Έφυγες τόσο ξαφνικά εκείνη την ημέρα που δεν πρόλαβα να κρατήσω τίποτα για μένα. Ούτε καν οι λιτές απαντήσεις και οι δικαιολογίες που έδωσες δεν ήταν αρκετές για να καλύψουν τα μεγάλα ερωτηματικά μου.
Περίμενα ότι θα ήταν ακόμη ένας καβγάς. Ότι κάποια στιγμή, όταν τα νεύρα θα περνούσαν, θα επέστρεφες. Όμως, αυτή τη φορά ήταν αλλιώς.
Ακόμη περιμένω. Μετά από τόσο καιρό. Τα ίδια παράπονα και οι ίδιες απορίες ξαπλώνουν κάθε βράδυ μαζί μου και με στοιχειώνουν. Κάθε μήνυμά μου πέφτει στο κενό. Είναι λες και δεν υπήρξα στη ζωή σου ποτέ. Είναι λες και θέλησες να με χιλιοκλειδώσεις μια και καλή στο παρελθόν και να μην έχεις τίποτα που να με θυμίζει.
Έτσι δεν χωρίζουν, όμως, οι άνθρωποι; Έτσι πρέπει να χωρίζουν για να μπορούν να προχωρήσουν; Μια και έξω; Κι αυτοί που μένουν πίσω; Πώς βρίσκουν τη δύναμη να προχωρήσουν; Δεν αξίζουν για όλα όσα έδωσαν και τον χρόνο που αφιέρωσαν, κάποιες απαντήσεις;
Όσες κι αν ήταν οι σκέψεις, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πόνος που έβγαζε μία μπόχα προδοσίας, έπρεπε να ψάξω να βρω τι άφησες πίσω σου εκείνη τη μέρα που έφυγες. Κάτι που δεν μπόρεσες να κουβαλήσεις μαζί με τα πράγματά σου, κάτι που δεν θα μπορούσες ποτέ να μου πάρεις όσες φορές κι αν μπλόκαρες τον αριθμό μου, όσες φορές κι αν σκότωνες όσα ένιωθα για σένα με την αδιαφορία σου.
Κι ένα βράδυ το βρήκα. Όχι, δεν ξέχασες τίποτα δικό σου μέσα στα συρτάρια. Kανένα δικό σου αντικείμενο, κανένα δαχτυλικό αποτύπωμα και η μυρωδιά της κολόνιας σου που τόσο λάτρευα κι αυτή είχε εξανεμιστεί. Βρήκα κάτι άπιαστο, κάτι που κανένα αντικείμενο δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Τις όμορφες μας αναμνήσεις. Αυτές που είχαν αλλοιωθεί σαν νερομπογιές από τα δάκρυα. Θυμήθηκα ξανά τα πάντα από την αρχή. Τα έπιανα ένα ένα, από εκείνη την πρώτη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Κι όταν μία δική μας όμορφη στιγμή ερχόταν στο μυαλό μου κομμάτια σκορπισμένα, δεν την άφηνα έτσι διαλυμένα. Έβρισκα τα κομμάτια και τα ένωνα σαν παζλ κι έτσι μπορούσα να μας δω καθαρά.
Εκεί μέσα στο μυαλό μου δεν μπορείς να επέμβεις. Και αλήθεια δεν αλλοιώνω ούτε μία σου λέξη. Δεν φαντάζομαι τα πράγματα όπως θα ήθελα να είναι ή στην καλύτερή τους εκδοχή. Τα θυμάμαι γι' αυτό που ήταν, όπως ακριβώς τα ζήσαμε. Πιάνω τον εαυτό μου να γελά, να κλαίει, όμως ποτέ δεν φοβάται. Δεν φοβάται πια ότι θα χαλάσεις ξαφνικά την πιο ωραία μας στιγμή. Εκεί στο μυαλό μου δεν έχεις αυτή τη δύναμη. Δεν μπορείς να μου θυμώσεις, να με πληγώσεις, να με αφήσεις.
Σε όλες τις όμορφες μας στιγμές ήσουν πιο παρόν και από μένα. Τώρα όλα μου τα ερωτήματα βρίσκουν σιγά σιγά απαντήσεις γιατί βλέπω τη ζωή μας καθαρά, σαν θεατής. Όχι σαν σκηνοθέτης που μπορεί να πειράξει το σενάριο και τη σκηνή. Βλέπω ότι κάπου με αγάπησες, όχι όμως αρκετά για να μείνεις, όχι αρκετά για να μη βάλεις άλλη στο κρεβάτι σου.
Έχω, λοιπόν, ακόμη τις αναμνήσεις μου και είναι αρκετές για να μπορώ να βγάζω τα δύσκολα βράδια. Αυτές είναι αληθινές και κανείς δεν μπορεί να τις πάρει από μένα. Και όλες μου φωνάζουν ότι έστω και για λίγο κάποτε μ' αγάπησες.
Περίμενα ότι θα ήταν ακόμη ένας καβγάς. Ότι κάποια στιγμή, όταν τα νεύρα θα περνούσαν, θα επέστρεφες. Όμως, αυτή τη φορά ήταν αλλιώς.
Ακόμη περιμένω. Μετά από τόσο καιρό. Τα ίδια παράπονα και οι ίδιες απορίες ξαπλώνουν κάθε βράδυ μαζί μου και με στοιχειώνουν. Κάθε μήνυμά μου πέφτει στο κενό. Είναι λες και δεν υπήρξα στη ζωή σου ποτέ. Είναι λες και θέλησες να με χιλιοκλειδώσεις μια και καλή στο παρελθόν και να μην έχεις τίποτα που να με θυμίζει.
Έτσι δεν χωρίζουν, όμως, οι άνθρωποι; Έτσι πρέπει να χωρίζουν για να μπορούν να προχωρήσουν; Μια και έξω; Κι αυτοί που μένουν πίσω; Πώς βρίσκουν τη δύναμη να προχωρήσουν; Δεν αξίζουν για όλα όσα έδωσαν και τον χρόνο που αφιέρωσαν, κάποιες απαντήσεις;
Όσες κι αν ήταν οι σκέψεις, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πόνος που έβγαζε μία μπόχα προδοσίας, έπρεπε να ψάξω να βρω τι άφησες πίσω σου εκείνη τη μέρα που έφυγες. Κάτι που δεν μπόρεσες να κουβαλήσεις μαζί με τα πράγματά σου, κάτι που δεν θα μπορούσες ποτέ να μου πάρεις όσες φορές κι αν μπλόκαρες τον αριθμό μου, όσες φορές κι αν σκότωνες όσα ένιωθα για σένα με την αδιαφορία σου.
Κι ένα βράδυ το βρήκα. Όχι, δεν ξέχασες τίποτα δικό σου μέσα στα συρτάρια. Kανένα δικό σου αντικείμενο, κανένα δαχτυλικό αποτύπωμα και η μυρωδιά της κολόνιας σου που τόσο λάτρευα κι αυτή είχε εξανεμιστεί. Βρήκα κάτι άπιαστο, κάτι που κανένα αντικείμενο δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Τις όμορφες μας αναμνήσεις. Αυτές που είχαν αλλοιωθεί σαν νερομπογιές από τα δάκρυα. Θυμήθηκα ξανά τα πάντα από την αρχή. Τα έπιανα ένα ένα, από εκείνη την πρώτη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Κι όταν μία δική μας όμορφη στιγμή ερχόταν στο μυαλό μου κομμάτια σκορπισμένα, δεν την άφηνα έτσι διαλυμένα. Έβρισκα τα κομμάτια και τα ένωνα σαν παζλ κι έτσι μπορούσα να μας δω καθαρά.
Εκεί μέσα στο μυαλό μου δεν μπορείς να επέμβεις. Και αλήθεια δεν αλλοιώνω ούτε μία σου λέξη. Δεν φαντάζομαι τα πράγματα όπως θα ήθελα να είναι ή στην καλύτερή τους εκδοχή. Τα θυμάμαι γι' αυτό που ήταν, όπως ακριβώς τα ζήσαμε. Πιάνω τον εαυτό μου να γελά, να κλαίει, όμως ποτέ δεν φοβάται. Δεν φοβάται πια ότι θα χαλάσεις ξαφνικά την πιο ωραία μας στιγμή. Εκεί στο μυαλό μου δεν έχεις αυτή τη δύναμη. Δεν μπορείς να μου θυμώσεις, να με πληγώσεις, να με αφήσεις.
Σε όλες τις όμορφες μας στιγμές ήσουν πιο παρόν και από μένα. Τώρα όλα μου τα ερωτήματα βρίσκουν σιγά σιγά απαντήσεις γιατί βλέπω τη ζωή μας καθαρά, σαν θεατής. Όχι σαν σκηνοθέτης που μπορεί να πειράξει το σενάριο και τη σκηνή. Βλέπω ότι κάπου με αγάπησες, όχι όμως αρκετά για να μείνεις, όχι αρκετά για να μη βάλεις άλλη στο κρεβάτι σου.
Έχω, λοιπόν, ακόμη τις αναμνήσεις μου και είναι αρκετές για να μπορώ να βγάζω τα δύσκολα βράδια. Αυτές είναι αληθινές και κανείς δεν μπορεί να τις πάρει από μένα. Και όλες μου φωνάζουν ότι έστω και για λίγο κάποτε μ' αγάπησες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου