Δύο φίλες συζητούν. Κάνουν περίεργες ερωτήσεις ο ένας στον άλλο, προσπαθούν ν' ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τους μεγαλύτερους τους φόβους, το τι είναι ο έρωτας. Ο ένας παίρνει το ρόλο του ψυχολόγου και ο άλλος του ασθενή... Ποιος πόνος τελικά δεν αντέχεται; Αυτός του σώματος ή της ψυχής;
- Τι φοβάσαι πιο πολύ;
- Φοβάμαι τις κατσαρίδες.
- Αυτό δεν είναι πραγματικός φόβος όμως. Είναι μία φοβία, από αυτές που δημιουργεί το μυαλό μας εξαιτίας μιας ίσως εμπειρίας ή αηδίας που νιώθουμε για κάτι. Η κατσαρίδα δεν μπορεί να σου κάνει πραγματικό κακό. Μιλάω για πραγματικό φόβο.
- Και τι είναι ο φόβος τελικά;
- Είναι η αντίδραση του οργανισμού μας απέναντι στο άγνωστο, στον κίνδυνο, στην απειλή. Είναι μία συναισθηματική κατάσταση που αναγκάζει τον οργανισμό ν' αντιδράσει, κάποτε με άσχημο τρόπο.
- Ε τότε, φοβάμαι τον πόνο. Την αρρώστια. Οποιαδήποτε αρρώστια. Δεν μου αρέσει να πονάω. Ο πόνος καθηλώνει τον άνθρωπο, τον διαλύει σωματικά και ψυχολογικά. Και δεν θέλω ούτε οι άλλοι να πονάνε. Ειδικά τα παιδιά και τα ζώα... ειδικά τα σκυλιά.
- Οι φόβοι μας είναι και οι αδυναμίες μας ως άνθρωποι. Ο πόνος και η αρρώστια μας κάνουν πιο δυνατούς, αν τελικά καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
- Έχω καταφέρει υποθέτω να νικήσω τους περισσότερους μου φόβους. Ακόμη και το φόβο μου για το θάνατο. Φοβάμαι να χάσω και δικά μου πρόσωπα, αγαπημένα. Όμως, είμαι προετοιμασμένη. Φοβάμαι μη χάσω το σκύλο μου από άσχημο θάνατο. Δεν θέλω ποτέ να πονέσει. Όμως, θα φρόντιζα να μην πονέσει και θα έσωζα στο όνομά του ένα άλλο σκυλί απ' το δρόμο, ίδιο με αυτό. Πολύ δύσκολα όλα αυτά, όμως θα άντεχα.
- Οι φόβοι μας, μας κρατάνε αιχμάλωτους, δεν μας αφήνουν να πετάξουμε. Μας ωθούν σε λάθη. Μας βασανίζουν το μυαλό. Μπορεί να μας κάνουν ακόμη και κακούς απέναντι σε άλλους. Αφαιρούν τη λογική.
- Ο έρωτας αφαιρεί τη λογική...
- Ο έρωτας είναι παράλογος. Ο έρωτας κρύβει πολλούς φόβους όταν δεν γεννάται σε ένα σίγουρο και ασφαλές περιβάλλον.
- Πώς μπορεί ένας έρωτας να είναι σίγουρος και ασφαλής. Είναι αδύνατον. Τον έρωτα πάντα υπάρχει περίπτωση αν τον βρεις να τον χάσεις κι υπάρχει κι η περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ.
Όταν είναι αμοιβαίος.
- Μα δεν είναι πάντα αμοιβαίος κι όταν είναι κάποια στιγμή παύει να είναι, γιατί ο ένας από τους δύο ξεμένει από αισθήματα.
- Μα κανείς δεν είπε ότι αυτός κρατάει για πάντα ή ότι τον βρίσκουμε εύκολα. Γι' αυτό είναι τόσο πολύτιμος, τόσο έντονος και τόσο ωραίος. Τι φοβάσαι πιο πολύ; να τον βρεις και να τον χάσεις ή να μην τον βρεις ποτέ;
- Δεν θα ήθελα να ζήσω όλη μου τη ζωή χωρίς αυτή την εμπειρία. Χωρίς να νιώσω αυτή την έντονη τρέλα του έρωτα. Κι ας τον χάσω μετά.
- Και δεν φοβάσαι τον ψυχικό πόνο; Αυτόν της απώλειας, της προδοσίας, της εγκατάλειψης, του ψέματος, της απουσίας...
- Ναι, πάρα πολύ. Τον έχω βιώσει κι ακόμη δεν κατάφερα να θεραπευτώ εντελώς απ' αυτόν.
- Δεν νομίζω ότι υπάρχει θεραπεία. Απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί του, να προχωράς έχοντάς τον μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
- Μακάρι να πάθαινα μία μέρα αμνησία... δεν θα πονούσα πια.
- Μα τότε θα έσβηνες από τη μνήμη σου και όλες τις όμορφες σας στιγμές, τον ίδιο τον άνθρωπο που τόσο αγάπησες.
- Ό,τι δεν ξέρεις δεν σε πονά.
- Ισχύει... Τελικά τι θα διάλεγες; Ένα δυνατό και ασταμάτητο πονοκέφαλο ή τον πόνο του έρωτα;
- (σκέφτεται) Υποθέτω, το πρώτο... παρόλο που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα με σκότωνε γιατί δεν θα το άντεχα. Τουλάχιστον... θα πέθαινα, κρατώντας του το χέρι. Αυτό θα έκανε τον πόνο στο κεφάλι μου ασήμαντο. Αν ερχόταν να με δει. Αν δεν το θεωρούσε ρίσκο ή αν με έβαζε πάνω όλους μια φορά... Γαμώ το πονάει...
- Τι φοβάσαι πιο πολύ;
- Φοβάμαι τις κατσαρίδες.
- Αυτό δεν είναι πραγματικός φόβος όμως. Είναι μία φοβία, από αυτές που δημιουργεί το μυαλό μας εξαιτίας μιας ίσως εμπειρίας ή αηδίας που νιώθουμε για κάτι. Η κατσαρίδα δεν μπορεί να σου κάνει πραγματικό κακό. Μιλάω για πραγματικό φόβο.
- Και τι είναι ο φόβος τελικά;
- Είναι η αντίδραση του οργανισμού μας απέναντι στο άγνωστο, στον κίνδυνο, στην απειλή. Είναι μία συναισθηματική κατάσταση που αναγκάζει τον οργανισμό ν' αντιδράσει, κάποτε με άσχημο τρόπο.
- Ε τότε, φοβάμαι τον πόνο. Την αρρώστια. Οποιαδήποτε αρρώστια. Δεν μου αρέσει να πονάω. Ο πόνος καθηλώνει τον άνθρωπο, τον διαλύει σωματικά και ψυχολογικά. Και δεν θέλω ούτε οι άλλοι να πονάνε. Ειδικά τα παιδιά και τα ζώα... ειδικά τα σκυλιά.
- Οι φόβοι μας είναι και οι αδυναμίες μας ως άνθρωποι. Ο πόνος και η αρρώστια μας κάνουν πιο δυνατούς, αν τελικά καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
- Έχω καταφέρει υποθέτω να νικήσω τους περισσότερους μου φόβους. Ακόμη και το φόβο μου για το θάνατο. Φοβάμαι να χάσω και δικά μου πρόσωπα, αγαπημένα. Όμως, είμαι προετοιμασμένη. Φοβάμαι μη χάσω το σκύλο μου από άσχημο θάνατο. Δεν θέλω ποτέ να πονέσει. Όμως, θα φρόντιζα να μην πονέσει και θα έσωζα στο όνομά του ένα άλλο σκυλί απ' το δρόμο, ίδιο με αυτό. Πολύ δύσκολα όλα αυτά, όμως θα άντεχα.
- Οι φόβοι μας, μας κρατάνε αιχμάλωτους, δεν μας αφήνουν να πετάξουμε. Μας ωθούν σε λάθη. Μας βασανίζουν το μυαλό. Μπορεί να μας κάνουν ακόμη και κακούς απέναντι σε άλλους. Αφαιρούν τη λογική.
- Ο έρωτας αφαιρεί τη λογική...
- Ο έρωτας είναι παράλογος. Ο έρωτας κρύβει πολλούς φόβους όταν δεν γεννάται σε ένα σίγουρο και ασφαλές περιβάλλον.
- Πώς μπορεί ένας έρωτας να είναι σίγουρος και ασφαλής. Είναι αδύνατον. Τον έρωτα πάντα υπάρχει περίπτωση αν τον βρεις να τον χάσεις κι υπάρχει κι η περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ.
Όταν είναι αμοιβαίος.
- Μα δεν είναι πάντα αμοιβαίος κι όταν είναι κάποια στιγμή παύει να είναι, γιατί ο ένας από τους δύο ξεμένει από αισθήματα.
- Μα κανείς δεν είπε ότι αυτός κρατάει για πάντα ή ότι τον βρίσκουμε εύκολα. Γι' αυτό είναι τόσο πολύτιμος, τόσο έντονος και τόσο ωραίος. Τι φοβάσαι πιο πολύ; να τον βρεις και να τον χάσεις ή να μην τον βρεις ποτέ;
- Δεν θα ήθελα να ζήσω όλη μου τη ζωή χωρίς αυτή την εμπειρία. Χωρίς να νιώσω αυτή την έντονη τρέλα του έρωτα. Κι ας τον χάσω μετά.
- Και δεν φοβάσαι τον ψυχικό πόνο; Αυτόν της απώλειας, της προδοσίας, της εγκατάλειψης, του ψέματος, της απουσίας...
- Ναι, πάρα πολύ. Τον έχω βιώσει κι ακόμη δεν κατάφερα να θεραπευτώ εντελώς απ' αυτόν.
- Δεν νομίζω ότι υπάρχει θεραπεία. Απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί του, να προχωράς έχοντάς τον μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
- Μακάρι να πάθαινα μία μέρα αμνησία... δεν θα πονούσα πια.
- Μα τότε θα έσβηνες από τη μνήμη σου και όλες τις όμορφες σας στιγμές, τον ίδιο τον άνθρωπο που τόσο αγάπησες.
- Ό,τι δεν ξέρεις δεν σε πονά.
- Ισχύει... Τελικά τι θα διάλεγες; Ένα δυνατό και ασταμάτητο πονοκέφαλο ή τον πόνο του έρωτα;
- (σκέφτεται) Υποθέτω, το πρώτο... παρόλο που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα με σκότωνε γιατί δεν θα το άντεχα. Τουλάχιστον... θα πέθαινα, κρατώντας του το χέρι. Αυτό θα έκανε τον πόνο στο κεφάλι μου ασήμαντο. Αν ερχόταν να με δει. Αν δεν το θεωρούσε ρίσκο ή αν με έβαζε πάνω όλους μια φορά... Γαμώ το πονάει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου