Τις τελευταίες μέρες άνθρωποι του Τμήματος Αρχαιοτήτων και της περιοχής της Σολιάς έχουν εργαστεί για να ξεθάψουν από τα ψηλά χόρτα και τα χώματα έναν παλιό αλευρόμυλο ιστορικής αξίας. Η ομορφιά του πετρόκτιστου αυτού μύλου παραπέμπει τον θεατή αρκετές δεκαετίες πίσω, όπου η σημαντικότητά του των μύλων στις ζωές των ανθρώπων ήταν μέγιστη.
Από την αποκάλυψή του, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τον ποταμό Κλάριο που περνάει από κει, στην περιοχή της Λινούς - Φλάσου, μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει το πως λειτουργούσαν αυτοί. Με τη δύναμη του νερού που έπεφτε από το αυλάκι ψηλά στον πύργο του μύλου, ένας ξύλινος τρόχος γύριζε και άλεθε το σιτάρι που οι χωρικοί έπαιρναν. Μιλήσαμε με μία γριά της Κοινότητας Κοράκου που είναι κοντά και μας είπε ότι με τη μητέρα της πήγαινε σε αυτό τον μύλο όταν ήταν μικρή όπως και άλλοι κάτοικοι του χωριού.
Συγκεκριμένα, μας είπε: "τότε εν είχαμε αυτοκίνητα. Εβάλλαμε πάνω στον γάρο το σιτάρι και επιάναμε την στράτα περπαπητοί για τον αλευρόμυλο, για να το αλέσουμε και να κάμουμε τα ψουμιά μας. Τζαι τότε εν είχε ριάλια ο κόσμος και εδιούσαμε του αδρώπου τζαμέ το "μυλωνιάτικο" που λέμε για να μας το αλέσει. Έβαλλε το σιτάρι πας το ζυ, και έπιανε τζε τζινος μια - δκιο οκκάες".
Στην κοινότητα Λινούς, πριν πολλά χρόνια , υπήρχαν αλευρόμυλοι οι οποίοι εξυπηρετούσαν όχι μόνο την Σολέα, αλλά όλο το διαμέρισμα Μόρφου. Από αυτούς τους μύλους σώζονται μέχρι σήμερα, πέντε « ερειπωμένοι».
Στην περιοχή της Σολέας λειτουργούσαν γύρω στους είκοσι έξι (26) αλευρόμυλους. Ο μεγάλος αυτός αριθμός υποδεικνύει τη μεγάλη παραγωγή δημητριακών αλλά και την κινητήρια δύναμη που υπήρχε, το νερό. Αυτό εξηγεί και το γεγονός, ότι όλοι οι μύλοι ήταν κτισμένοι στις όχθες ή παραπόταμους του Κλάριου ή Καρκώτη, που εξαιτίας της συνεχής ροής του εν λόγω ποταμού, τους έδινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το νερό σαν κινητήρια δύναμη.
Θρύλοι και Παραδόσεις
Το σπίτι της Ρήγαινας: λέγεται ότι δίπλα από την κοινότητα Λινούς, κατοικούσε η Ρήγαινα, η βασίλισσα όπως την ονόμαζαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κοινότητα δεν είχε νερό το Καλοκαίρι για να αρδεύονται τα κτήματα. Η Ρήγαινα προσπάθησε και έφερε νερό το οποίο είχε σε άλλη κοινότητα και το νερό αυτό το έχει προνόμιο η κοινότητα κάθε Τρίτη από τις πηγές του Τροόδους.
Δημήσταυρος: δίπλα από το χωριό υπάρχει ένα βουνό το οποίο λέγεται Δημήσταυρος. Υπήρχαν δύο αδέλφια, ο Δήμος και ο Σταύρος και ανέβαιναν καθημερινά στην κορυφή του βουνού για ν' ανάψουν το καντήλι του προφήτη Ηλία, το οποίο ήταν χαραγμένο στην μέση μιας πελώριας πέτρας. Ο ένας από τα δύο αδέλφια πέθανε και έτσι το βουνό ονομάστηκε Δημήσταυρος.
Συγκεκριμένα, μας είπε: "τότε εν είχαμε αυτοκίνητα. Εβάλλαμε πάνω στον γάρο το σιτάρι και επιάναμε την στράτα περπαπητοί για τον αλευρόμυλο, για να το αλέσουμε και να κάμουμε τα ψουμιά μας. Τζαι τότε εν είχε ριάλια ο κόσμος και εδιούσαμε του αδρώπου τζαμέ το "μυλωνιάτικο" που λέμε για να μας το αλέσει. Έβαλλε το σιτάρι πας το ζυ, και έπιανε τζε τζινος μια - δκιο οκκάες".
Θρύλοι και Παραδόσεις
Το σπίτι της Ρήγαινας: λέγεται ότι δίπλα από την κοινότητα Λινούς, κατοικούσε η Ρήγαινα, η βασίλισσα όπως την ονόμαζαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κοινότητα δεν είχε νερό το Καλοκαίρι για να αρδεύονται τα κτήματα. Η Ρήγαινα προσπάθησε και έφερε νερό το οποίο είχε σε άλλη κοινότητα και το νερό αυτό το έχει προνόμιο η κοινότητα κάθε Τρίτη από τις πηγές του Τροόδους.
Δημήσταυρος: δίπλα από το χωριό υπάρχει ένα βουνό το οποίο λέγεται Δημήσταυρος. Υπήρχαν δύο αδέλφια, ο Δήμος και ο Σταύρος και ανέβαιναν καθημερινά στην κορυφή του βουνού για ν' ανάψουν το καντήλι του προφήτη Ηλία, το οποίο ήταν χαραγμένο στην μέση μιας πελώριας πέτρας. Ο ένας από τα δύο αδέλφια πέθανε και έτσι το βουνό ονομάστηκε Δημήσταυρος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου