Από το να αφήσω πάλι τον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα του να σε περιμένει άδικα, τον έπεισα ότι πια δεν σε χρειάζεται. Το σώμα μου σε ζητάει, όσο η ψυχή μου σε σιχαίνεται. Μία πάλη την οποία σώμα και ψυχή κερδίζουν εναλλάξ. Ό,τι κι αν αποφασίσω τώρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει. Ποτέ και με κανέναν δεν ήμουν τόσο ασταθής ξανά.
Με θεωρείς τρελή, ίσως και να έχεις δίκαιο. Αυτή η πάλη όλα αυτά τα χρόνια με κούρασε, με τρέλανε. Έχασα πολύ χρόνο και είναι γι' αυτό που περισσότερο λυπάμαι. Πέρασα αυτά τα χρόνια που θα μπορούσαν να ήταν τα καλύτερα, βυθισμένη στον πόνο της απουσίας σου και κάποιων λέξεων που μου έπεσαν βαριές.
Τώρα που είχαμε έλθει λίγο πιο κοντά, οι ελπίδες μου άρχισαν και πάλι να βγάζουν φτερά, νομιζόμενες ότι θα μπορέσουν επιτέλους να πετάξουν. Όμως μέσα μου το ένιωθα. Δεν θα ερχόσουν ούτε αυτή τη φορά. Θα περίμενα, θα περίμενα, θα έκλαιγα, θα χτυπούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι που πάλι σε εμπιστεύτηκα, θα σε έβριζα και δε θα αντιδρούσες γιατί θα ήξερες ότι έχω δίκαιο και μετά θα έπεφτα και πάλι σε λήθαργο.
Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό ξανά στον εαυτό μου. Δεν μπορώ και πάλι να σε περιμένω και να μην έρχεσαι. Eίναι προτιμότερο να μην έχω τίποτα να περιμένω πια. Να ξέρω ότι τελείωσε μια και καλή κι ο πόνος μου θα είναι εκεί σταθερά ο ίδιος μέχρι κάποια στιγμή να εξασθενίσει. Οι αναζωπυρώσεις δεν βοηθούν στο να σβήσει η φωτιά, αντίθετα τη μεγαλώνουν.
Εξάλλου, δεν ξέρω τι είναι καλύτερο πια και τι χειρότερο. Να σε βλέπω να φεύγεις αυτές τις λίγες φορές που έρχεσαι, να μην σε βλέπω καθόλου, να σε περιμένω και να απογοητεύομαι ή να μην έχω τίποτα πια να περιμένω; Ο πόνος στο στήθος μου είναι πάντα ο ίδιος.
Δεν είναι έρωτας αυτός, είναι ένα μαρτύριο που δεν λέει να τελειώσει. Toν έρωτα τον μοιράζεσαι στα πάνω και στα κάτω του, μοιράζεσαι τη χαρά και τη λύπη. Στον έρωτα υπάρχει το μαζί. Αυτό είναι ένας μονόλογος σε αρχαία τραγωδία χωρίς τέλος. Εύχομαι αυτή η τιμωρία να οδηγεί στη νέμεση και η ψυχή μου να είναι και πάλι ελεύθερη για ν' αγαπήσει.
Με θεωρείς τρελή, ίσως και να έχεις δίκαιο. Αυτή η πάλη όλα αυτά τα χρόνια με κούρασε, με τρέλανε. Έχασα πολύ χρόνο και είναι γι' αυτό που περισσότερο λυπάμαι. Πέρασα αυτά τα χρόνια που θα μπορούσαν να ήταν τα καλύτερα, βυθισμένη στον πόνο της απουσίας σου και κάποιων λέξεων που μου έπεσαν βαριές.
Τώρα που είχαμε έλθει λίγο πιο κοντά, οι ελπίδες μου άρχισαν και πάλι να βγάζουν φτερά, νομιζόμενες ότι θα μπορέσουν επιτέλους να πετάξουν. Όμως μέσα μου το ένιωθα. Δεν θα ερχόσουν ούτε αυτή τη φορά. Θα περίμενα, θα περίμενα, θα έκλαιγα, θα χτυπούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι που πάλι σε εμπιστεύτηκα, θα σε έβριζα και δε θα αντιδρούσες γιατί θα ήξερες ότι έχω δίκαιο και μετά θα έπεφτα και πάλι σε λήθαργο.
Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό ξανά στον εαυτό μου. Δεν μπορώ και πάλι να σε περιμένω και να μην έρχεσαι. Eίναι προτιμότερο να μην έχω τίποτα να περιμένω πια. Να ξέρω ότι τελείωσε μια και καλή κι ο πόνος μου θα είναι εκεί σταθερά ο ίδιος μέχρι κάποια στιγμή να εξασθενίσει. Οι αναζωπυρώσεις δεν βοηθούν στο να σβήσει η φωτιά, αντίθετα τη μεγαλώνουν.
Εξάλλου, δεν ξέρω τι είναι καλύτερο πια και τι χειρότερο. Να σε βλέπω να φεύγεις αυτές τις λίγες φορές που έρχεσαι, να μην σε βλέπω καθόλου, να σε περιμένω και να απογοητεύομαι ή να μην έχω τίποτα πια να περιμένω; Ο πόνος στο στήθος μου είναι πάντα ο ίδιος.
Δεν είναι έρωτας αυτός, είναι ένα μαρτύριο που δεν λέει να τελειώσει. Toν έρωτα τον μοιράζεσαι στα πάνω και στα κάτω του, μοιράζεσαι τη χαρά και τη λύπη. Στον έρωτα υπάρχει το μαζί. Αυτό είναι ένας μονόλογος σε αρχαία τραγωδία χωρίς τέλος. Εύχομαι αυτή η τιμωρία να οδηγεί στη νέμεση και η ψυχή μου να είναι και πάλι ελεύθερη για ν' αγαπήσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου