Αυτά τα χέρια που κάποτε σε κράτησαν σφιχτά για να μην
τους ξεγλιστρήσεις και χαθείς, πλέον δεν σε θυμούνται πια. Δεν σε ζητάνε. Έχουν
χαλαρώσει, έχουν μαλακώσει κι έχουν δεχθεί ανάμεσα στα δάχτυλά τους δύο άλλα
χεριά που δένουν εκπληκτικά.
Είναι λες και δεν σε είχα ποτέ στην αγκαλιά μου εκείνα τα
κρύα βράδια που σε συναντούσα κι έκανα τα πάντα για να μην κρυώνεις. Ο πόνος
χάθηκε χωρίς να το καταλάβω, εκεί που νόμιζα ότι δεν θα τέλειωνε ποτέ. Γιατί
έπαψα ν’ ασχολούμαι μαζί του. Τον αγνοούσα, όπως ακριβώς αγνοείς κάποιον που
συναντάς στο δρόμο και δεν θέλεις να του μιλήσεις. Έτσι κι εγώ με τον πόνο.
Έκανα πως δεν τον ένιωθα, αγνοούσα την καρδιά μου που προσπαθούσε να μου επιβάλει ότι είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου.
Και τελικά χωρίς να προσπαθώ η ζωή μου έφερε τα πιο
όμορφα και τότε κατάλαβα πόσο άσχημος είσαι. Σε κοίταζα και δεν ένιωθα τίποτα
πια. Έβλεπα την πράσινη κουκκίδα δίπλα από τ’ όνομά σου και δεν είχα κάτι που
να θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Αντίθετα, ήθελα να κρύψω την ευτυχία μου από
σένα, μήπως την ανακαλύψεις και μπεις στη ζωή μου ξανά για να μου την κλέψεις.
Γιατί κατάλαβα κάτι απλό, που έπρεπε να είχα δεχθεί καιρό
πριν. Ποτέ δεν μ’ αγάπησες, ποτέ δεν ήμουν δικός σου άνθρωπος, ποτέ δεν με
σεβάστηκες και ποτέ δεν σκέφτηκες να μείνεις. Και πλέον δεν κατηγορώ τον εαυτό
μου γι’ αυτό κι ούτε καν με νοιάζει αν είσαι καλά ή όχι. Γι’ αυτό ν’ ανησυχούν
αυτές που επέλεξες να έχεις στη ζωή σου και περισσότερο θα ‘πρεπε ν’ ανησυχούν
για τον εαυτό τους γιατί θα τους κάνεις τα ίδια και χειρότερα.
Εγώ είμαι πια ασφαλής μακριά σου και σε χέρια ζεστά.
Κουρώνω σ’ αυτά σαν κουταβάκι που το μάζεψαν από το καταφύγιο και φοβάται τον
έξω κόσμο και κοιμάμαι μέσα τους γλυκά. Ίσως πίστευες ότι κανείς δεν θα
μπορούσε να μ’ αγαπήσει, ίσως και να πίστευες ότι θα με στοίχειωναν για πάντα
τα λόγια και οι πράξεις σου. Όμως πίστεψε αυτό: Η ζωή είναι και πάλι ωραία
γιατί είναι λες και δεν σε φίλησα ποτέ. Λες και δεν σε κράτησα ποτέ. Λες και
δεν έκλαψα ποτέ για σένα, λες και δεν με πόνεσες ποτέ. Ήταν όλα ένας εφιάλτης
που τέλειωσε, για να κάνει τόπο στ’ όνειρο.
Και πια το παραδέχομαι! Δεν έπρεπε ποτέ να σε είχα
κρατήσει, όπως σε κράτησα. Δεν σου άξιζε ούτε στιγμή η αγάπη μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου