Περνώντας πολλές ώρες της ημέρας μου στον υπολογιστή και στα social media, μιας και η δουλειά μου εξαρτάται από αυτά, έπιασα κάποιες φορές τον εαυτό μου να μετράει λάικ. "Ποιοι και πόσοι έκαναν λάικ σε αυτή την κοινοποίησή μου και γιατί άλλοι τόσοι δεν έκαναν;" Σκέψεις θλιβερές, που αναπόφευκτα κάποια στιγμή τις κάνεις ότι έχεις μπροστά σου συνεχώς την μικρή οθόνη του υπολογιστή. Το θέμα, όμως, είναι τι της κάνεις αυτές τις σκέψεις;
Η απάντηση είναι: "τις πετάς αμέσως στα σκουπίδια". Και αν είσαι σε ηλικία που έζησες προ FB, τότε θα ξέρεις κι εσύ ότι η ζωή και οι άνθρωποι δεν μετριούνται σε λάικ αλλά σε παρουσίες. Η δική μου γνώμη, τα δικά μου γούστα, η δική μου συγγραφή και σκέψεις δεν σημαίνει - και ευτυχώς - ότι αντιπροσωπεύουν μία μεγάλη μάζα ανθρώπων ή ακόμη και των φίλων μου. Οι φίλοι μου δεν ακούνε την ίδια μουσική με μένα ούτε 'γω έχω ιδέα απ' αυτά τα τελευταία Hit που ακούνε στο ραδιόφωνο. Δεν τρώνε τα ίδια φαγητά με μένα, δεν διαβάζουν τα ίδια βιβλία και δεν τους προβληματίζουν τα ίδια πράγματα. Απολύτως λογικό και υγιές.
Ζευγάρια τσακώνονται και φιλίες χαλάνε για κάτι τόσο τυπικό όσο ένα λάικ. Έχει δικαίωμα κάποιος να μην του αρέσουν τα ίδια πράγματα μένα και να μη συμμερίζεται τις απόψεις του. Κάτι αντίθετο θα ήταν εντελώς φασιστικό να το ζητάς εσύ ή εγώ. Κι ευτυχώς οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν ασχολούνται τόσο με τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν περνάνε τις ώρες τους ζητιανεύοντας λάικ ή προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν ένα μάτσο ανθρώπους που πιθανόν δεν θα γνωρίσουν ή δε θα ξαναδούν ποτέ.
Υπάρχει και η άλλη, η θετική πλευρά. Να κάνεις νέες γνωριμίες και πιο δύσκολα και φίλους, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια πιστεύω και γούστα με σένα. Ποτέ, όμως, δε θα είναι στο ίδιο επίπεδο με τους ανθρώπους που μοιράζονται το βράδυ τον καναπέ μαζί σου.
Όσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λυπάται για λάικ, αμέσως τον χαστούκισα. Το φυσιολογικό είναι να έχεις λίγους φίλους, λίγους ανθρώπους δίπλα σου και πραγματικούς. Πολύ δύσκολα καταφέρνεις να κτίζεις σχέσεις με κάποιους λίγους, πόσο μάλλον με χιλιάδες άτομα που θεωρείς "φίλους" στο fb. Θα ήθελα πολύ να αγαπούν όλοι τη δουλειά μου. Όλοι θα το θέλαμε αυτό για τη δουλειά μας. Να μοιράζονται τα άρθρα μου, να μου στέλνουν τα μηνύματά τους για να εκφράσουν τα αισθήματά τους και πόσο ταυτίζονται με αυτά που διαβάζουν ή πόσο τους αρέσουν. Είναι, όμως, αδύνατον, και δεν πρέπει να μας λυπεί.
Κάποιοι, γνωστοί ή άγνωστοι, το κάνουν όντως και είναι αρκετό. Εξάλλου, δε θα ήθελα ποτέ να γίνω facebook celebrity βγάζοντας προς τα έξω κάθε μου πρόβλημα ψυχολογικό και προσωπικό ή αραδιάζοντας φιλοσοφίες της δεκάρας που σε καμία περίπτωση δεν τηρώ στη ζωή μου. Αυτά είναι για άλλους που στο τέλος της ημέρας θα το κάνουν και γιατί νιώθουν μόνοι αλλά και για να βγάλουν κάποια λεφτά.
Από την άλλη, μετράω αυστηρά παρουσίες. Μετράω τηλέφωνα και μηνύματα και ανταποδίδω αναλόγως και με το παραπάνω. Μετράω αυτούς που θέλουν να είναι δίπλα μου και με ψάχνουν, χωρίς να έχουν να κερδίσουν κάτι. Αυτούς που θα μπορώ ν' ακουμπήσω όταν χρειαστώ ένα ώμο. Αυτούς που θα με ψάξουν και πάνω απ' όλα αυτούς που τους μιλάω κοιτώντας τους στα μάτια. Που είναι δίπλα μου. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου κάθε στιγμή, αυτοί μετράνε στην τελική. Αυτοί που απλώνεις το χέρι σου και τους αγγίζεις, που βλέπεις το χαμόγελό τους και το ακούς να φθάνει στ' αυτιά σου. Αυτοί που δε σου στέλνουν μόνο γραπτά φιλιά, αλλά είναι κι εκεί το βράδυ για να στα δώσουν.
Οι στιγμές που μοιραζόμαστε στην πραγματική ζωή με άλλους, αυτές μετράνε και αυτές θυμόμαστε στην τελική. Εσύ πόσες τέτοιες θυμάσαι και με ποιους; Καιρός ν' αρχίσεις να πιάνεις παρουσίες και να σταματήσεις να χάνεις το χρόνο σου και να χαλάς τη διάθεσή σου για τα λάικ αγνώστων και ιντερνετικών περαστικών ανθρώπων.
Η απάντηση είναι: "τις πετάς αμέσως στα σκουπίδια". Και αν είσαι σε ηλικία που έζησες προ FB, τότε θα ξέρεις κι εσύ ότι η ζωή και οι άνθρωποι δεν μετριούνται σε λάικ αλλά σε παρουσίες. Η δική μου γνώμη, τα δικά μου γούστα, η δική μου συγγραφή και σκέψεις δεν σημαίνει - και ευτυχώς - ότι αντιπροσωπεύουν μία μεγάλη μάζα ανθρώπων ή ακόμη και των φίλων μου. Οι φίλοι μου δεν ακούνε την ίδια μουσική με μένα ούτε 'γω έχω ιδέα απ' αυτά τα τελευταία Hit που ακούνε στο ραδιόφωνο. Δεν τρώνε τα ίδια φαγητά με μένα, δεν διαβάζουν τα ίδια βιβλία και δεν τους προβληματίζουν τα ίδια πράγματα. Απολύτως λογικό και υγιές.
Ζευγάρια τσακώνονται και φιλίες χαλάνε για κάτι τόσο τυπικό όσο ένα λάικ. Έχει δικαίωμα κάποιος να μην του αρέσουν τα ίδια πράγματα μένα και να μη συμμερίζεται τις απόψεις του. Κάτι αντίθετο θα ήταν εντελώς φασιστικό να το ζητάς εσύ ή εγώ. Κι ευτυχώς οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν ασχολούνται τόσο με τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν περνάνε τις ώρες τους ζητιανεύοντας λάικ ή προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν ένα μάτσο ανθρώπους που πιθανόν δεν θα γνωρίσουν ή δε θα ξαναδούν ποτέ.
Υπάρχει και η άλλη, η θετική πλευρά. Να κάνεις νέες γνωριμίες και πιο δύσκολα και φίλους, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια πιστεύω και γούστα με σένα. Ποτέ, όμως, δε θα είναι στο ίδιο επίπεδο με τους ανθρώπους που μοιράζονται το βράδυ τον καναπέ μαζί σου.
Όσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λυπάται για λάικ, αμέσως τον χαστούκισα. Το φυσιολογικό είναι να έχεις λίγους φίλους, λίγους ανθρώπους δίπλα σου και πραγματικούς. Πολύ δύσκολα καταφέρνεις να κτίζεις σχέσεις με κάποιους λίγους, πόσο μάλλον με χιλιάδες άτομα που θεωρείς "φίλους" στο fb. Θα ήθελα πολύ να αγαπούν όλοι τη δουλειά μου. Όλοι θα το θέλαμε αυτό για τη δουλειά μας. Να μοιράζονται τα άρθρα μου, να μου στέλνουν τα μηνύματά τους για να εκφράσουν τα αισθήματά τους και πόσο ταυτίζονται με αυτά που διαβάζουν ή πόσο τους αρέσουν. Είναι, όμως, αδύνατον, και δεν πρέπει να μας λυπεί.
Κάποιοι, γνωστοί ή άγνωστοι, το κάνουν όντως και είναι αρκετό. Εξάλλου, δε θα ήθελα ποτέ να γίνω facebook celebrity βγάζοντας προς τα έξω κάθε μου πρόβλημα ψυχολογικό και προσωπικό ή αραδιάζοντας φιλοσοφίες της δεκάρας που σε καμία περίπτωση δεν τηρώ στη ζωή μου. Αυτά είναι για άλλους που στο τέλος της ημέρας θα το κάνουν και γιατί νιώθουν μόνοι αλλά και για να βγάλουν κάποια λεφτά.
Από την άλλη, μετράω αυστηρά παρουσίες. Μετράω τηλέφωνα και μηνύματα και ανταποδίδω αναλόγως και με το παραπάνω. Μετράω αυτούς που θέλουν να είναι δίπλα μου και με ψάχνουν, χωρίς να έχουν να κερδίσουν κάτι. Αυτούς που θα μπορώ ν' ακουμπήσω όταν χρειαστώ ένα ώμο. Αυτούς που θα με ψάξουν και πάνω απ' όλα αυτούς που τους μιλάω κοιτώντας τους στα μάτια. Που είναι δίπλα μου. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου κάθε στιγμή, αυτοί μετράνε στην τελική. Αυτοί που απλώνεις το χέρι σου και τους αγγίζεις, που βλέπεις το χαμόγελό τους και το ακούς να φθάνει στ' αυτιά σου. Αυτοί που δε σου στέλνουν μόνο γραπτά φιλιά, αλλά είναι κι εκεί το βράδυ για να στα δώσουν.
Οι στιγμές που μοιραζόμαστε στην πραγματική ζωή με άλλους, αυτές μετράνε και αυτές θυμόμαστε στην τελική. Εσύ πόσες τέτοιες θυμάσαι και με ποιους; Καιρός ν' αρχίσεις να πιάνεις παρουσίες και να σταματήσεις να χάνεις το χρόνο σου και να χαλάς τη διάθεσή σου για τα λάικ αγνώστων και ιντερνετικών περαστικών ανθρώπων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου