Ποτέ δεν αγάπησες τις καλοκαιρινές νύχτες μου είπες, μια νύχτα που πλησίαζε καλοκαίρι. Μία
από αυτές ήταν και που σε γνώρισα σ’ ένα beach party φιλικό. Ήσουν σκυφτός και λιγομίλητος
κι εγώ σου φώναζα να μπεις μαζί μας στο νερό. Όλα εκείνα τ’ αστέρια στον ουρανό
σου έφερναν βαριά μελαγχολία έλεγες κι εγώ γελούσα. «Πώς μπορεί κάποιος να
βλέπει κάτι τόσο όμορφο και να πενθεί αντί να γιορτάζει»;
Έτσι, έμαθες ν’ αγνοείς τον καλοκαιρινό βραδινό ουρανό
όπως και κάθε αίσθημα που έφερνε λίγη χαρά στα σωθικά σου. Τον προτιμούσες
συννεφιασμένο και θυμωμένο τον ουρανό, έτσι όπως ήταν και το βλέμμα σου.
Κι από τότε έβαλα πείσμα να σε κάνω ν’ αγαπήσεις την
καλοκαιρινή νύχτα, ν’ αγαπήσεις εμένα. Σε τραβούσα από το χέρι σε απόμερες
παραλίες και ψηλά σημεία για να βλέπεις το φεγγάρι από κοντά. Περίμενα ένα
αστέρι να πέσει για να κάνουμε ευχή, μα ποτέ δεν πίστεψες στις ευχές. Ποτέ δεν
πίστεψες στα θαύματα κι ήταν γύρω μας τόσα πολλά. Ένα από αυτά ήμασταν κι
εμείς.
Κι ένα αυγουστιάτικο βράδυ, ένα από αυτά που ο ουρανός
έβρεχε Περσείδες με φίλησες χωρίς να σε νοιάζει που η νύχτα μας σκέπαζε και ο
ιδρώτας μας έλουζε. Κι έπειτα γίναμε ένα και μου είπες πώς οι καλοκαιρινές
νύχτες είναι μελαγχολικές μόνο όταν της ζεις μόνος. Όπως και τα ηλιοβασιλέματα
και κάθε τι ωραίο στον κόσμο αυτό, μοιάζει άβολο όταν δεν το μοιράζεσαι με κάποιον που αγαπάς
Και σου υποσχέθηκα μπροστά από ένα αστέρι που πέθαινε, με
ένα φιλί στο μέτωπο, ότι όλες πλέον οι καλοκαιρινές σου νύχτες θα είναι
όμορφες γιατί θα τις περνάς μαζί μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου