Αν και κουρασμένη, περασμένες 11, δεν μπορούσα να μην πάρω τον υπολογιστή για να γράψω κι απόψε κάτι. Έβαλα τα χέρια στο πληκτρολόγιο και για λίγα δευτερόλεπτα το μυαλό μου δεν κατέβαζε καμία ιδέα. "αυτό ήταν", σκέφτηκα. "Μέχρι εδώ ήταν η έμπνευσή μου".
Και μέσα στο κενό του μυαλού μου ήσουν εσύ και πάλι να κάνεις παρεμβολές. Όχι, απόψε δεν θα γράψω για σένα, αρνούμαι. Μα το κάνω ήδη. Ήδη γράφω για σένα και βρίζω την ώρα και τη στιγμή που σε άφησα να αγγίξεις το σώμα μου.
Σήμερα πήρα τη Λίζα και πήγαμε πάλι στη θάλασσα, σ' εκείνο το όμορφος μέρος που βάφτισα δικό μας μέρος. Εκεί που περάσαμε ένα και μοναδικό απόγευμα μαζί, πίνοντας μπύρες και βλέποντας τον ήλιο να κουρώνει στη θάλασσα. Εσύ έλεγες αστεία για να σπάσεις τον πάγο, εγώ προσπαθούσα να ξεθάψω τυχόν αισθήματα που μπορεί να είχες για μένα. Το είδα βλέπεις σαν ευκαιρία να πάρω μία επιβεβαίωση κι ας μη μου ήταν στο τέλος αρκετή.
Ύστερα κάναμε αυτό που ξέραμε να κάνουμε καλύτερα οι δύο μας. Χανόμουν μαζί με τον ήλιο στα φιλιά σου και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που νιώθω και ζω είναι πραγματικό.
Γι' αυτό πάντα επιστρέφω σ' εκείνο το μέρος. Δεν είναι μόνο που η θάλασσα είναι πάντα άγρια και με μαγεύει, δεν είναι που τα βότσαλα είναι τόσα πολλά και πολύχρωμα, δεν είναι ούτε το μοναδικό ηλιοβασίλεμα. Είναι που το αλμυρό αεράκι που χτυπάει στο πρόσωπό μου σε φέρνει μαζί του και μου λέει: "δεν είσαι τρελή. εδώ ακριβώς, ένα απόγευμα παλιό, υπήρξατε ένα". Πουθενά αλλού δεν μπορώ να νιώσω την παρουσία σου. Ούτε στα πράγματα που έχεις αγγίξει, ούτε στα μέρη που σε συναντούσα. Είναι λες κι ο τόπος κράτησε κάτι από τις γρήγορές μας ανάσες που τώρα μου ψιθυρίζουν στο αυτί ένα μεγάλο έρωτα.
Όχι, δεν τον φαντάστηκα αυτό τον έρωτα. Είναι ζωντανός και η ψυχή του είναι εκεί. Τον ένιωσα και σήμερα, νομίζω τον μυρίστηκε και η Λίζα, γι' αυτό έκανε σαν τρελή απ' τη χαρά της. Κάθισα στα βράχια και την κοίταζα καθώς έτρεχε χαρούμενη πάνω κάτω κι έμπαινε με φόρα στα κύματα για να τρέξει μετά μακριά τους και πάλι ξανά το ίδιο μέχρι που κουράστηκε και κάθισε δίπλα μου. Πόσο το απολαμβάνω να την βλέπω να παίζει. Μου προκαλεί ασταμάτητο γέλιο. Το παιχνίδι της με κάνει να σε ξεχάσω. Σηκώνομαι για να παίξω μαζί της και είναι λες και ο κόσμος όλος μας κοιτάζει και μας χειροκροτεί.
Κι όμως, είμαστε μόνο οι τρεις μας κι αυτό το απόγευμα. Το μαύρο μου τετράποδο φιλαράκι, εγώ... και η θάλασσα. Εσύ είσαι αλλού και καθώς τα κύματα χτυπάνε απαλά το σώμα μου και η Λίζα μου γλείφει το πρόσωπο για να φύγει η αλμύρα, εύχομαι εκεί που είσαι να γελάς με την ψυχή σου, όπως κι εγώ αυτή τη στιγμή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου