"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"...
Από το πρωί καθόταν στο κρεβάτι και επαναλάμβανε την πιο πάνω φράση. Είχε δοκιμάσει τα πάντα για να τον ξεπεράσει και τώρα είχε πιαστεί από μία βουδιστική φιλοσοφία που βρήκε στο διαδίκτυο, που υποστήριζε ακριβώς ότι τα όσα νιώθουμε δεν υφίστανται σε πραγματικό χρόνο. Τα αισθήματα είναι ψευδαισθήσεις του μυαλού και γίνονται πραγματικά μόνο όταν τα αφήνουμε να μας ελέγξουν και όταν τα κάνουμε πράξη.
Της είχε φανεί πολύ λογική η πιο πάνω θεωρία. Το είχε σκεφτεί καλά. Ο θυμός δεν είναι υπαρκτός αν δεν τον εκδηλώσουμε, ούτε ο έρωτας, ούτε κανένα αίσθημα χαράς ή λύπης αν μείνει στα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Έτσι, τώρα θα δοκίμαζε να φτάσει τις δυνατότητες βουδιστών μοναχών, αυτών που κατάφεραν να νικήσουν το σώμα τους και να ελέγξουν όλους τους πόθους και τα πάθη τους. Ό,τι αυτοί έκαναν χρόνια να πετύχουν, θα το πετύγχαινε αυτή σε λίγες μέρες. Έτσι νόμιζε...
Εξάλλου, δοκίμαζε τα πάντα για να κάνει τον πόνο να σταματήσει και τίποτα δεν λειτουργούσε. Ο κόμπος της στο λαιμός της και το βαρίδι στο στήθος της ήταν πάντα εκεί. Τα μάτια της απορούσε που βρίσκουν το τόσο δάκρυ και δεν σταματάνε να τρέχουν. Σαν μικροί καταρράκτες της έμοιαζαν που δεν στερεύουν ποτέ και κυλάνε πάνω από τους μαύρους κύκλους για να φτάσουν στα μάγουλα και μετά στα σεντόνια. Μούσκεμα τα σεντόνια, όπως μούσκεμα τα είχε τα κάνει και τον έχασε.
"Μαγικές τροφές που θα σε κάνουν να τον ξεχάσεις στο πι και φι", "συνήθειες που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τον πρώην σου", και άλλα τέτοια άρθρα ήταν τα ευρήματα της στο google τους τελευταίους μήνες. Τώρα προσπαθούσε η καημένη να πείσει τον εαυτό της ότι όλα όσα ένιωθε, δεν ήταν παρά παραπλανητικά μηνύματα που στάλθηκαν κατά λάθος στον εγκέφαλο και για κάποιον περίεργο λόγο κόλλησαν εκεί.
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"...
Και για όσους ακούνε τους θρυλικούς Tool, "Pain is an illusion", είπαν τα τέρατα της μουσικής και η τρελή τους πίστεψε. Δυνάμωσε τα μεγάφωνα, τραγουδούσε μαζί με τον Maynard και κυλιόταν στο κρεβάτι, κρατώντας το κεφάλι της. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Μπορεί να μην κατάφερε να πείσεi το σώμα της ότι ο πόνος είναι ψεύτικος, όμως σίγουρα έμαθε να τον απολαμβάνει. Μία διαστροφή που δεν μπόρεσε ποτέ της να εξηγήσει. Ποιος προτιμά να κάθεται δηλαδή μόνος σε ένα σπίτι να γράφει, να διαβάζει και να τραγουδάει λες και δίνει παράσταση στο broadway, από το να βρίσκεται με φίλους ή εραστές; Περίεργο πλάσμα σκεφτόταν η ίδια για τον εαυτό της και το ίδιο σκέφτονταν και οι άλλοι γύρω της γι' αυτήν.
Όμως, γι' αυτή δεν είχε σημασία πια ο κόσμος. Αφού αυτός δεν ήθελε πια να της μιλάει, να μαθαίνει τα νέα της, να την χειροκροτάει ως ο μοναδικός και πιο σημαντικός θεατής, δεν την ένοιαζε. Μπορεί χιλιάδες να διάβαζαν ένα άρθρο της, όμως τι σημασία είχε αν δεν το είδε αυτός; Και τι σημασία είχε αν έβγαινε έξω και δεν ήταν αυτός εκεί να τη δει να χορεύει και να κάνει τα χαζά της; Και τα κομπλιμέντα; Χεσμένα τα είχε. Αυτός, μόνο αυτός ήθελε να της λέει πόσο όμορφη είναι και πόσο τη θέλει. Αν δεν ήταν αυτός δε θα ήταν κανένας.
Είχε βάλει πείσμα να περιμένει κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ. Έμαθε να ζει με την αναμονή. Που και που διέκοπτε λίγο τη μεταξύ τους σιωπή για να του πει πόσο τον αγαπάει και ότι τον σκέφτεται. Ήξερε ότι οι πιθανότητες να γυρίσει ήταν οι ίδιες με το να γυρίσει η Κωνσταντοπούλου στο Σύριζα. Είναι γλυκιά συνήθεια η μοναξιά, δύσκολα κόβεται. Της έλειπε, της έλειπε πολύ, όμως έκανε τον πόνο και τα αισθήματα της λέξεις. Το μέσα του μυαλού της ήταν ένα άσχημο μέρος που όμως έβγαζε προς τα έξω τόση ομορφιά. Έτσι έδινε υπόσταση στον πόνο και στα αισθήματά της και έτσι τα αγαπούσε.
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"
"Tα αισθήματα δεν είναι πραγματικά"...
Από το πρωί καθόταν στο κρεβάτι και επαναλάμβανε την πιο πάνω φράση. Είχε δοκιμάσει τα πάντα για να τον ξεπεράσει και τώρα είχε πιαστεί από μία βουδιστική φιλοσοφία που βρήκε στο διαδίκτυο, που υποστήριζε ακριβώς ότι τα όσα νιώθουμε δεν υφίστανται σε πραγματικό χρόνο. Τα αισθήματα είναι ψευδαισθήσεις του μυαλού και γίνονται πραγματικά μόνο όταν τα αφήνουμε να μας ελέγξουν και όταν τα κάνουμε πράξη.
Της είχε φανεί πολύ λογική η πιο πάνω θεωρία. Το είχε σκεφτεί καλά. Ο θυμός δεν είναι υπαρκτός αν δεν τον εκδηλώσουμε, ούτε ο έρωτας, ούτε κανένα αίσθημα χαράς ή λύπης αν μείνει στα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Έτσι, τώρα θα δοκίμαζε να φτάσει τις δυνατότητες βουδιστών μοναχών, αυτών που κατάφεραν να νικήσουν το σώμα τους και να ελέγξουν όλους τους πόθους και τα πάθη τους. Ό,τι αυτοί έκαναν χρόνια να πετύχουν, θα το πετύγχαινε αυτή σε λίγες μέρες. Έτσι νόμιζε...
Εξάλλου, δοκίμαζε τα πάντα για να κάνει τον πόνο να σταματήσει και τίποτα δεν λειτουργούσε. Ο κόμπος της στο λαιμός της και το βαρίδι στο στήθος της ήταν πάντα εκεί. Τα μάτια της απορούσε που βρίσκουν το τόσο δάκρυ και δεν σταματάνε να τρέχουν. Σαν μικροί καταρράκτες της έμοιαζαν που δεν στερεύουν ποτέ και κυλάνε πάνω από τους μαύρους κύκλους για να φτάσουν στα μάγουλα και μετά στα σεντόνια. Μούσκεμα τα σεντόνια, όπως μούσκεμα τα είχε τα κάνει και τον έχασε.
"Μαγικές τροφές που θα σε κάνουν να τον ξεχάσεις στο πι και φι", "συνήθειες που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τον πρώην σου", και άλλα τέτοια άρθρα ήταν τα ευρήματα της στο google τους τελευταίους μήνες. Τώρα προσπαθούσε η καημένη να πείσει τον εαυτό της ότι όλα όσα ένιωθε, δεν ήταν παρά παραπλανητικά μηνύματα που στάλθηκαν κατά λάθος στον εγκέφαλο και για κάποιον περίεργο λόγο κόλλησαν εκεί.
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"
"Ο πόνος δεν είναι πραγματικός"...
Και για όσους ακούνε τους θρυλικούς Tool, "Pain is an illusion", είπαν τα τέρατα της μουσικής και η τρελή τους πίστεψε. Δυνάμωσε τα μεγάφωνα, τραγουδούσε μαζί με τον Maynard και κυλιόταν στο κρεβάτι, κρατώντας το κεφάλι της. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Μπορεί να μην κατάφερε να πείσεi το σώμα της ότι ο πόνος είναι ψεύτικος, όμως σίγουρα έμαθε να τον απολαμβάνει. Μία διαστροφή που δεν μπόρεσε ποτέ της να εξηγήσει. Ποιος προτιμά να κάθεται δηλαδή μόνος σε ένα σπίτι να γράφει, να διαβάζει και να τραγουδάει λες και δίνει παράσταση στο broadway, από το να βρίσκεται με φίλους ή εραστές; Περίεργο πλάσμα σκεφτόταν η ίδια για τον εαυτό της και το ίδιο σκέφτονταν και οι άλλοι γύρω της γι' αυτήν.
Όμως, γι' αυτή δεν είχε σημασία πια ο κόσμος. Αφού αυτός δεν ήθελε πια να της μιλάει, να μαθαίνει τα νέα της, να την χειροκροτάει ως ο μοναδικός και πιο σημαντικός θεατής, δεν την ένοιαζε. Μπορεί χιλιάδες να διάβαζαν ένα άρθρο της, όμως τι σημασία είχε αν δεν το είδε αυτός; Και τι σημασία είχε αν έβγαινε έξω και δεν ήταν αυτός εκεί να τη δει να χορεύει και να κάνει τα χαζά της; Και τα κομπλιμέντα; Χεσμένα τα είχε. Αυτός, μόνο αυτός ήθελε να της λέει πόσο όμορφη είναι και πόσο τη θέλει. Αν δεν ήταν αυτός δε θα ήταν κανένας.
Είχε βάλει πείσμα να περιμένει κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ. Έμαθε να ζει με την αναμονή. Που και που διέκοπτε λίγο τη μεταξύ τους σιωπή για να του πει πόσο τον αγαπάει και ότι τον σκέφτεται. Ήξερε ότι οι πιθανότητες να γυρίσει ήταν οι ίδιες με το να γυρίσει η Κωνσταντοπούλου στο Σύριζα. Είναι γλυκιά συνήθεια η μοναξιά, δύσκολα κόβεται. Της έλειπε, της έλειπε πολύ, όμως έκανε τον πόνο και τα αισθήματα της λέξεις. Το μέσα του μυαλού της ήταν ένα άσχημο μέρος που όμως έβγαζε προς τα έξω τόση ομορφιά. Έτσι έδινε υπόσταση στον πόνο και στα αισθήματά της και έτσι τα αγαπούσε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου