Πόσες φορές σκότωσες όσα ένιωσες για μένα

Κάθε φορά που σε συναντώ βλέπω τη μάχη που δίνεις με τον εαυτό σου. Οι γραμμές στο πρόσωπό σου και οι κινήσεις σου προδίδουν τα αισθήματά σου για μένα. Όμως τα μηνύματα που αυτόματα στέλλει το μυαλό σου προς το σώμα σου όταν με βλέπεις, αυτά που φωνάζουν έρωτα, φθάνουν σε μένα κρυπτογραφημένα.

Αυτά που μόνο εγώ βλέπω σε σένα, αυτά που μόνο εγώ καταλαβαίνω, προσπαθείς να τα κρύψεις. Κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να με συγχύσεις, να με παραπλανήσεις, ίσως και να με πληγώσεις; Γιατί; Μήπως επειδή ξέρεις ότι δεν μπορούμε να ήμαστε μαζί; Ή επειδή θες να δείξεις ότι είσαι ένας άνδρας που κρατάει τον λόγο του και ν’ αποδείξεις ότι το να χωρίσουμε ήταν τελικά η σωστή επιλογή; Μήπως δεν θες να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος; Δε θες να με παρακαλέσεις; Μήπως σ’ ενοχλεί που επιτέλους κατάφερα να σταθώ στα ποδιά μου και να προχωρήσω με κάποιον που μου προσφέρει μόνο χαρούμενες στιγμές;

Έτσι που σε βλέπω να φλερτάρεις τάχα με τη δική σου και να κολλάς σαν βδέλλα πάνω της όταν περνάω από μπροστά σου, θέλω να σου πω, «άσε μας αγόρι μου, δεν πείθεις κανέναν, πόσο μάλλον έμενα που σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθέναν». Αλλά δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ με τα καμώματά σου. Θέλω μόνο να σε ρωτήσω: «πόσες φορές σκότωσες όσα ένιωσες για μένα;. Πόσες μάχες έδωσες με τον εαυτό σου για να μην μου στείλεις μήνυμα, για να μην μου πεις τι νιώθεις, για να μένεις μακριά μου;»

Αλήθεια μπορείς να καταλάβεις ότι σκοτώνοντας τα αισθήματα σου για μένα, σκοτώνεις τον ίδιο τον έρωτα, την ίδια τη ζωή σου, τη ζωή μου, τη ζωή που θα μπορούσαμε να είχαμε μαζί; Γιατί όσοι σκοτώνουν τον έρωτα, σκοτώνουν την ίδια τους τη ζωή. Ζουν με αυτό το σαράκι μέσα τους για χρόνια. Δεν το ξεπερνάνε πότε. Είναι όπως όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και με τον χρόνο ο πόνος ημερεύει, όμως δεν σβήνει ποτέ.

Σε θαυμάζω! Είσαι δυνατός. Είσαι πολύ δυνατός! Νομίζεις ότι διαλέγεις τον εύκολο δρόμο μακριά μου και τον πιο σωστό, όμως κάνεις λάθος. Και λυπάμαι που δεν θα ‘μαι εκεί όταν το αντιληφθείς. Λυπάμαι που δεν θα έχω πια τίποτα να σου δώσω, όταν θα είσαι έτοιμος να βγάλεις τη μάσκα και να μιλήσεις ειλικρινά. Λυπάμαι γιατί καμία τεχνητή αναπνοή δεν θα φέρει πίσω τα όσα κάποτε νιώσαμε. Τα χέρια μας θα έχουν αγγίξει άλλα χεριά, θα έχουν βολευτεί σε άλλες αγκαλιές και ο φόβος μήπως πληγωθούμε ξανά με τον ίδιο τρόπο θα μας φωνάζει να μην πάμε ποτέ ξανά πίσω.

Πες μου, λοιπόν, ξέρεις πώς κάθε φορά που σκοτώνεις τα αισθήματα σου για μένα, σκοτώνεις κι εμένα μαζί;