Κάποιοι βλέπουν ένα όμορφο λουλούδι, το μυρίζονται, το αγγίζουν και το θέλουν σε σημείο που κάτι τους ωθεί να το κόψουν για να το πάρουν μαζί τους. Να του τερματίσουν τη ζωή χωρίς δισταγμό σε ένα μόνο δευτερόλεπτο για να γίνει δικό τους.
Κάποιοι άλλοι το αφήνουν εκεί για να μπορούν να το θαυμάζουν και τις επόμενες μέρες, μέχρι αυτό να γεράσει και να πεθάνει από μόνο του. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κάποιοι αγαπούν κάτι σε σημείο που αν δεν είναι δικό τους θέλουν να το καταστρέψουν και άλλοι ζηλεύουν με την έννοια του θαυμασμού, χωρίς κανένα σημάδι φθόνου και κτητικότητας.
Άσχημο αίσθημα η ζήλια. Μπορεί να σε ωθήσει σε κακές πράξεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις. Πόσοι και πόσοι από ζήλια, σε μία εν βρασμώ στιγμή, σκότωσαν τον άνθρωπο που υποτίθεται αγαπούσαν. Κι αυτό δεν είναι σενάριο για θρίλερ. Είναι η καθημερινή πραγματικότητα.
Ναι, η ζήλια μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού, να σε ωθήσει ακόμη και να βλάψεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Οδηγεί στο μίσος και στην εκδίκηση. Σου τρώει την ψυχή και την καλοσύνη μέσα σου, την αγάπη και τη συνείδησή σου.
Όμως, μη φοβάσαι, εγώ δε σε ζηλεύω καθόλου με αυτό τον τρόπο. Δεν θα σε έκοβα ποτέ, ακόμη κι αν ήσουν σε ένα κήπο όπου θα μπορούσα μόνο να σου ρίχνω κλεφτές ματιές από την καγκελόπορτα. Ναι, ζηλεύω αυτούς με τους οποίους μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να σε ακούν να μιλάς και να χαμογελάς, αυτήν που σε βλέπει να κοιμάσαι διπλά της, σε αυτήν που δίνεις όλα σου τα αισθήματα και κάνεις έρωτα κάθε βράδυ. Όμως, πώς μπορώ να κάνω κακό σε αυτούς που εσύ αγαπάς και επέλεξες να περνάς τη ζωή σου; Θα είναι σαν να έκανα κακό σε σένα, δηλαδή σε μένα.
Ζηλεύω ακόμη και την κούπα του καφέ που κρατάς κάθε πρωί σφιχτά στο χέρι σου. Τα ρούχα που φοράς και τυλίγουν το σώμα σου, τους ανθρώπους που συναντάς κάθε μέρα στο δρόμο σου και το μαξιλάρι που έχει τη μυρωδιά σου πάνω του.
Θα ήθελα να ήμουν εγώ όλα αυτά. Θα ήθελα να ήμουν μέρος της ζωής σου και πάλι δεν ξέρω αν αυτό θα μου ήταν αρκετό για να σε χορτάσω. Σε θέλω μόνο για μένα, όμως, αυτό μου το θέλω δεν έχει καμία υπόσταση και καμία σημασία αν δεν το θες κι εσύ.
Μπορεί να σου θυμώνω, να κρατάω μούτρα να σου κλείνω την πόρτα και να δίνω υποσχέσεις στον εαυτό μου ότι δεν θα την ανοίξω ποτέ ξανά για σένα, όμως, όταν σε βλέπω απέναντί μου το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σε αγγίξω, να σε μυρίσω, να σε θαυμάσω και να σε κρατήσω έστω για τόσο λίγο.
Κάποιοι άλλοι το αφήνουν εκεί για να μπορούν να το θαυμάζουν και τις επόμενες μέρες, μέχρι αυτό να γεράσει και να πεθάνει από μόνο του. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κάποιοι αγαπούν κάτι σε σημείο που αν δεν είναι δικό τους θέλουν να το καταστρέψουν και άλλοι ζηλεύουν με την έννοια του θαυμασμού, χωρίς κανένα σημάδι φθόνου και κτητικότητας.
Άσχημο αίσθημα η ζήλια. Μπορεί να σε ωθήσει σε κακές πράξεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις. Πόσοι και πόσοι από ζήλια, σε μία εν βρασμώ στιγμή, σκότωσαν τον άνθρωπο που υποτίθεται αγαπούσαν. Κι αυτό δεν είναι σενάριο για θρίλερ. Είναι η καθημερινή πραγματικότητα.
Ναι, η ζήλια μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού, να σε ωθήσει ακόμη και να βλάψεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Οδηγεί στο μίσος και στην εκδίκηση. Σου τρώει την ψυχή και την καλοσύνη μέσα σου, την αγάπη και τη συνείδησή σου.
Όμως, μη φοβάσαι, εγώ δε σε ζηλεύω καθόλου με αυτό τον τρόπο. Δεν θα σε έκοβα ποτέ, ακόμη κι αν ήσουν σε ένα κήπο όπου θα μπορούσα μόνο να σου ρίχνω κλεφτές ματιές από την καγκελόπορτα. Ναι, ζηλεύω αυτούς με τους οποίους μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να σε ακούν να μιλάς και να χαμογελάς, αυτήν που σε βλέπει να κοιμάσαι διπλά της, σε αυτήν που δίνεις όλα σου τα αισθήματα και κάνεις έρωτα κάθε βράδυ. Όμως, πώς μπορώ να κάνω κακό σε αυτούς που εσύ αγαπάς και επέλεξες να περνάς τη ζωή σου; Θα είναι σαν να έκανα κακό σε σένα, δηλαδή σε μένα.
Ζηλεύω ακόμη και την κούπα του καφέ που κρατάς κάθε πρωί σφιχτά στο χέρι σου. Τα ρούχα που φοράς και τυλίγουν το σώμα σου, τους ανθρώπους που συναντάς κάθε μέρα στο δρόμο σου και το μαξιλάρι που έχει τη μυρωδιά σου πάνω του.
Θα ήθελα να ήμουν εγώ όλα αυτά. Θα ήθελα να ήμουν μέρος της ζωής σου και πάλι δεν ξέρω αν αυτό θα μου ήταν αρκετό για να σε χορτάσω. Σε θέλω μόνο για μένα, όμως, αυτό μου το θέλω δεν έχει καμία υπόσταση και καμία σημασία αν δεν το θες κι εσύ.
Μπορεί να σου θυμώνω, να κρατάω μούτρα να σου κλείνω την πόρτα και να δίνω υποσχέσεις στον εαυτό μου ότι δεν θα την ανοίξω ποτέ ξανά για σένα, όμως, όταν σε βλέπω απέναντί μου το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σε αγγίξω, να σε μυρίσω, να σε θαυμάσω και να σε κρατήσω έστω για τόσο λίγο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου