν συμπόνοια σου για μένα για τον εαυτό σου, γιατί στ' αλήθεια δεν τη χρειάζομαι. Ούτε τη δική σου, ούτε κανενός που δεν βρίσκει τάχα χρόνο για μένα.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε τη μισή μου μοναξιά δε θα μπορούσες ν' αντέξεις. Εγώ, όμως, έχω βρει τον τρόπο αυτή τη μοναξιά να την αγκαλιάζω. Μέσα από αυτήν γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, ξεκουράζομαι, ηρεμώ και παίρνω δυνάμεις για να συνεχίσω αυτό τον αγώνα που λέγεται ζωή. Δε δίνω τον εαυτό μου σε κανέναν για χάριν της μοναξιάς, δεν σπαταλώ τον πολύτιμο χρόνο που έχω να περάσω με τον εαυτό μου, με τον πρώτο τυχόντα που θα θελήσει να μπει στη ζωή μου και δε με αφορούν όσοι ψάχνουν, καθισμένοι πίσω από ένα υπολογιστή, να σβήσουν τη μοναχικότητά τους.
Μπορεί να είμαι μόνη στο σπίτι για ώρες, όμως ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά γιατί το κάνω από επιλογή. Αυτό τον χρόνο μακριά από φίλους, οικογένεια και κοινωνικές δικτυώσεις, τον χρειάζομαι. Εσύ που είσαι όλο αυτό τον καιρό; Ανάμεσα σε ανθρώπους που σε κάνουν κατά βάθος να νιώθεις πιο μόνος και πνιγμένος από ποτέ. Γιατί η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσους ανθρώπους έχεις γύρω σου, αλλά με το πώς νιώθεις εσύ μέσα σου.
Ομολογώ ότι υπάρχουν στιγμές που μου λείπεις. Ομολογώ ότι παρόλα τα όσα μου χρέωσες για να φύγεις με καθαρή τη συνείδηση, ακόμη σε σκέφτομαι και σε δικαιολογώ. Σε έχω συγχωρέσει και ακόμη σ' αγαπώ γιατί αλήθεια εσύ και μόνο μπόρεσες να με κάνεις να νιώσω πλήρης και ευτυχισμένη. Όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι μπροστά σ' αυτό που είχαμε μου φαίνονται ακόμη βαρετά κι ανούσια. Όμως, τη μοναξιά μου την αγάπησα όσο αγάπησα κι εσένα, γιατί με κάνει να νιώθω το ίδιο πλήρης κι ευτυχισμένη, με μία μόνο διαφορά. Αυτή δε με πρόδωσε ποτέ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου