Η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας ήταν ένα ακόμη συνηθισμένο κορίτσι, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, μέχρι που μία στιγμή άλλαξε για πάντα τη ζωή της. Η ίδια θέλησε να παραμείνει ανώνυμη, γι’ αυτό θα την προσφωνούμε από δω και πέρα μ’ ένα Α κεφαλαίο.
Ιούλιος του 2012, και η ηρωίδα μας ήταν τότε μόλις 20 χρόνων. Ένα κορίτσι ονειροπόλο που ζούσε τον έρωτα μέσα από τα μυθιστορήματα και την ποίηση, μέχρι που ένας άνθρωπος ήλθε – έτσι νόμιζε τουλάχιστον – για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα και να της δώσει την αγάπη που νόμιζε ότι δεν έβρισκε ποτέ.
Κι αυτός για την Α έκανε τα απλά, καθημερινά πράγματα που κάνουν όλοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι όμως γι’ αυτή ήταν υπεραρκετά. Της έλεγε πόσο την αγαπούσε και ένα χαμόγελό του ήταν αρκετό για να διώξει μία άσχημη μέρα της. Γι’ αυτήν η χαρά της ζωής κρυβόταν σ’ αυτά τα μικρά πράγματα που οι δυο τους έκαναν καθημερινά.
Πέρασε μαζί του πολλά κρύα βράδια γεμάτα πάθος και φιλιά κι άκουσε από το στόμα του αμέτρητα σ’ αγαπώ που ξαφνικά και μετά από ένα περιστατικό είχαν κοπεί οριστικά. Κάτι στη ζωή της Α είχε αλλάξει.
Ένα πρωί και αφού είδε ένα μελάνωμα στο στήθος της, επισκέφθηκε τον γιατρό της, οποίος της έγραψε κάποιες αναγκαίες εξετάσεις. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η νεαρή Α είχε καρκίνο στο στήθος. Άκουγε το γιατρό να της το ανακοινώνει, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται πλήρως την κατάσταση. Ήταν σαν χαμένη.
Γυρνώντας στο σπίτι με πρησμένα τα μάτια από το κλάμα, ανακοίνωσε στον άνθρωπό της την ασθένεια που βίωνε και τον Γολγοθά που θα ‘πρεπε να περάσει για να καταφέρει να τον νικήσει. Περίμενε ότι αυτός θα ήταν δίπλα της κι ότι θα τη στήριζε στην πιο δύσκολη αυτή δοκιμασία, όμως, όσο ο χρόνος περνούσε, καταλάβαινε ότι αυτή τη δοκιμασία θα έπρεπε να την περάσει μόνη. Αυτός γινόταν όλο και πιο απόμακρος. Την κατηγορούσε για διάφορα και την προσέβαλλε με τον χειρότερο τρόπο. Σταμάτησε να της μιλάει και δεν ανταποκρινόταν πια στα σ’ αγαπώ της.
Ο καρκίνος την τσάκιζε σωματικά και ψυχολογικά, όμως ούτε μία στιγμή δεν έκλεψε το χαμόγελό της. Η Α ήξερε ότι θα νικήσει. Πιο πολύ από τον καρκίνο, πονούσε η δική του αδιαφορία. Τα βράδια κοιμόταν χωρίς καν να της πει καληνύχτα. Μιλούσε με όλους εκτός απ’ αυτήν. Ένιωθε ότι αυτός ήθελε να φύγει, έτσι βρήκε τη δύναμη να τον χωρίσει και να τον αφήσει να προχωρήσει τη ζωή του, όπως εξάλλου ήθελε.
Μετά τον χωρισμό αυτός δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Δεν την πήρε ούτε ένα τηλέφωνο για να ρωτήσει για την ασθένειά της. Ήταν λες και δεν είχαν υπάρξει ποτέ μαζί οι δυο τους. Ήταν λες κι αυτός είχε ανακουφιστεί που από τον χωρισμό τους.
Όμως, η ζωή έχει τελικά τον τρόπο της να μας ανταμείβει όταν περνάμε από μία δύσκολη δοκιμασία και βγαίνουμε νικητές.
Η Α, γνώρισε μετά από μήνες ένα παιδί που τελικά τον ερωτεύτηκε για τον τρόπο που νοιάστηκε γι’ αυτήν, για τον τρόπο που την αγάπησε. Δεν ήταν πια η κοπέλα με τον καρκίνο που στο άκουσμά του οι άνδρες τρόμαζαν. Ήταν και πάλι εκείνο το ονειροπόλο, γεμάτο ζωή κορίτσι. Ο καρκίνος δεν επηρέαζε πια τη ζωή της με τον σύντροφό της.
Ο νέος της σύντροφος ήταν και είναι δίπλα της σε κάθε επίσκεψη στο γιατρό, για να της κρατάει το χέρι και να τη στηρίζει ψυχολογικά και σωματικά. Παρόλο που πολλές φορές κι ο ίδιος φοβάται, δεν την εγκαταλείπει ποτέ. Και πολλές φορές της λέει ότι δεν έχει σημασία αν χάσει τα μαλλιά της ή αν έχει παρενέργειες από τις θεραπείες. Θέλει μόνο να είναι μαζί της κάθε στιγμή.
Η Α μαζί του έμαθε την ουσία της αγάπης. Έμαθε πως είναι να είσαι κάποιον που πραγματικά νοιάζεται και μένει δίπλα σου ακόμη κι όταν ο κόσμος γύρω σου καταρρέει. Γιατί κακά τα ψέματα ο καρκίνος είναι μία ψυχοφθόρα ασθένεια περισσότερο για τον ίδιο που τον βιώνει, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω του. Όμως, στα εύκολα όλοι είναι δίπλα μας. Το θέμα είναι ποιοι μένουν στα δύσκολα…
Όσο για τον πρώτο της έρωτα, «να ‘ναι καλά όπου κι αν είναι», τα ακριβή λόγια της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου