Γελάς, γελάς γιατί σε θέλω. Το βρίσκεις αστείο και λίγο ειρωνικό. Σε πλησιάζω, κοιτάς τις άσχημες φίλες σου και κρυφογελάτε. Με κοροϊδεύεις και το απολαμβάνεις. Σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ο πιο δυνατός από τους δύο μας. Ότι έχεις τον ελέγχο, ότι το κερδίζεις το παιχνίδι.
Ή μήπως γελάς για να κρύψεις τις αδυναμίες σου; Δεν στο συγχωρώ. Όπως δεν σου συγχώρησα και τόσα αλλά. Όπως ψες που σε πήρα λιώμα τηλέφωνο και σου ζήτησα να 'ρθεις για δύο λεπτά κι εσύ πάλι γελούσες. Μου μιλούσες φιλικά, σαρκαστικά. Ήσουν πάλι με τις φίλες σου; Μήπως σκεφτόσουν, "σιγά μην ξεβολευτώ τώρα για ένα γαμήσι; Σιγά μην ξυπνήσω λίγο πιο πρωί για να πιω καφέ μαζί σου, σιγά μη ρισκάρω τη ζωούλα μου επειδή εσύ έχεις ψυχολογικά και δεν καταλαβαίνεις ότι απλά πηδιόμαστε". Αυτά σκέφτεσαι για μένα όταν δεν είσαι εδώ και άλλες ερωτικές παπαριές αραδιάζεις όταν είσαι εδώ. Όταν είμαστε μόνοι.
Όταν είμαστε μόνοι είσαι αλλιώς. Είσαι ο άνθρωπος μου και είμαι ο άνθρωπός σου. Είμαστε οι δυο μας και τίποτα δεν έχει σημασία. Μου δίνεις τ' αστέρια στο χέρι και με προσέχεις μην σπάσω, έτσι ραγισμένη όπως με κρατάς. Όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ίσοι. Δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας, ούτε ο εγωισμός ούτε οι άλλοι, ούτε το μέλλον και το παρελθόν. Όταν είμαστε οι δυο μας είμαστε σαν δύο μικροί θεοί που γεμίζουν δύναμη και αγάπη.
Μόλις όμως περάσεις την πόρτα του σπιτιού μου, αλλάζεις. Γίνεσαι ξένος κι εγώ γίνομαι μία πιεστική ψυχοπαθής. Σου μιλάω και προχωράς, σε αγγίζω και αγνοείς το άγγιγμα μου, σε ζητάω και γελάς. Γελάς περιπαιχτικά. Σαν να φαντάστηκα ένα μεγάλο έρωτα. Σαν να μην ήσουν εσύ ένα βράδυ πριν στην αγκαλιά μου. Γελάς λες και είμαι χαζή. Λες και δεν καταλαβαίνω το ψέμα και την ειρωνεία πίσω από τα λόγια σου. Λες και δεν καταλαβαίνω πόσο ασήμαντη είμαι για σένα τελικά.
Ήταν όλα μέχρι εκεί που σε βόλευε. Ήξερα μόνο όσα ήθελες να ξέρω και καταλάβαινα μόνο όσα ήθελες να καταλάβω. Δεν θα 'κανες ποτέ ένα βήμα παραπάνω. Ήσουν πολύ απασχολημένος με τη ζωούλα σου, με αυτήν που δεν έμαθα ποτέ.
Τώρα γελάς εσύ, μα να ξέρεις γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Κι εγώ ακόμη δεν έχω γελάσει. Μόνο κλαίω και σκέφτομαι πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι τελικά. Πόσο δίκαιο είχες τελικά που με κοροΐδευες. Το έκανες γιατί μπορούσες. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Κοροϊδεύουν και εκμεταλλεύονται αυτούς που μπορούν, αυτούς που τους αφήνουν, αυτούς που τους κάνουν να νιώθουν δυνατούς. Παίρνουν δύναμη οι άνθρωποι από τις αδυναμίες των άλλων.
Γέλα μαζί μου, μέχρι να έλθει η δική μου σειρά και τότε η ιστορία μας θα έχει τελειώσει. Γιατί όταν εγώ γελάσω σημαίνει ότι για μένα θα έχεις πεθάνει...
Ή μήπως γελάς για να κρύψεις τις αδυναμίες σου; Δεν στο συγχωρώ. Όπως δεν σου συγχώρησα και τόσα αλλά. Όπως ψες που σε πήρα λιώμα τηλέφωνο και σου ζήτησα να 'ρθεις για δύο λεπτά κι εσύ πάλι γελούσες. Μου μιλούσες φιλικά, σαρκαστικά. Ήσουν πάλι με τις φίλες σου; Μήπως σκεφτόσουν, "σιγά μην ξεβολευτώ τώρα για ένα γαμήσι; Σιγά μην ξυπνήσω λίγο πιο πρωί για να πιω καφέ μαζί σου, σιγά μη ρισκάρω τη ζωούλα μου επειδή εσύ έχεις ψυχολογικά και δεν καταλαβαίνεις ότι απλά πηδιόμαστε". Αυτά σκέφτεσαι για μένα όταν δεν είσαι εδώ και άλλες ερωτικές παπαριές αραδιάζεις όταν είσαι εδώ. Όταν είμαστε μόνοι.
Όταν είμαστε μόνοι είσαι αλλιώς. Είσαι ο άνθρωπος μου και είμαι ο άνθρωπός σου. Είμαστε οι δυο μας και τίποτα δεν έχει σημασία. Μου δίνεις τ' αστέρια στο χέρι και με προσέχεις μην σπάσω, έτσι ραγισμένη όπως με κρατάς. Όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ίσοι. Δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας, ούτε ο εγωισμός ούτε οι άλλοι, ούτε το μέλλον και το παρελθόν. Όταν είμαστε οι δυο μας είμαστε σαν δύο μικροί θεοί που γεμίζουν δύναμη και αγάπη.
Μόλις όμως περάσεις την πόρτα του σπιτιού μου, αλλάζεις. Γίνεσαι ξένος κι εγώ γίνομαι μία πιεστική ψυχοπαθής. Σου μιλάω και προχωράς, σε αγγίζω και αγνοείς το άγγιγμα μου, σε ζητάω και γελάς. Γελάς περιπαιχτικά. Σαν να φαντάστηκα ένα μεγάλο έρωτα. Σαν να μην ήσουν εσύ ένα βράδυ πριν στην αγκαλιά μου. Γελάς λες και είμαι χαζή. Λες και δεν καταλαβαίνω το ψέμα και την ειρωνεία πίσω από τα λόγια σου. Λες και δεν καταλαβαίνω πόσο ασήμαντη είμαι για σένα τελικά.
Ήταν όλα μέχρι εκεί που σε βόλευε. Ήξερα μόνο όσα ήθελες να ξέρω και καταλάβαινα μόνο όσα ήθελες να καταλάβω. Δεν θα 'κανες ποτέ ένα βήμα παραπάνω. Ήσουν πολύ απασχολημένος με τη ζωούλα σου, με αυτήν που δεν έμαθα ποτέ.
Τώρα γελάς εσύ, μα να ξέρεις γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Κι εγώ ακόμη δεν έχω γελάσει. Μόνο κλαίω και σκέφτομαι πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι τελικά. Πόσο δίκαιο είχες τελικά που με κοροΐδευες. Το έκανες γιατί μπορούσες. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Κοροϊδεύουν και εκμεταλλεύονται αυτούς που μπορούν, αυτούς που τους αφήνουν, αυτούς που τους κάνουν να νιώθουν δυνατούς. Παίρνουν δύναμη οι άνθρωποι από τις αδυναμίες των άλλων.
Γέλα μαζί μου, μέχρι να έλθει η δική μου σειρά και τότε η ιστορία μας θα έχει τελειώσει. Γιατί όταν εγώ γελάσω σημαίνει ότι για μένα θα έχεις πεθάνει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου