Σ' ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι εύκολα φεύγουν, μάθαμε να μην εκτιμάμε αυτούς τους λίγους που μένουν. Δεν τους εκτιμάμε πραγματικά γιατί τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν το κάνουμε ίσως εσκεμμένα, όμως θα μπορούσαμε να τους δώσουμε περισσότερα από όσα δίνουμε. Γιατί; Επειδή έκαναν το δυσκολότερο όλων. Έμειναν!
Κανείς δεν έχει υποχρέωση απέναντί μας να μένει. Ούτε οι ίδιοι μας οι γονείς. Οι άνθρωποι μπορούν να κλείσουν λίγο ή εντελώς τις πόρτες της ζωής τους άμα δεν γουστάρουν και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό. Και γιατί να αναγκάσεις κάποιον να μείνει στη ζωή σου εφ' όσον δε θέλει;
Λίγες βαρετές κουβέντες, μία παρεξήγηση, ασυμφωνία χαρακτήρων, αποστάσεις, ρουτίνα και άλλα πολλά μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να εξαφανιστούν από τη ζωή σου. Να γίνουν ξένοι. Σημασία έχει ποιοι στο τέλος αντέχουν. Ποιοι πάνε κόντρα σε όλα και όλους, ακόμη και στον ίδιό τους τον εαυτό, για να μένουν.
Εσύ έμεινες και μπορεί να σου έχω πει ευχαριστώ για χίλια άλλα πράγματα, όμως δεν σου πει ποτέ γι' αυτό, το πιο σημαντικό. Γιατί αν δεν άντεχες, αν δεν έμενες, δε θα είχα τίποτα άλλο για να σε ευχαριστήσω.
Ευχαριστώ που έμεινες όταν άκουσες από το στόμα μου αλήθειες. Αλήθειες που ίσως να μη σου άρεσαν και τόσο. Κάποιοι δεν άντεξαν ν' ακούσουν τα ελαττώματά τους, όμως κι εγώ γιατί να σιωπώ και να τ' ανέχομαι;
Ευχαριστώ που έμεινες τα πρωινά που γκρίνιαζα για τα πάντα και τα βράδια που σφάδαζα στους πόνους από την περίοδο. Που έφαγες το αλμυρό μου ρύζι και τις καμένες μου πατάτες χωρίς να μιλήσεις.
Ευχαριστώ που άντεξες όλες μου τις ιδιοτροπίες και έμενες σιωπηλά δίπλα μου όταν κλεινόμουν στον εαυτό μου για να σκεφτώ ή να γράψω.
Ευχαριστώ που με πήρες αγκαλιά και με ηρέμησες όταν έβγαινα εκτός εαυτού από τα νεύρα και σου μιλούσα άσχημα. Θα μπορούσες απλά ν' αρπάξεις την ευκαιρία για να ξετρυπώσεις ακόμη μία φορά από το σπίτι. Εσύ δεν το έκανες ποτέ.
Ευχαριστώ που δεν έφυγες όταν μέσα στις ανασφάλειες και στους φόβους μου στο ζήτησα επανειλλημένα. Άλλοι θα έλεγαν "δεν γαμιέται" και θα την έκαναν και μάλιστα θα είχαν δίκαιο.
Ευχαριστώ που μένεις όλα αυτά τα χρόνια στα πάνω και στα κάτω μου. Μένεις ακόμη κι όταν νιώθεις ότι σ' αγαπάω λιγότερο. Μη νομίζεις ότι το εκμεταλλεύομαι και το χλευάζω. Αντίθετα, σε θαυμάζω. Πόση δύναμη χρειάζεται αλήθεια ένας άνθρωπος για να μπορεί να υπομένει, να μένει και να αγαπάει όταν ξέρει ότι αγαπιέται λιγότερο. Τόσο δυνατός είσαι! Και αυτή σου τη δύναμη τη ζηλεύω. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω τα διπλάσια. Μα είμαι μέσα μου κομμάτια και δε συμμαζεύονται με τίποτα.
Δεν σου ζήτησα ποτέ να μείνεις, γιατί είναι κάτι που δε θα ζητούσα ποτέ από κανένα να το κάνει. Δε θα ήθελα να υπάρχει ούτε η παραμικρή αμφιβολία μέσα μου ότι κάποιος μένει στη ζωή μου επειδή του το ζήτησα και όχι επειδή με γουστάρει. Θέλω μόνο να ξέρεις ότι αυτό που μένεις είναι ό,τι πιο επαναστατικό έχω δει σε άνθρωπο. Είναι ο πιο κόντρα και δύσκολος ρόλος που θα μπορούσε κάποιος να δεχθεί: "να μ' αγαπάει". Κι εσύ το κάνεις. Κάθε μέρα. Από κοντά ή μακριά. Όσο σε αφήνω, όσο μπορείς.
Μένεις όλα αυτά τα χρόνια κι αυτό για μένα είναι ανώτερο ακόμη κι από την αγάπη. Γιάτι κάποιοι βολεύονται στο ν' αγαπάνε από μακριά...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου