Δευτέρα σήμερα. Κάθομαι με τη Ντόλι στον καναπέ και στο σπίτι απόλυτη ησυχία. Μετά από ένα χρόνο ξυπνάω και δεν χρειάζεται να τρέξω για να προλάβω τα πάντα. Θα πιω με την άνεση τον καφέ μου, θα πάρω βόλτα τον σκύλο μου χωρίς να κοιτάζω την ώρα, θα ανασυντάξω το σπίτι και θα καθίσω στον υπολογιστή για να σκεφτώ το επόμενο μου άρθρο.
Μία βδομάδα πριν είχα δουλειά. Δύσκολη δουλειά, με ανθρώπους γύρω μου που δεν μπορούσα εύκολα να εμπιστευτώ. Που θα έκαναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μου ή για να με βγάλουν από τη μέση. Δεν την απολάμβανα καθόλου αυτή τη δουλειά, όμως την είχα συνηθίσει. Και ένιωθα και αυτή τη μικρή οικονομική ασφάλεια που δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας. Καθόλου δε σε ενοχλεί να φεύγεις από μια δουλειά που δεν σε γεμίζει και δεν σου διαγράφει κανένα ευχάριστο μέλλον. Όμως, όταν χάνεις κάτι από τη μία μέρα στην άλλη, όσο κι αν δε σε νοιάζει, σε επηρεάζει. Αποκτάς μετά από καιρό μια ελευθερία που σου έρχεται απότομα και δεν ξέρεις τις πρώτες μέρες τι να την κάνεις.
Ανασυγκροτώ δυνάμεις, το ρίχνω στο γράψιμο και σε νέες συνεργασίες, προσπαθώντας να μην διαταράξω τη δική του ηρεμία με τα προβλήματά μου. Χρειαζόμουν μία αγκαλιά, να μου πει πώς όλα θα πάνε καλά. Χρειαζόμουν πολλά περισσότερα από ένα μήνυμα. Δεν τα ζήτησα. Εξάλλου, πολλές φορές μου είχε πει ότι ζητάω πολλά. Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου, προσπάθησα να είμαι δυνατή, Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε κι αυτό να το περάσω μόνη.
Καταφεύγω στην κολλητή μου. Μου είχε σταθεί πολύ τελευταία και ήταν δίπλα μου όσο κανείς άλλος. Βρήκα κάποια συμπαράσταση αν και μένει χιλιόμετρα μακριά μου. Έχουμε τις διαφορές και τις διαφωνίες μας, όμως έτσι δεν πρέπει να είναι οι υγιείς σχέσεις; Να έχουν ειλικρίνεια. Μόνο που υπάρχει μία λεπτή μεταξύ της ειλικρίνειας και της προσβολής και των παρεξηγήσεων. Και αυτή τη φορά την είχαμε περάσει. Κάποιες φορές οι φίλες δεν πρέπει να είναι εκεί για να μας κρίνουν, ούτε για να βγάζουν αφελή συμπεράσματα. Κάποιες φορές ο ρόλος τους πρέπει να στηρικτικός και παθητικός. Να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις και όχι να επιβάλλουν τη δική τους γνώμη. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν. Απογοήτευση. Λόγια σκληρά πέφτουν στο τραπέζι και απομακρύνομαι. Κλείνομαι λίγο περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν λέω τίποτα στον Χ για να μην του βάλω κι άλλα προβλήματα στο κεφάλι. Εξάλλου, κι αυτές τις μέρες είχε πολλή πίεση στο κεφάλι του και καθόλου χρόνο για μένα. Αυτό του έλειπε τώρα... Τουλάχιστον δεν τσακωθήκαμε τις τελευταίες μέρες. Κάνουμε υπομονή.
Τελικά, μου στέρεψε και η υπομονή. Τόσες μέρες χωρίς να τον δω και δύο άσχημες κουβέντες καπάκι με έκαναν έξαλλη. Ξέσπασα. Πάντα ξεσπούσα πρώτη. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό. Ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος που ξεσπούσα και δεν του άφηνα χρόνο να αντιδράσει. Αυτή η επανασύνδεση φώναζε χωρισμό από την πρώτη κιόλας μέρα. Γιατί όλα ήταν ίδια με πριν. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, όμως αυτό το καλύτερα κρατάει λίγο και μας ρίχνει ξανά στην πραγματικότητα. Ήταν τα ίδια άσχημα αισθήματα που με έκανε να νιώθω πάντα. Επέστρεψαν πάλι και με έκαναν παρανοϊκή. Ότι δεν χωράω στη ζωή του, ότι δεν με σέβεται ως άνθρωπο, ότι με νιώθει ως απειλή σε όλα αυτά που κτίζει. Ότι δε νοιάζεται...
Ήταν Παρασκευή. Μέχρι το Σάββατο τον είχα πρήξει στα μηνύματα. Αν τον είχα μπροστά μου θα τα έλεγα, θα ξέσπαγα και σε λίγες ώρες θα ήμουν καλά. Δεν είπε καν συγνώμη. Ίσως δεν θεωρούσε ότι φταίει. Πήρε ένα τηλέφωνο, απ' το κλάμα δεν μπορούσα να μιλήσω. Καμία άλλη προσπάθεια. Μαλώνω μόνη μου, χωρίζω μόνη μου και ζητώ φιλία μόνη μου. Ακόμα και στους τσακωμούς μας μόνη μου, σκέφτομαι. Πώς να νιώσω ανακούφιση όταν δεν ξέρω αν κάτι που πονάει, κλείνει επιτέλους τον κύκλο του κανονικά; Με δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν να συμφωνούν ότι δεν μπορούν να είναι εραστές και αντί να προκαλούν μίσος ο ένας στον άλλο, επιλέγουν την οδό της φιλίας. Έτσι θα ήθελα τον οριστικό χωρισμό μας. Όμως κι αυτός μένει πάντα σε ένα μήνυμα όπως και η κοινή ζωή μας τόσα χρόνια.
Το Σαββατοκύριακο αποφασίζω να το σκάσω με φίλους σε αυθόρμητες εξορμήσεις. Με δυσκολία γελάω, όμως η φύση και η θάλασσα λειτουργούν πάντα θεραπευτικά σε μένα. Όλα όμορφα και μαγικά, ήρεμα και ρομαντικά. Μέχρι που την Κυριακή το απόγευμα, τα άσχημα νέα φθάνουν μέσω ενός τηλεφωνήματος. Μεγάλη πυρκαγιά στην περιοχή μας. Επείγον κάλεσμα για εθελοντές. Αποφασίζουμε άρον άρον να επιστρέψουμε πίσω, χωρίς να είμαστε έτοιμοι γι' αυτό που θα αντικρίζαμε σε λίγη ώρα. Παντού καπνοί. Τα μάτια μας να καίνε και η μυρωδιά του καμένου συνεχώς στα ρουθούνια μας. Κατευθυνόμαστε σε ψηλό σημείο και στο απέναντι βουνό βλέπουμε ανήμποροι τη γη μας να καίγεται. Είχε νυχτώσει. Πολύ λίγα μπορούσαν να γίνουν.
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν έκλεισα μάτι το βράδυ. Λίγο το πρωί πήγε να με πάρει ο ύπνος μα ο ήχος των ελικοπτέρων που πετούσαν πάνω από το σπίτι μου, κουβαλώντας νερό, τρυπούσε τα αυτιά μου. Όπως μπορούμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Η ανησυχία φίλων που μένουν σε πόλεις με συγκινεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν αυτός. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε κλείσει αυτή τη φορά η ιστορία μας, ήμουν όμως σίγουρη ότι δεν μπορούσα να κάνω πλέον τίποτα άλλο για μας. Και δεν μπορούσα να ρισκάρω γι' ακόμη μια φορά να τον αφήσω να με πληγώσει. Όμως, δεν πετάω τους ανθρώπους που αγαπώ ποτέ. Τους αφήνω μόνο όταν με αφήσουν εκείνοι πρώτοι. Όμως, ποτέ δεν τους πετάω χωρίς εξηγήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό απ' αυτό.
Δευτέρα, λοιπόν. Πριν μία βδομάδα είχα μία δουλειά, μία σχέση και μία κολλητή. Και ένα όμορφο μέρος για να καταφεύγω, το χωριό μου. Τώρα τα πάντα καίγονται, από χτες. Δεν έχω λόγο να ξυπνάω και να τρέχω το πρωί, δεν έχω τον Χ να του πω τι νιώθω κι ας μην πάρω άμεση απάντηση και δεν έχω μια φίλη να μπορώ να πω τον πόνο μου.
Θα έπρεπε να είμαι λιώμα αυτή τη στιγμή. Να σέρνομαι στα πατώματα και να σκέφτομαι τρόπους αυτοκτονίας. Να κατηγορώ τον εαυτό μου, να μου φταίνε τα πάντα και να μη θέλω να δω κανέναν. Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα. Ή μήπως έχασα αυτά που έπρεπε να είχα αφήσει εδώ και καιρό να βγουν από τη ζωή μου; Είναι πολύ νωρίς για να ξέρω. Μπορώ μόνο να περιμένω. Χωρίς κρίσεις πανικούς και βεβιασμένες κινήσεις, πρέπει να σκεφτώ τα επόμενά μου βήματα και να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τον εαυτό μου για να αντέξει.
Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα για να βρω τον εαυτό μου και καινούργιο νόημα στη ζωή μου. Να μην αφήνω τον χρόνο να περνάει αδιάφορα, χωρίς να σκέφτομαι αν εδώ που είμαι και με τους ανθρώπους που είμαι, νιώθω ευτυχισμένη ή αν απλά βολεύτηκα για να μην ταράξω τα νερά. Ίσως έχασα τα πάντα για να μπορώ να κάνω μία νέα αρχή. Θα είναι δύσκολο, όμως η ζωή μου δίνει ακόμη μία ευκαιρία για να ζήσω επιτέλους όλα όσα ονειρεύτηκα.
Μία βδομάδα πριν είχα δουλειά. Δύσκολη δουλειά, με ανθρώπους γύρω μου που δεν μπορούσα εύκολα να εμπιστευτώ. Που θα έκαναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μου ή για να με βγάλουν από τη μέση. Δεν την απολάμβανα καθόλου αυτή τη δουλειά, όμως την είχα συνηθίσει. Και ένιωθα και αυτή τη μικρή οικονομική ασφάλεια που δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας. Καθόλου δε σε ενοχλεί να φεύγεις από μια δουλειά που δεν σε γεμίζει και δεν σου διαγράφει κανένα ευχάριστο μέλλον. Όμως, όταν χάνεις κάτι από τη μία μέρα στην άλλη, όσο κι αν δε σε νοιάζει, σε επηρεάζει. Αποκτάς μετά από καιρό μια ελευθερία που σου έρχεται απότομα και δεν ξέρεις τις πρώτες μέρες τι να την κάνεις.
Ανασυγκροτώ δυνάμεις, το ρίχνω στο γράψιμο και σε νέες συνεργασίες, προσπαθώντας να μην διαταράξω τη δική του ηρεμία με τα προβλήματά μου. Χρειαζόμουν μία αγκαλιά, να μου πει πώς όλα θα πάνε καλά. Χρειαζόμουν πολλά περισσότερα από ένα μήνυμα. Δεν τα ζήτησα. Εξάλλου, πολλές φορές μου είχε πει ότι ζητάω πολλά. Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου, προσπάθησα να είμαι δυνατή, Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε κι αυτό να το περάσω μόνη.
Καταφεύγω στην κολλητή μου. Μου είχε σταθεί πολύ τελευταία και ήταν δίπλα μου όσο κανείς άλλος. Βρήκα κάποια συμπαράσταση αν και μένει χιλιόμετρα μακριά μου. Έχουμε τις διαφορές και τις διαφωνίες μας, όμως έτσι δεν πρέπει να είναι οι υγιείς σχέσεις; Να έχουν ειλικρίνεια. Μόνο που υπάρχει μία λεπτή μεταξύ της ειλικρίνειας και της προσβολής και των παρεξηγήσεων. Και αυτή τη φορά την είχαμε περάσει. Κάποιες φορές οι φίλες δεν πρέπει να είναι εκεί για να μας κρίνουν, ούτε για να βγάζουν αφελή συμπεράσματα. Κάποιες φορές ο ρόλος τους πρέπει να στηρικτικός και παθητικός. Να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις και όχι να επιβάλλουν τη δική τους γνώμη. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν. Απογοήτευση. Λόγια σκληρά πέφτουν στο τραπέζι και απομακρύνομαι. Κλείνομαι λίγο περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν λέω τίποτα στον Χ για να μην του βάλω κι άλλα προβλήματα στο κεφάλι. Εξάλλου, κι αυτές τις μέρες είχε πολλή πίεση στο κεφάλι του και καθόλου χρόνο για μένα. Αυτό του έλειπε τώρα... Τουλάχιστον δεν τσακωθήκαμε τις τελευταίες μέρες. Κάνουμε υπομονή.
Τελικά, μου στέρεψε και η υπομονή. Τόσες μέρες χωρίς να τον δω και δύο άσχημες κουβέντες καπάκι με έκαναν έξαλλη. Ξέσπασα. Πάντα ξεσπούσα πρώτη. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό. Ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος που ξεσπούσα και δεν του άφηνα χρόνο να αντιδράσει. Αυτή η επανασύνδεση φώναζε χωρισμό από την πρώτη κιόλας μέρα. Γιατί όλα ήταν ίδια με πριν. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, όμως αυτό το καλύτερα κρατάει λίγο και μας ρίχνει ξανά στην πραγματικότητα. Ήταν τα ίδια άσχημα αισθήματα που με έκανε να νιώθω πάντα. Επέστρεψαν πάλι και με έκαναν παρανοϊκή. Ότι δεν χωράω στη ζωή του, ότι δεν με σέβεται ως άνθρωπο, ότι με νιώθει ως απειλή σε όλα αυτά που κτίζει. Ότι δε νοιάζεται...
Ήταν Παρασκευή. Μέχρι το Σάββατο τον είχα πρήξει στα μηνύματα. Αν τον είχα μπροστά μου θα τα έλεγα, θα ξέσπαγα και σε λίγες ώρες θα ήμουν καλά. Δεν είπε καν συγνώμη. Ίσως δεν θεωρούσε ότι φταίει. Πήρε ένα τηλέφωνο, απ' το κλάμα δεν μπορούσα να μιλήσω. Καμία άλλη προσπάθεια. Μαλώνω μόνη μου, χωρίζω μόνη μου και ζητώ φιλία μόνη μου. Ακόμα και στους τσακωμούς μας μόνη μου, σκέφτομαι. Πώς να νιώσω ανακούφιση όταν δεν ξέρω αν κάτι που πονάει, κλείνει επιτέλους τον κύκλο του κανονικά; Με δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν να συμφωνούν ότι δεν μπορούν να είναι εραστές και αντί να προκαλούν μίσος ο ένας στον άλλο, επιλέγουν την οδό της φιλίας. Έτσι θα ήθελα τον οριστικό χωρισμό μας. Όμως κι αυτός μένει πάντα σε ένα μήνυμα όπως και η κοινή ζωή μας τόσα χρόνια.
Το Σαββατοκύριακο αποφασίζω να το σκάσω με φίλους σε αυθόρμητες εξορμήσεις. Με δυσκολία γελάω, όμως η φύση και η θάλασσα λειτουργούν πάντα θεραπευτικά σε μένα. Όλα όμορφα και μαγικά, ήρεμα και ρομαντικά. Μέχρι που την Κυριακή το απόγευμα, τα άσχημα νέα φθάνουν μέσω ενός τηλεφωνήματος. Μεγάλη πυρκαγιά στην περιοχή μας. Επείγον κάλεσμα για εθελοντές. Αποφασίζουμε άρον άρον να επιστρέψουμε πίσω, χωρίς να είμαστε έτοιμοι γι' αυτό που θα αντικρίζαμε σε λίγη ώρα. Παντού καπνοί. Τα μάτια μας να καίνε και η μυρωδιά του καμένου συνεχώς στα ρουθούνια μας. Κατευθυνόμαστε σε ψηλό σημείο και στο απέναντι βουνό βλέπουμε ανήμποροι τη γη μας να καίγεται. Είχε νυχτώσει. Πολύ λίγα μπορούσαν να γίνουν.
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν έκλεισα μάτι το βράδυ. Λίγο το πρωί πήγε να με πάρει ο ύπνος μα ο ήχος των ελικοπτέρων που πετούσαν πάνω από το σπίτι μου, κουβαλώντας νερό, τρυπούσε τα αυτιά μου. Όπως μπορούμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Η ανησυχία φίλων που μένουν σε πόλεις με συγκινεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν αυτός. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε κλείσει αυτή τη φορά η ιστορία μας, ήμουν όμως σίγουρη ότι δεν μπορούσα να κάνω πλέον τίποτα άλλο για μας. Και δεν μπορούσα να ρισκάρω γι' ακόμη μια φορά να τον αφήσω να με πληγώσει. Όμως, δεν πετάω τους ανθρώπους που αγαπώ ποτέ. Τους αφήνω μόνο όταν με αφήσουν εκείνοι πρώτοι. Όμως, ποτέ δεν τους πετάω χωρίς εξηγήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό απ' αυτό.
Δευτέρα, λοιπόν. Πριν μία βδομάδα είχα μία δουλειά, μία σχέση και μία κολλητή. Και ένα όμορφο μέρος για να καταφεύγω, το χωριό μου. Τώρα τα πάντα καίγονται, από χτες. Δεν έχω λόγο να ξυπνάω και να τρέχω το πρωί, δεν έχω τον Χ να του πω τι νιώθω κι ας μην πάρω άμεση απάντηση και δεν έχω μια φίλη να μπορώ να πω τον πόνο μου.
Θα έπρεπε να είμαι λιώμα αυτή τη στιγμή. Να σέρνομαι στα πατώματα και να σκέφτομαι τρόπους αυτοκτονίας. Να κατηγορώ τον εαυτό μου, να μου φταίνε τα πάντα και να μη θέλω να δω κανέναν. Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα. Ή μήπως έχασα αυτά που έπρεπε να είχα αφήσει εδώ και καιρό να βγουν από τη ζωή μου; Είναι πολύ νωρίς για να ξέρω. Μπορώ μόνο να περιμένω. Χωρίς κρίσεις πανικούς και βεβιασμένες κινήσεις, πρέπει να σκεφτώ τα επόμενά μου βήματα και να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τον εαυτό μου για να αντέξει.
Σε 7 μέρες έχασα τα πάντα για να βρω τον εαυτό μου και καινούργιο νόημα στη ζωή μου. Να μην αφήνω τον χρόνο να περνάει αδιάφορα, χωρίς να σκέφτομαι αν εδώ που είμαι και με τους ανθρώπους που είμαι, νιώθω ευτυχισμένη ή αν απλά βολεύτηκα για να μην ταράξω τα νερά. Ίσως έχασα τα πάντα για να μπορώ να κάνω μία νέα αρχή. Θα είναι δύσκολο, όμως η ζωή μου δίνει ακόμη μία ευκαιρία για να ζήσω επιτέλους όλα όσα ονειρεύτηκα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου