Tης Μαρίας Παναγιώτου
Έβλεπα τα λαμπιόνια στο δέντρο να φωτίζουν το σπίτι. Είναι αλήθεια πως δίνουν μια εικόνα από παραμύθι. Αναρωτήθηκα γιατί τα Χριστούγεννα να ‘ναι για τα παιδιά η ομορφότερη εποχή; Από μωρό μου ‘χει μείνει αυτή η αίσθηση ενώ πλησιάζουν, ότι είναι η πιο ζεστή γιορτή. Μα μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως δεν περνάω το ίδιο γλυκά τις στιγμές τους όπως όταν ήμουν μικρή.
Η ελπίδα. Αυτή κάνει τα παιδιά να αγαπάνε τα Χριστούγεννα. Η προσμονή ότι ένας μεγάλος κύριος με άσπρα γένια και κόκκινη φορεσιά θα μπει από την καμινάδα, θα εκπληρώσει τις επιθυμίες τους, θα φάει τα γλυκά στο τραπεζάκι και θα αφήσει τις κάλτσες γεμάτες δώρα. Μπορεί να ξεχάσει και το σκούφο του στο σαλόνι για να τον βρουν το πρωί και να επιβεβαιώσουν την παρουσία του. Η ελπίδα τους να δουν το παραμύθι να εκπληρώνεται.
Αν έγραφα τώρα ένα γράμμα στον Αϊ Βασίλη δε θα ζητούσα παιχνίδια και μεγάλα σπίτια με κούκλες. Δε θα ζητούσα σκουφάκια και καινούργιες λούστρινες μπότες. Θα ζητούσα το σπίτι μας να το στολίζει η ευτυχία αντί τα λαμπιόνια. Θα έβαζα τα καινούργια ρούχα και τις μπότες μου κάτω από το δέντρο και θα ζητούσα να τα πάει εκεί που αυτός γνωρίζει καλύτερα. Θα του ζητούσα αν μπορεί να κρατήσει το χαμόγελο στο πρόσωπο του αδελφού μου και να σβήσει το άγχος από τη μαμά και τον μπαμπά.
Θα ευχόμουν να βρέχει πιο συχνά για να ανθίσει η πορτοκαλιά στον κήπο που διψάει. Να γίνει το χορτάρι πιο ζωηρό και να ζωντανέψουν τα χρώματα της φύσης. Να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω κότες στην αυλή κι ένα μαντρόσκυλο να τις προσέχει. Θα προτιμούσα αντί κάστανα να αγόραζα στη γιαγιά λίγα λουλούδια και μετά να βουρκώνει από χαρά, μόνο από χαρά. Θα ευχόμουν να μου γυρίσει πίσω αυτούς που λείπουν. Κι ύστερα να τρώγαμε όλοι στο μεγάλο τραπέζι.
Μα όχι μόνο εμείς οι συγγενείς αλλά να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης και μια οικογένεια από την Αφρική να τους γνωρίσω. Ή από τη Συρία ή την Παλαιστίνη. Να παίξουμε όλοι μαζί αλλά όχι με παιχνίδια ακριβά. Να περάσουμε ανθρώπινα και απλά. Θα ήθελα να βλέπω λιγότερο άσχημες ειδήσεις, όχι να μην τις βλέπω αλλά να μην υπάρχουν για να τις βλέπω. Η τηλεόραση να δείχνει μόνο χαμόγελα και μουσικές. Να μπορούσα με ένα καμβά κι ένα καβαλέτο να φτιάξω οικογένειες ενωμένες και παιδιά που να μη δακρύζουν.
Κι αν έχω κι άλλες επιθυμίες που μπορώ να κάνω, θα ήθελα δίπλα μου να μείνουν αυτοί που έχω ήδη. Να έχω άπλετο χρόνο για να μου μιλάνε και να τους φτιάχνω κουλουράκια τις Κυριακές. Να με παίρνουν στο τηλέφωνο και να με ρωτάνε πως είμαι, να έχω να τους πω κάτι καλό. Να γεμίζει το δωμάτιό μου ευγνωμοσύνη καθώς πηγαίνω για ύπνο και να ‘μαι γεμάτη από όσα μου δίνουν. Όχι υλικά δώρα. Τα άλλα τα άυλα. Αυτά που κερδίζεις από τις στιγμές της παρέας κάτι βράδια με ζεστό ρακόμελο και μάλλινα πλεκτά, αυτά που παίρνεις από τις αγκαλιές συμπαράστασης σε μια αναποδιά. Η πληρότητα που σου προξενεί το χειροκρότημα όταν χορεύεις σε μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική, η απόλαυση να τρως ζεστό ψωμί με ελιά και φέτα σε ένα παραδοσιακό χωρίο. Η ικανοποίηση που κερδίζεις από ένα «ευχαριστώ» που σου λένε. Αν μπορώ να κάνω άλλες ευχές στον Αϊ Βασίλη ας κρατήσει το μερτικό μου για κάποιον άλλον που τις θέλει πιο πολύ.
Κι αν το κιτάπι της προηγούμενης χρονιάς δείξει πως δεν μου αξίζουν τόσες ευχές μαζεμένες θα ρίξω μόνη στο τζάκι τις πίκρες και τα λάθη που ξέμειναν, την απογοήτευση, τα ανεκπλήρωτα κι όσα ματαιώθηκαν. Θα κρεμάσω κάλτσες κι ας μη γεμίσουν ποτέ. Φτάνει που θα το κάνω. Αν δε χιονίσει, θα ζωγραφίσω στο χαρτί χιονάνθρωπους και θα τους φορέσω πολύχρωμα κασκόλ. Ύστερα θα τους κολλήσω στο τζάμι. Θα στείλω ευχές παντού κι ας χαθούν στο ταχυδρομείο. Κι εκπρόθεσμα να πάνε, ευχές θα ‘ναι πάλι.
Η ελπίδα. Αυτή κάνει τα παιδιά να αγαπάνε τα Χριστούγεννα. Κι αυτή την ελπίδα την έχουμε όλοι ανάγκη. Οι επιθυμίες μας να εκπληρωθούν και τα καλύτερα να ‘ρθουν. Χωρίς αδημονία για το τι μέλλει γενέσθαι δεν έχει την ίδια χάρη η εκπλήρωση των ονείρων.
Έβλεπα τα λαμπιόνια στο δέντρο να φωτίζουν το σπίτι. Είναι αλήθεια πως δίνουν μια εικόνα από παραμύθι. Αναρωτήθηκα γιατί τα Χριστούγεννα να ‘ναι για τα παιδιά η ομορφότερη εποχή; Από μωρό μου ‘χει μείνει αυτή η αίσθηση ενώ πλησιάζουν, ότι είναι η πιο ζεστή γιορτή. Μα μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως δεν περνάω το ίδιο γλυκά τις στιγμές τους όπως όταν ήμουν μικρή.
Η ελπίδα. Αυτή κάνει τα παιδιά να αγαπάνε τα Χριστούγεννα. Η προσμονή ότι ένας μεγάλος κύριος με άσπρα γένια και κόκκινη φορεσιά θα μπει από την καμινάδα, θα εκπληρώσει τις επιθυμίες τους, θα φάει τα γλυκά στο τραπεζάκι και θα αφήσει τις κάλτσες γεμάτες δώρα. Μπορεί να ξεχάσει και το σκούφο του στο σαλόνι για να τον βρουν το πρωί και να επιβεβαιώσουν την παρουσία του. Η ελπίδα τους να δουν το παραμύθι να εκπληρώνεται.
Αν έγραφα τώρα ένα γράμμα στον Αϊ Βασίλη δε θα ζητούσα παιχνίδια και μεγάλα σπίτια με κούκλες. Δε θα ζητούσα σκουφάκια και καινούργιες λούστρινες μπότες. Θα ζητούσα το σπίτι μας να το στολίζει η ευτυχία αντί τα λαμπιόνια. Θα έβαζα τα καινούργια ρούχα και τις μπότες μου κάτω από το δέντρο και θα ζητούσα να τα πάει εκεί που αυτός γνωρίζει καλύτερα. Θα του ζητούσα αν μπορεί να κρατήσει το χαμόγελο στο πρόσωπο του αδελφού μου και να σβήσει το άγχος από τη μαμά και τον μπαμπά.
Θα ευχόμουν να βρέχει πιο συχνά για να ανθίσει η πορτοκαλιά στον κήπο που διψάει. Να γίνει το χορτάρι πιο ζωηρό και να ζωντανέψουν τα χρώματα της φύσης. Να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω κότες στην αυλή κι ένα μαντρόσκυλο να τις προσέχει. Θα προτιμούσα αντί κάστανα να αγόραζα στη γιαγιά λίγα λουλούδια και μετά να βουρκώνει από χαρά, μόνο από χαρά. Θα ευχόμουν να μου γυρίσει πίσω αυτούς που λείπουν. Κι ύστερα να τρώγαμε όλοι στο μεγάλο τραπέζι.
Μα όχι μόνο εμείς οι συγγενείς αλλά να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης και μια οικογένεια από την Αφρική να τους γνωρίσω. Ή από τη Συρία ή την Παλαιστίνη. Να παίξουμε όλοι μαζί αλλά όχι με παιχνίδια ακριβά. Να περάσουμε ανθρώπινα και απλά. Θα ήθελα να βλέπω λιγότερο άσχημες ειδήσεις, όχι να μην τις βλέπω αλλά να μην υπάρχουν για να τις βλέπω. Η τηλεόραση να δείχνει μόνο χαμόγελα και μουσικές. Να μπορούσα με ένα καμβά κι ένα καβαλέτο να φτιάξω οικογένειες ενωμένες και παιδιά που να μη δακρύζουν.
Κι αν έχω κι άλλες επιθυμίες που μπορώ να κάνω, θα ήθελα δίπλα μου να μείνουν αυτοί που έχω ήδη. Να έχω άπλετο χρόνο για να μου μιλάνε και να τους φτιάχνω κουλουράκια τις Κυριακές. Να με παίρνουν στο τηλέφωνο και να με ρωτάνε πως είμαι, να έχω να τους πω κάτι καλό. Να γεμίζει το δωμάτιό μου ευγνωμοσύνη καθώς πηγαίνω για ύπνο και να ‘μαι γεμάτη από όσα μου δίνουν. Όχι υλικά δώρα. Τα άλλα τα άυλα. Αυτά που κερδίζεις από τις στιγμές της παρέας κάτι βράδια με ζεστό ρακόμελο και μάλλινα πλεκτά, αυτά που παίρνεις από τις αγκαλιές συμπαράστασης σε μια αναποδιά. Η πληρότητα που σου προξενεί το χειροκρότημα όταν χορεύεις σε μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική, η απόλαυση να τρως ζεστό ψωμί με ελιά και φέτα σε ένα παραδοσιακό χωρίο. Η ικανοποίηση που κερδίζεις από ένα «ευχαριστώ» που σου λένε. Αν μπορώ να κάνω άλλες ευχές στον Αϊ Βασίλη ας κρατήσει το μερτικό μου για κάποιον άλλον που τις θέλει πιο πολύ.
Κι αν το κιτάπι της προηγούμενης χρονιάς δείξει πως δεν μου αξίζουν τόσες ευχές μαζεμένες θα ρίξω μόνη στο τζάκι τις πίκρες και τα λάθη που ξέμειναν, την απογοήτευση, τα ανεκπλήρωτα κι όσα ματαιώθηκαν. Θα κρεμάσω κάλτσες κι ας μη γεμίσουν ποτέ. Φτάνει που θα το κάνω. Αν δε χιονίσει, θα ζωγραφίσω στο χαρτί χιονάνθρωπους και θα τους φορέσω πολύχρωμα κασκόλ. Ύστερα θα τους κολλήσω στο τζάμι. Θα στείλω ευχές παντού κι ας χαθούν στο ταχυδρομείο. Κι εκπρόθεσμα να πάνε, ευχές θα ‘ναι πάλι.
Η ελπίδα. Αυτή κάνει τα παιδιά να αγαπάνε τα Χριστούγεννα. Κι αυτή την ελπίδα την έχουμε όλοι ανάγκη. Οι επιθυμίες μας να εκπληρωθούν και τα καλύτερα να ‘ρθουν. Χωρίς αδημονία για το τι μέλλει γενέσθαι δεν έχει την ίδια χάρη η εκπλήρωση των ονείρων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου