Ο Αγκαλίτσας δεν είναι ψεύτικο αρκουδάκι, δεν είναι παιδάκι, δεν είναι ούτε και ζωγραφιά. Είναι ένα πανέμορφο, άσπρο σκυλάκι με μακρύ τρίχωμα και μακριά μούρη. Με γλυκά μάτια και κουνιστή ουρίτσα.
Υποθέτω πώς όλοι καταλάβατε από που πήρε το όνομά του. Μα από τις αγκαλιές βέβαια. Του αρέσουν οι μεγάλες και ζεστές αγκαλιές.
Προτού όμως τον βρουν οι κοπέλες του καταφυγίου, ο Αγκαλίτσας δεν είχε όνομα. Τριγύριζε μόνος του στους δρόμους όλη μέρα και το βράδυ έψαχνε ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθεί. Ένιωθε μοναξιά και δεν είχε κανέναν να τον αγκαλιάζει τα κρύα βράδια για να τον ζεστάνει, ούτε το πρωί για να τον ξυπνήσει με χάδια, καθαρό νερό και τροφή.
Όταν μία μέρα και ενώ ο Αγκαλίτσας περπατούσε σκυφτός στην άκρη του δρόμου, μία κοπέλα τον είδε και τον πλησίασε. Στην αρχή φοβήθηκε γιατί κάποιοι άνθρωποι που είχε γνωρίσει προηγουμένως τον έδιωξαν με κλωτσιές και φωνές, όμως αυτή η κοπέλα φαινόταν πολύ καλή και κρατούσε στο χέρι της μια λιχουδιά. Πεινούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να φύγει χωρίς να την πάρει. Μύριζε νοστιμάδα. Έτσι, την πλησίασε και όχι μόνο έφαγε τη λιχουδιά, αλλά δέχθηκε και πολλά χάδια. Η κοπέλα του πέρασε ένα λουρί απαλά στο λαιμό και ο Αγκαλίτσας ήταν τόσο κουρασμένος που την ακολούθησε στο αυτοκίνητο χωρίς καμία απολύτως αντίσταση.
Δεν ήξερε που πήγαιναν, όμως ευχόταν ότι θα ήταν κάπου όμορφα και ζεστά. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε στη μαλακή πολυθρόνα του αυτοκινήτου. Μετά από λίγη ώρα άκουσε τη φωνή της κοπέλας να του λέει κάτι και ένιωσε το χάδι της στο κεφάλι του. Ξύπνησε, σηκώθηκε και οι δύο τους πήγαν σε ένα μέρος ανάμεσα σε χωράφια και δέντρα όπου υπήρχαν πολλά σκυλιά σε κλουβιά. Φοβήθηκε στην αρχή. Πρώτη φορά έβλεπε τόσα πολλά σκυλιά μαζεμένα και άκουγε τόσες πολλές φωνές μαζί. Άλλες του έλεγαν να φύγει και άλλες τον καλωσόριζαν. Άλλες ήταν γλυκές και άλλες επιθετικές.
Όμως εκεί είχε κι άλλες κοπέλες. Του έδωσαν πολλά χάδια, τον υποδέχθηκαν με χαμόγελα και του έδωσαν πολλές λιχουδιές. Ήταν λες και ήταν ο πιο σημαντικός σκύλος στην κόσμο. Ένας σκύλος - βασιλιάς. Τον έκαναν μπάνιο, το τρίχωμά του έλαμψε. Ένιωθε ελαφρύτερος και λαμπερός. Τον έβαλα σε ένα μικρό κλουβί με σπιτάκι και κουβερτούλα και τον αποχαιρέτισαν. Ήταν ζεστά, όμως ήταν στενόχωρα. Οι κοπέλες έφυγαν, τα φώτα έσβησαν. Τα περισσότερα σκυλιά ησύχασαν. Δεν μπορούσε να δει τ' αστέρια του ουρανού όπως όταν κοιμόταν στ' ανοιχτά, ούτε να κάνει την ανάγκη του στο χώμα όποτε επιθυμούσε. Γύρω του υπήρχαν τέλια. Διερωτήθηκε αν θα περνούσε όλη την υπόλοιπη ζωή του κλεισμένος σε εκείνη τη φυλακή. Αν θα ξαναμυριζόταν όλες αυτές τις ωραίες μυρωδιές που υπάρχουν εκεί έξω. Αν θα έπαιζε ξανά με τις πεταλούδες και αν θα κυνηγούσε γάτες. Τελικά κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Τόσο κουρασμένος ήταν...
Το πρωί ξύπνησε από τις χαρούμενες φωνές των σκυλιών. Δεν ήξερε τι συνέβαινε όμως ήταν σίγουρα κάτι καλό. Και βλέπει τις ίδιες κοπέλες να επιστρέφουν. Άνοιξαν το δικό του κλουβί και το κλουβί άλλων σκυλιών και τους έγνεψαν να βγουν έξω. Ήταν μία όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Οι άλλοι σκύλοι έρχονταν κοντά του, τον μυρίζονταν. Έκανε κάποιους φίλους. Έφαγαν όλοι μαζί. Η κοιλίτσα τους γέμισε μετά από αρκετό καιρό. Δεν ήταν πολύ νόστιμο το φαγητό, ήταν όμως σίγουρα καλύτερο απ' αυτό που έβρισκε στα σκουπίδια.
Και για αρκετή ώρα έτρεχε πάνω κάτω, έπαιζε με τα άλλα σκυλιά μέχρι που ήλθε η ώρα να μπει και πάλι στο κλουβί. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστη εκείνη η ώρα. Μακάρι να είχε ένα ζεστό κρεβάτι και έναν άνθρωπο που να τον αγαπά πολύ, σκεφτόταν κάθε φορά που έμπαινε στο κλουβί. Ένιωθε πολύ μοναξιά.
Την επόμενη μέρα κουνούσε την ουρά του περιμένοντας τις κοπέλες να έλθουν για να τον βγάλουν για βόλτα και να του χαρίσουν πολλά χάδια. Και κάθε μέρα όταν τις έβλεπε ήταν τόσο χαρούμενος που σηκωνόταν στα δύο του πόδια και χαμογελαστός αγκάλιαζε τις κοπέλες που τον φρόντιζαν με τόση αγάπη. Ήταν ο δικός του τρόπος να τους πει ευχαριστώ. Οι κοπέλες δέχονταν με γέλια τις αγκαλιές του κι έτσι του έδωσαν και το όνομά του. Μάλιστα, τον έβγαλαν πολλές φωτογραφίες και τις έβαλαν στο διαδίκτυο. Ήταν τόσο όμορφος και αξιολάτρευτος που δεν άργησε να τον ερωτευτεί μία οικογένεια και να τον υιοθετήσει.
Πλέον, ο Αγκαλίτσας κοιμάται κάθε βράδυ με τον μικρό Κωνσταντίνο. Έχει το δικό του σπίτι, το δικό του καναπέ και κάνει πολλές βόλτες. Μα πάνω απ' όλα δεν του λείπουν ποτέ οι αγκαλιές...
Υποθέτω πώς όλοι καταλάβατε από που πήρε το όνομά του. Μα από τις αγκαλιές βέβαια. Του αρέσουν οι μεγάλες και ζεστές αγκαλιές.
Προτού όμως τον βρουν οι κοπέλες του καταφυγίου, ο Αγκαλίτσας δεν είχε όνομα. Τριγύριζε μόνος του στους δρόμους όλη μέρα και το βράδυ έψαχνε ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθεί. Ένιωθε μοναξιά και δεν είχε κανέναν να τον αγκαλιάζει τα κρύα βράδια για να τον ζεστάνει, ούτε το πρωί για να τον ξυπνήσει με χάδια, καθαρό νερό και τροφή.
Όταν μία μέρα και ενώ ο Αγκαλίτσας περπατούσε σκυφτός στην άκρη του δρόμου, μία κοπέλα τον είδε και τον πλησίασε. Στην αρχή φοβήθηκε γιατί κάποιοι άνθρωποι που είχε γνωρίσει προηγουμένως τον έδιωξαν με κλωτσιές και φωνές, όμως αυτή η κοπέλα φαινόταν πολύ καλή και κρατούσε στο χέρι της μια λιχουδιά. Πεινούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να φύγει χωρίς να την πάρει. Μύριζε νοστιμάδα. Έτσι, την πλησίασε και όχι μόνο έφαγε τη λιχουδιά, αλλά δέχθηκε και πολλά χάδια. Η κοπέλα του πέρασε ένα λουρί απαλά στο λαιμό και ο Αγκαλίτσας ήταν τόσο κουρασμένος που την ακολούθησε στο αυτοκίνητο χωρίς καμία απολύτως αντίσταση.
Δεν ήξερε που πήγαιναν, όμως ευχόταν ότι θα ήταν κάπου όμορφα και ζεστά. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε στη μαλακή πολυθρόνα του αυτοκινήτου. Μετά από λίγη ώρα άκουσε τη φωνή της κοπέλας να του λέει κάτι και ένιωσε το χάδι της στο κεφάλι του. Ξύπνησε, σηκώθηκε και οι δύο τους πήγαν σε ένα μέρος ανάμεσα σε χωράφια και δέντρα όπου υπήρχαν πολλά σκυλιά σε κλουβιά. Φοβήθηκε στην αρχή. Πρώτη φορά έβλεπε τόσα πολλά σκυλιά μαζεμένα και άκουγε τόσες πολλές φωνές μαζί. Άλλες του έλεγαν να φύγει και άλλες τον καλωσόριζαν. Άλλες ήταν γλυκές και άλλες επιθετικές.
Όμως εκεί είχε κι άλλες κοπέλες. Του έδωσαν πολλά χάδια, τον υποδέχθηκαν με χαμόγελα και του έδωσαν πολλές λιχουδιές. Ήταν λες και ήταν ο πιο σημαντικός σκύλος στην κόσμο. Ένας σκύλος - βασιλιάς. Τον έκαναν μπάνιο, το τρίχωμά του έλαμψε. Ένιωθε ελαφρύτερος και λαμπερός. Τον έβαλα σε ένα μικρό κλουβί με σπιτάκι και κουβερτούλα και τον αποχαιρέτισαν. Ήταν ζεστά, όμως ήταν στενόχωρα. Οι κοπέλες έφυγαν, τα φώτα έσβησαν. Τα περισσότερα σκυλιά ησύχασαν. Δεν μπορούσε να δει τ' αστέρια του ουρανού όπως όταν κοιμόταν στ' ανοιχτά, ούτε να κάνει την ανάγκη του στο χώμα όποτε επιθυμούσε. Γύρω του υπήρχαν τέλια. Διερωτήθηκε αν θα περνούσε όλη την υπόλοιπη ζωή του κλεισμένος σε εκείνη τη φυλακή. Αν θα ξαναμυριζόταν όλες αυτές τις ωραίες μυρωδιές που υπάρχουν εκεί έξω. Αν θα έπαιζε ξανά με τις πεταλούδες και αν θα κυνηγούσε γάτες. Τελικά κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Τόσο κουρασμένος ήταν...
Το πρωί ξύπνησε από τις χαρούμενες φωνές των σκυλιών. Δεν ήξερε τι συνέβαινε όμως ήταν σίγουρα κάτι καλό. Και βλέπει τις ίδιες κοπέλες να επιστρέφουν. Άνοιξαν το δικό του κλουβί και το κλουβί άλλων σκυλιών και τους έγνεψαν να βγουν έξω. Ήταν μία όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Οι άλλοι σκύλοι έρχονταν κοντά του, τον μυρίζονταν. Έκανε κάποιους φίλους. Έφαγαν όλοι μαζί. Η κοιλίτσα τους γέμισε μετά από αρκετό καιρό. Δεν ήταν πολύ νόστιμο το φαγητό, ήταν όμως σίγουρα καλύτερο απ' αυτό που έβρισκε στα σκουπίδια.
Και για αρκετή ώρα έτρεχε πάνω κάτω, έπαιζε με τα άλλα σκυλιά μέχρι που ήλθε η ώρα να μπει και πάλι στο κλουβί. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστη εκείνη η ώρα. Μακάρι να είχε ένα ζεστό κρεβάτι και έναν άνθρωπο που να τον αγαπά πολύ, σκεφτόταν κάθε φορά που έμπαινε στο κλουβί. Ένιωθε πολύ μοναξιά.
Την επόμενη μέρα κουνούσε την ουρά του περιμένοντας τις κοπέλες να έλθουν για να τον βγάλουν για βόλτα και να του χαρίσουν πολλά χάδια. Και κάθε μέρα όταν τις έβλεπε ήταν τόσο χαρούμενος που σηκωνόταν στα δύο του πόδια και χαμογελαστός αγκάλιαζε τις κοπέλες που τον φρόντιζαν με τόση αγάπη. Ήταν ο δικός του τρόπος να τους πει ευχαριστώ. Οι κοπέλες δέχονταν με γέλια τις αγκαλιές του κι έτσι του έδωσαν και το όνομά του. Μάλιστα, τον έβγαλαν πολλές φωτογραφίες και τις έβαλαν στο διαδίκτυο. Ήταν τόσο όμορφος και αξιολάτρευτος που δεν άργησε να τον ερωτευτεί μία οικογένεια και να τον υιοθετήσει.
Πλέον, ο Αγκαλίτσας κοιμάται κάθε βράδυ με τον μικρό Κωνσταντίνο. Έχει το δικό του σπίτι, το δικό του καναπέ και κάνει πολλές βόλτες. Μα πάνω απ' όλα δεν του λείπουν ποτέ οι αγκαλιές...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου