«Της ΚΥΡΙΑΚΗΣ τα όνειρα ποτέ μην τα πιστέψεις
διαλύονται στο χάραμα της μέρας μένουν σκέψεις..»!
Κική Δημουλά:
“Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω.”
Ναζίμ ΧΙΚΜΕΤ, «ΚΥΡΙΑΚΗ»
Σήμερα είναι Κυριακή
Για πρώτη φορά με άφησαν σήμερα και βγήκα στη λιακάδα
Δε μου ‘τυχε ποτέ σε όλη τη ζωή μου
Να μείνω έτσι ακίνητος κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό
Και ν’ απορώ που είναι τόσο μακριά μου
Τόσο γαλάζιος, τόσο απέραντος
Έκατσα κατάχαμα γεμάτος σεβασμό
Κι ακούμπησα την πλάτη στον ασβεστωμένο τοίχο.
Και τούτη τη στιγμή δε μπαίνει ζήτημα
Να ριχτώ στα κύματα, μήτε μς νοιάζουν οι αγώνες
Μήτε που σκέφτομαι καθόλου τη λευτεριά και τη γυναίκα.
Η γη, ο ήλιος, κι εγώ μέσα στον ήλιο ευτυχισμένος.
(Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, εκδ. Ελληνικά γράμματα)
Κ. Καρυωτάκης, «Κυριακή»
«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει μια θημωνιά στο λόφο εκεί…
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό, ένα τραγούδι του θανάτου.»
Κική ΔΗΜΟΥΛΑ, «Κυριακή απόγευμα»
Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα:
Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο
να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου.
Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε
σ’ εμένα ανάμεσα και στο τετελεσμένο.
Όταν προχώρησα στο ιπλανό δωμάτιο
κι αυτό το εκάλεσα «φυγή».
Κι άλλες επίμονες φορές σε φώναξε
μεσ’ από έξι λαϊκά τραγούδια
για πιάνο και για δύσκολο απόγευμα.
Κι ακόμα τρεις θρηνητικές μορφές
όταν τα θέματα σουρούπωναν
κι ονόμασα τα μάτια σου
«καθημερινά απογεύματα»
ιι όλον εσένα Κυριακή
που είναι μπάντα δύσκολη.
(Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)
Κλείτος ΚΥΡΟΥ, «Κυριακή απόγευμα»…
Παραθαλάσσιο κέντρο/ καρέκλες και τραπέζια ξέχειλα από κόσμο
μουσική χειροκροτήματα/ ο μαέστρος υποκλίνεται ευγενικά/τα παιδιά τρέχουν
στη θάλασσα σέρνονται φώτα/ τραγούδια/ (Σκέφτεσαι αμέσως Καρυωτάκη)
Στους δρόμους διαβαίνουν κορίτσια/ βραδιάζει/ οι εκδρομείς επιστρέφουν
με λουλούδια/ με λιοκαμένα πρόσωπα/ χαρούμενοι
(θλίβεσαι που έχασες μια Κυριακή)
Άγγλοι αντιπαθητικοί/ ένα ζευγάρι όμορφες γάμπες
μέσα σ’ ένα βιαστικό λεωφορείο/ Άλλος και φεύγουμε!
Λάμπες ασετυλίνης/ οι δρόμοι αδειάζουν
κορμιά κολλημένα στους τοίχους
λαχανιασμένοι ψίθυροι/ (νιώθουμε ξένοι, μόνοι πολύ μόνοι)
Ποιος θα μας σώσει/ ποιος θα μας ξεκουράσει
κατά πού να γυρίσουμε
(είμαστε νικημένοι
και τόσες Κυριακές μπροστά μας)
Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή, εκδ. Άγρα)
Και μια ξεχωριστή Κυριακή:
Στίχοι: Παντελής Ροδόστογλου, Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ’ τ’ άστρα σου
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους
την ανάσα απ’ το γέλιο σου, τους τριγμούς απ’ τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ’ τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια
Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ’ τον Άδη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου