Σ' έχω, δεν σ' έχω, ζω και δεν ζω...
Υπερβολική θα με 'λεγαν πάλι φίλοι και συνάδελφοι. Μα αν δεν γίνω υπερβολική σε αυτά που γράφω για σένα, πότε θα γίνω; Η συμπεριφορά σου με κάνει έξαλλη, με τρελαίνει κι επειδή τα νεύρα μου δεν μπορώ να τα βγάλω σε κάποιο σάκο του μποξ, το κάνω με τις λέξεις.
Κάποιες λέξεις δεν είναι για σένα. Μη θες να μονοπωλείς και σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Μονοπωλείς τις σκέψεις και τη ζωή μου. Στο γράψιμο δεν θα σε αφήσω να μονοπωλείς, αν και πολλές από τις λέξεις που βγαίνουν στο διαδικτυακό χαρτί κρύβουν μέσα τους εσένα. Το παραδέχομαι...
Εσένα που μια είσαι και μια δεν είσαι. Εσένα που τη μια μέρα με ανεβάζεις στα άστρα και την άλλη με ρίχνεις στα πατώματα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω να κάνω με διχασμένη προσωπικότητα. Ή είσαι δύο άνθρωποι ή είσαι πολύ μπερδεμένος ή απλά θα έπρεπε το Όσκαρ υποκριτικής να πάει σε σένα και όχι στον Di Caprio, κι ας σερνόταν για μήνες στο χώμα για να πείσει το παγκόσμιο.
Κι όπως είσαι και δεν είσαι, φταις και δεν φταις. Ναι, δεν φταις εσύ απόλυτα για τη στάση σου αυτή. Κατά βάθος νιώθω ότι αν μπορούσες θα περνούσες το κάθε βράδυ μαζί μου. Όμως αυτό το δεν μπορώ δεν το είχα ποτέ στο λεξιλόγιό μου όταν ήθελα κάτι πολύ. Πώς να δεχτώ ότι υπάρχει στο δικό σου;
Βλέπω τα ανανταπάντητα μηνύματά μου, τις μονολεκτικές σου απαντήσεις και ψάχνω να δω αν με έψαξες έστω και μία φορά. Τίποτα. Δεν μπορώ να βρω κάτι για να σε δικαιολογήσω, για να σε αθωώσω. Μόνο ένα τηλεφώνημα που ξέχασες να πάρεις. Είναι τόσο απλά τα πράγματα όταν νοιάζεσαι για κάποιον. Βγαίνουν όλα αυθόρμητα και με ευχαρίστηση. Εσύ μόνο πιέζεσαι!
Πάλι υπερβάλλω. Μα τόσο υπερβολικά σε αγαπώ. Γιατί θα μπορούσα να διαλέξω να μη σε έχω ποτέ, παρά να έχω τόσο λίγο κι όμως δεν το κάνω. Πάντα γυρνάω, πάντα απαντάω, πάντα είσαι πάνω από όλους κι όλα με μία σου μόνο φωνή. Τόσο δεδομένη είμαι που απορώ αν πλέον με παίρνεις έστω και λίγο στα σοβαρά. Αν καταλαβαίνεις τον πόνο του να σε έχω τη μία μέρα μέσα στα χέρια μου και την άλλη να μην έχω ούτε μία σου λέξη.
Και τι ζητάω όταν δεν είσαι εδώ; Δεν ξέρω που είσαι, με ποιους, τι κάνεις, δεν ρωτώ. Δεν έχω δικαίωμα και από κανέναν δεν ζητώ τέτοια δικαιώματα. Απλά εύχομαι να ήθελες να ξέρω. Να μου μιλούσες και να το έκανες με την ψυχή σου. Να μου έκανες ανάκριση. Να μου έλεγες "απόψε δεν θα βγεις, θα περάσεις όλο το βράδυ στο κρεβάτι μαζί μου".
Δεν σε χορταίνω. Περνάνε τα χρόνια και δεν σε χορταίνω. Το σώμα μου εξαρτημένο από την ουσία που βγάζουν τα χείλη σου, ζητάει μία μικρή δόση έστω για να φύγει η θολούρα και η ένταση από μέσα του. Υπερβάλλω και πάλι. Μα ποτέ ξανά η υπερβολή δεν ήταν τόσο κοντά στην αλήθεια. Όμως, είμαι τόσο φυσιολογική και ήρεμη όταν είσαι δίπλα μου...
Μπορώ να γράψω κι άλλα, μπορώ να γράφω ασταμάτητα για να πνίξω τον πόνο και για να μην σε ενοχλήσω πάλι με τα παράπονά μου. Όμως πάλι θα υπερβάλλω και δεν θα αντέξει να με διαβάσει κανείς Aκόμα κι όταν γράφω για σένα ξεφεύγω.
Θα συνεχίσω πάλι αύριο, σε ένα άλλο άρθρο που πάλι θα μιλάει για σένα που είσαι αλλού και για μένα που δεν ξέρω πώς θα βγάλω τη νύχτα.
Υπερβολική θα με 'λεγαν πάλι φίλοι και συνάδελφοι. Μα αν δεν γίνω υπερβολική σε αυτά που γράφω για σένα, πότε θα γίνω; Η συμπεριφορά σου με κάνει έξαλλη, με τρελαίνει κι επειδή τα νεύρα μου δεν μπορώ να τα βγάλω σε κάποιο σάκο του μποξ, το κάνω με τις λέξεις.
Κάποιες λέξεις δεν είναι για σένα. Μη θες να μονοπωλείς και σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Μονοπωλείς τις σκέψεις και τη ζωή μου. Στο γράψιμο δεν θα σε αφήσω να μονοπωλείς, αν και πολλές από τις λέξεις που βγαίνουν στο διαδικτυακό χαρτί κρύβουν μέσα τους εσένα. Το παραδέχομαι...
Εσένα που μια είσαι και μια δεν είσαι. Εσένα που τη μια μέρα με ανεβάζεις στα άστρα και την άλλη με ρίχνεις στα πατώματα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω να κάνω με διχασμένη προσωπικότητα. Ή είσαι δύο άνθρωποι ή είσαι πολύ μπερδεμένος ή απλά θα έπρεπε το Όσκαρ υποκριτικής να πάει σε σένα και όχι στον Di Caprio, κι ας σερνόταν για μήνες στο χώμα για να πείσει το παγκόσμιο.
Κι όπως είσαι και δεν είσαι, φταις και δεν φταις. Ναι, δεν φταις εσύ απόλυτα για τη στάση σου αυτή. Κατά βάθος νιώθω ότι αν μπορούσες θα περνούσες το κάθε βράδυ μαζί μου. Όμως αυτό το δεν μπορώ δεν το είχα ποτέ στο λεξιλόγιό μου όταν ήθελα κάτι πολύ. Πώς να δεχτώ ότι υπάρχει στο δικό σου;
Βλέπω τα ανανταπάντητα μηνύματά μου, τις μονολεκτικές σου απαντήσεις και ψάχνω να δω αν με έψαξες έστω και μία φορά. Τίποτα. Δεν μπορώ να βρω κάτι για να σε δικαιολογήσω, για να σε αθωώσω. Μόνο ένα τηλεφώνημα που ξέχασες να πάρεις. Είναι τόσο απλά τα πράγματα όταν νοιάζεσαι για κάποιον. Βγαίνουν όλα αυθόρμητα και με ευχαρίστηση. Εσύ μόνο πιέζεσαι!
Πάλι υπερβάλλω. Μα τόσο υπερβολικά σε αγαπώ. Γιατί θα μπορούσα να διαλέξω να μη σε έχω ποτέ, παρά να έχω τόσο λίγο κι όμως δεν το κάνω. Πάντα γυρνάω, πάντα απαντάω, πάντα είσαι πάνω από όλους κι όλα με μία σου μόνο φωνή. Τόσο δεδομένη είμαι που απορώ αν πλέον με παίρνεις έστω και λίγο στα σοβαρά. Αν καταλαβαίνεις τον πόνο του να σε έχω τη μία μέρα μέσα στα χέρια μου και την άλλη να μην έχω ούτε μία σου λέξη.
Και τι ζητάω όταν δεν είσαι εδώ; Δεν ξέρω που είσαι, με ποιους, τι κάνεις, δεν ρωτώ. Δεν έχω δικαίωμα και από κανέναν δεν ζητώ τέτοια δικαιώματα. Απλά εύχομαι να ήθελες να ξέρω. Να μου μιλούσες και να το έκανες με την ψυχή σου. Να μου έκανες ανάκριση. Να μου έλεγες "απόψε δεν θα βγεις, θα περάσεις όλο το βράδυ στο κρεβάτι μαζί μου".
Δεν σε χορταίνω. Περνάνε τα χρόνια και δεν σε χορταίνω. Το σώμα μου εξαρτημένο από την ουσία που βγάζουν τα χείλη σου, ζητάει μία μικρή δόση έστω για να φύγει η θολούρα και η ένταση από μέσα του. Υπερβάλλω και πάλι. Μα ποτέ ξανά η υπερβολή δεν ήταν τόσο κοντά στην αλήθεια. Όμως, είμαι τόσο φυσιολογική και ήρεμη όταν είσαι δίπλα μου...
Μπορώ να γράψω κι άλλα, μπορώ να γράφω ασταμάτητα για να πνίξω τον πόνο και για να μην σε ενοχλήσω πάλι με τα παράπονά μου. Όμως πάλι θα υπερβάλλω και δεν θα αντέξει να με διαβάσει κανείς Aκόμα κι όταν γράφω για σένα ξεφεύγω.
Θα συνεχίσω πάλι αύριο, σε ένα άλλο άρθρο που πάλι θα μιλάει για σένα που είσαι αλλού και για μένα που δεν ξέρω πώς θα βγάλω τη νύχτα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου