Αντίο Θάνο... μέρες αργίας αυτές για μας

"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι", είπες... και το 'κανες. 2 Σεπτεμβρίου, λες και περίμενες να μπει το φθινόπωρο για να λέμε όλοι μετά πόσο προφητικά ήταν τα λόγια σου. Μα ήσουν πάντα τόσο αληθινός που κανείς δεν μπορεί να μιλάει για μία κακοστημένη φάρσα. Με μία κιθάρα και ένα τσιγάρο στο στόμα στα μικρά μαγαζιά των Εξαρχείων τραγουδούσες σκυφτός το "Ξανάρθαν τα σύννεφα" και το "Ένα δάκρυ κοραλλένιο". Δεν ήξερες τότε πόση ήταν η αγάπη του κόσμου για σένα. Πάντα απευθυνόσουν στους λίγους. Εσύ και τα Διάφανα Κρίνα ξεκινήσατε όπως τελειώσατε. Ένα αυθεντικό, ελληνικό ροκ συγκρότημα με στίχους και ήχο που λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν και να εκτιμήσουν. 

"Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...", έγραψε ο Καββαδίας κι εσύ το τραγούδησες χωρίς να γνωρίζεις ότι κάποια μέρα όντως θα έστελνες εσύ το "Γράμμα ενός Αρρώστου"...

"Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος
μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος".

Κι έτσι έφυγες, όπως τραγούδησες για όλους εμάς μέχρι και την τελευταία στιγμή.... γενναία.

Αυτός ήταν ο "τελευταίος σταθμός". Όχι μόνο για σένα Θάνο. Αλλά για το ελληνικό ροκ. Για την ελληνική μουσική και για μας που θέλαμε να σε δούμε, να σε χαιρετήσουμε και να σε ακούσουμε για ακόμη μια φορά.

"Πεθαίνουν οι καλύτεροι και μόνοι οι σάπιοι μένουν". Είναι όντως "καταραμένοι οι ποιητές" Θάνο; Εσύ ήσουν ένας από αυτούς. Οι ποιητές σηκώνουν την ασχήμια και το βάρος του κόσμου στους ώμους τους μέχρι που στο τέλος λυγίζουν. Αυτός ο κόσμος δε σηκώνει τους ευαίσθητους και τους ονειροπόλους. Τους εκτοπίζει και κρατάει τους "αναξιότερους"...  

Αυτή "η απώλεια δεν θα γίνει ποτέ συνήθεια". Τα τραγούδια σου θα αγαπηθούν περισσότερο στο πέρασμα των χρόνων. Θα περνάνε από γενιά σε γενιά και θα μας μαθαίνουν να αγαπάμε το σκοτάδι όπως και το φως. Θα μας θυμίζουν ότι είμαστε εδώ σ' αυτή τη γη προσωρινοί. Ότι είναι εντάξει να κλαις και να πονάς. Είναι εντάξει να αποδέχεσαι την αδύναμη, ανθρώπινη σου πλευρά. Είναι εντάξει να μη σε αποδέχονται οι πολλοί. Είναι εντάξει να μην πηγαίνεις με το ρεύμα. Είναι εντάξει να είσαι μόνος. Είναι εντάξει να χάνεις τον έρωτα και να ζεις την απώλεια χωρίς να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά. Πάλι θα είμαστε λίγοι όμως η αγάπη μας θα περισσεύει. 

Αυτό τον "μπλε χειμώνα" δε θα τον ζήσεις. Και πια δε θα πονάς. Και μεις απομείναμε εδώ, "κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης". Όμως, μας "έχεις απομένει η λέξη" και μ' αυτήν θα δώσουμε τις επόμενες μάχες. Γιατί όπως, έγραψες, "Μ' ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν". Και θα πίνουμε στο όνομά σου, καταφρονώντας τον θάνατο, όπως έκανες κι εσύ και τα "άφταστα θα ζητούμε". 

Τώρα Θάνο μπορείς να μας πεις, "που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει."

Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε...