Ανοιχτές υποθέσεις, εκκρεμότητες. Λόγια που έπρεπε να ειπωθούν μας δεν βρήκαν διέξοδο, δάκρυα που έπρεπε να χυθούν για να φωνάξουν το τέλος και φωνές δυνατές που έπρεπε να ακουστούν για να σπάσουν τις σιωπές. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Και τώρα τι;
Αν δεν κλείσεις όλες τις ανοιχτές σου υποθέσεις με το παρελθόν (μακρινό ή κοντινό) πώς θα ανοίξεις ένα καθαρό μονοπάτι για το μέλλον, χωρίς καταστροφικά πισωγυρίσματα; Πρέπει να μάθουμε να διπλοκλειδώνουμε έξω από τη ζωή μας ανθρώπους και καταστάσεις που πονάνε. Πρέπει να μάθουμε να λέμε "τέλος" και να το εννοούμε.
Όταν κάτι τελειώνει το ξέρουμε, γιατί πρώτα τελειώνει μέσα μας. Η μάχη δόθηκε, η έκβαση κρίθηκε, νικητής ο χρόνος που πέρασε και μας άφησε εκεί να παλεύουμε για πράγματα που στην τελική δεν μας έκαναν ποτέ ευτυχισμένους. Από πείσμα; Από εγωισμό ή φόβο; Ποιος ξέρει γιατί συνεχίζουμε να ξίνουμε πληγές και γιατί προσπαθούμε να αναστήσουμε τα πεθαμένα! Ούτε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν ξέρουμε γιατί έχουμε τόσο αυτοκαταστροφικές τάσεις πολλές φορές. Είναι έτσι λένε η φύση του ανθρώπου, να θέλει να βρίσκει λόγους για να πονάει και να γκρινιάζει. Είναι η φύση μας να βουλιάζουμε εύκολα στη μιζέρια και να μην θέλουμε να χάνουμε, ακόμα κι όταν δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση.
Τώρα γνωρίζω πολύ καλά ότι πρέπει να πω ένα "τέλος" και να το εννοώ. Πρέπει να σε αφήσω να φύγεις. Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου για να καθαρίσω τον οργανισμό και το μυαλό μου από την απουσία σου και από όσα με πληγώνουν. Τώρα ξέρω. Δεν είναι ήττα να σε αφήσω να φύγεις. Θα είναι η μεγάλη μου νίκη. Όχι, δεν πάλευα μαζί σου. Με τον εαυτό μου είχα το πρόβλημα. Που ήταν τόσο χαζός και αδύνατος και δεν μπορούσε να δεχθεί ότι το παραμύθι τέλειωσε χωρίς happy end. Τουλάχιστον όχι για μένα, όχι σε αυτή τη χρονική στιγμή.
Όμως κατάλαβα ότι μπορώ να έχω κι εγώ το δικό μου happy end. Από μένα εξαρτάται κι από κανέναν άλλον. Εγώ πρέπει να ξεκολλήσω, εγώ πρέπει να ρίξω την αυλαία, εγώ πρέπει να πω όχι στο επόμενο σου κάλεσμα. Εγώ πρέπει να ξεσυνηθίσω να ζω με την απουσία σου και να αρχίσω να ζω με όσους είναι παρόντες και με όσους η ζωή θα μου φέρει στο δρόμο μου.
Χρειάζεται ένα τέλος για μια καινούρια αρχή. Αλλιώς συνεχώς βουλιάζουμε στα ίδια και στα ίδια πράγματα που εξασθενούν. Δημιουργούμε ένα φαύλο κύκλο γύρω μας και δεν μπορούμε να βγούμε από αυτόν. Εγκλωβιζόμαστε μόνοι μας σε άσχημα συναισθήματα. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας, στους γύρω μας γιατί δεν είμαστε αρκετά δυνατοί να φωνάξουμε "φτάνει πια" και να χτυπήσουμε το χέρι μας στο τραπέζι φεύγοντας.
Φτάνει πια, λοιπόν. Δίνω ένα τέλος σε σένα που ποτέ δεν είσαι εδώ και δε με νοιάζουν οι λόγοι και τα προβλήματά σου. Έχω κι εγώ τα δικά μου. Έχω έναν εαυτό να κοιτάξω που τον παραμέλησα. Έχω μια καινούρια αρχή που με περιμένει στη γωνία και όλο την προσπερνώ.
Αν δεν κλείσεις όλες τις ανοιχτές σου υποθέσεις με το παρελθόν (μακρινό ή κοντινό) πώς θα ανοίξεις ένα καθαρό μονοπάτι για το μέλλον, χωρίς καταστροφικά πισωγυρίσματα; Πρέπει να μάθουμε να διπλοκλειδώνουμε έξω από τη ζωή μας ανθρώπους και καταστάσεις που πονάνε. Πρέπει να μάθουμε να λέμε "τέλος" και να το εννοούμε.
Όταν κάτι τελειώνει το ξέρουμε, γιατί πρώτα τελειώνει μέσα μας. Η μάχη δόθηκε, η έκβαση κρίθηκε, νικητής ο χρόνος που πέρασε και μας άφησε εκεί να παλεύουμε για πράγματα που στην τελική δεν μας έκαναν ποτέ ευτυχισμένους. Από πείσμα; Από εγωισμό ή φόβο; Ποιος ξέρει γιατί συνεχίζουμε να ξίνουμε πληγές και γιατί προσπαθούμε να αναστήσουμε τα πεθαμένα! Ούτε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν ξέρουμε γιατί έχουμε τόσο αυτοκαταστροφικές τάσεις πολλές φορές. Είναι έτσι λένε η φύση του ανθρώπου, να θέλει να βρίσκει λόγους για να πονάει και να γκρινιάζει. Είναι η φύση μας να βουλιάζουμε εύκολα στη μιζέρια και να μην θέλουμε να χάνουμε, ακόμα κι όταν δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση.
Τώρα γνωρίζω πολύ καλά ότι πρέπει να πω ένα "τέλος" και να το εννοώ. Πρέπει να σε αφήσω να φύγεις. Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου για να καθαρίσω τον οργανισμό και το μυαλό μου από την απουσία σου και από όσα με πληγώνουν. Τώρα ξέρω. Δεν είναι ήττα να σε αφήσω να φύγεις. Θα είναι η μεγάλη μου νίκη. Όχι, δεν πάλευα μαζί σου. Με τον εαυτό μου είχα το πρόβλημα. Που ήταν τόσο χαζός και αδύνατος και δεν μπορούσε να δεχθεί ότι το παραμύθι τέλειωσε χωρίς happy end. Τουλάχιστον όχι για μένα, όχι σε αυτή τη χρονική στιγμή.
Όμως κατάλαβα ότι μπορώ να έχω κι εγώ το δικό μου happy end. Από μένα εξαρτάται κι από κανέναν άλλον. Εγώ πρέπει να ξεκολλήσω, εγώ πρέπει να ρίξω την αυλαία, εγώ πρέπει να πω όχι στο επόμενο σου κάλεσμα. Εγώ πρέπει να ξεσυνηθίσω να ζω με την απουσία σου και να αρχίσω να ζω με όσους είναι παρόντες και με όσους η ζωή θα μου φέρει στο δρόμο μου.
Χρειάζεται ένα τέλος για μια καινούρια αρχή. Αλλιώς συνεχώς βουλιάζουμε στα ίδια και στα ίδια πράγματα που εξασθενούν. Δημιουργούμε ένα φαύλο κύκλο γύρω μας και δεν μπορούμε να βγούμε από αυτόν. Εγκλωβιζόμαστε μόνοι μας σε άσχημα συναισθήματα. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας, στους γύρω μας γιατί δεν είμαστε αρκετά δυνατοί να φωνάξουμε "φτάνει πια" και να χτυπήσουμε το χέρι μας στο τραπέζι φεύγοντας.
Φτάνει πια, λοιπόν. Δίνω ένα τέλος σε σένα που ποτέ δεν είσαι εδώ και δε με νοιάζουν οι λόγοι και τα προβλήματά σου. Έχω κι εγώ τα δικά μου. Έχω έναν εαυτό να κοιτάξω που τον παραμέλησα. Έχω μια καινούρια αρχή που με περιμένει στη γωνία και όλο την προσπερνώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου