Δεν αντέχω άλλο ρε...μου λείπεις. Μου λείπουν τα πάντα πάνω σου, τα μάτια σου, το χαμόγελο σου...ακόμα και το ηλίθιο βλέμμα που έπαιρνες όταν έλεγα κάτι χαζό.
Βαρέθηκα να προσπαθώ να σε ξεπεράσω...
βαρέθηκα να γυρνάω από εδώ και από εκεί μπας και βρω αυτό που εσύ μου πρόσφερες απλόχερα.Κανένας δεν με αγαπάει όπως εσύ...κανένας δε με νοιάζεται όπως εσύ...κανένας δεν είναι εσύ.
Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα μέρη μου θυμίζουν εσένα. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό...κλαίω και ξανακλαίω μήπως και καταφέρω να μην νιώθω πια. Ακόμα όμως και μετά από τόσα δάκρυα το φάντασμα σου παραμονεύει στην γωνία του καθρέφτη μου...σε οτιδήποτε ποτέ μοιραστήκαμε...σε εκείνη την φωτογραφία μας που μου χάρισες.
Σε θέλω πίσω...για την ακρίβεια θέλω να τρέξω πίσω σε σένα κάθε λεπτό της μέρας. Κάθε αγόρι που βγαίνω το συγκρίνω μαζί σου και καταλήγω στο συμπέρασμα του πόσο καλύτερος είσαι. Βλέπεις κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εσύ..κανείς δεν έχει το χιούμορ σου...κανείς δεν έχει αυτά τα αστεία δάχτυλα στα πόδια...κανείς δεν με κοιτάει όπως εσύ...κανείς δεν με ακουμπάει όπως εσύ.
Κρύβω τον πόνο πίσω από ψεύτικα χαμόγελα προσπαθώντας να πείσω τους άλλους ,μα κυρίως τον εαυτό μου πως είμαι καλά.Μα κάθε βράδυ που κοιτάω τον ουρανό από το μπαλκόνι του δωματίου μου σου χαρίζω απλόχερα όλα τα δάκρυα μου .Πονάω γαμώτο...και ο πόνος αντί να υποχωρεί με τον καιρό ..δυναμώνει.
Ακόμα σ'αγαπώ..ακόμα με το που ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο σε ξαναερωτεύομαι. Κάθε βράδυ για να κοιμηθώ σκέφτομαι ότι με έχεις αγκαλιά ,ενώ σε οτιδήποτε καλό συμβαίνει στη ζωή μου είσαι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλω να το μοιραστώ...!Πίστευες τόσο πολύ σε μένα...ακόμα και περισσότερο απ' όσο πιστεύω εγώ η ίδια.Ήσουν η δύναμη μου γαμώτο και τώρα χωρίς εσένα είμαι στον πάτο...νιώθω κενή...μισή....ένα τίποτα..
Τίποτα δεν έχει ουσία πια...και τίποτα δεν είναι όμορφο γιατί δεν το μοιράζομαι μαζί σου.Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς βλέπεις...!
Κάθε μέρα που περνάει ότι ζήσαμε γίνεται πιο δύσκολο για μένα....οι αναμνήσεις μου χτυπάνε την πόρτα ξανά και ξανά..!Πονάει που δεν σε έχω...πονάει που δεν μου κρατάς το χέρι και δεν με έχεις αγκαλιά όταν κοιμάμαι.Πονάει που δεν σου κλαψουρίζω για το πόσο μου λείπεις και ποσό πολύ θέλω να μηδενίσω την απόσταση μεταξύ μας.Πονάει που δεν μυρίζω πια την κολόνια σου και δεν είμαι εγώ εκείνη που σε κάνει να χαμογελάς.Περισσότερο όμως πονάει που σε έδιωξα χωρίς να σε ρωτήσω...πήρα μια απόφαση από μένα για σένα ,θέλοντας να πιστέψεις ότι είναι δικιά σου. Σε απομάκρυνα τόσο που κανένας Θεός δεν μπορεί να σε φέρει ξανά κοντά μου. Πως το 'κανα εγώ αυτό μου λες; Η εγωίστρια και η εγωκεντρική...πως σε άφησα να φύγεις θυσιάζοντας την δική μου ευτυχία για την δικιά σου; Πως γίνεται να σε αγάπησα και να σε αγαπάω τόσο ώστε να προβώ σε μια τέτοια πράξη...μου λες; Χτυπάω το κεφάλι μου συνεχώς βλέπεις αλλά τουλάχιστον είναι για το καλό σου.
Δεν με νοιάζει αν είσαι με άλλη...δεν με νοιάζει αν πέρασαν χιλιάδες κοπέλες από το κρεβάτι σου...είσαι και θα είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.Το μόνο άτομο που αγάπησα τόσο ολοκληρωτικά, το μόνο άτομο που θα πέθαινα για πάρτη του. Ότι και αν λες ξέρω ότι νιώθεις το ίδιο...μόνο που ακούω τον τόνο της φωνής σου που αλλάζει όταν μου μιλάς το καταλαβαίνω.
Ξέρω πως κατα βάθος σε πονάει και σου λείπει ότι είχαμε όπως και μένα..αλλά δεν γυρίζεις επειδή σε πλήγωσα. Ίσως εδώ πρέπει να μάθεις μια αλήθεια...!Επίτηδες έκανα το ότι έκανα...επίτηδες τράβηξα την κατάσταση που μας έκανε να χωρίσουμε από τα μαλλιά για να σε διώξω...!Ήσουν δυστυχισμένος μαζί μου βλέπεις...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα..ήθελα να στο κάνω πιο εύκολο,ήθελα να με μισήσεις ώστε να μην ξαναγυρίσεις σε μένα...να προχωρήσεις και να μην ξανακοιτάξεις πίσω.Το να σε αφήσω να φύγεις άλλωστε ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει...ειδικά ξέροντας του ότι εσύ με μισείς πια ...μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Πάντα ήθελες κάτι περισσότερο απ'όσα σου έδινα...και πάντα το φώναζες με μεγάλα επιχειρήματα και κατεβασμένα μούτρα... ποτέ δεν ένιωθα αρκετά καλή για σΑπό την μια σε θέλω και από την άλλη ξέρω ότι μαζί καταστρεφόμαστεένα.Ήξερα ότι δεν ήμουν η κατάλληλη και ήθελα να σε κάνω να το δεις και εσύ....με πιο φανερό τρόπο αυτή τη φορά ώστε να σε διευκολύνω.
Πλέον δεν ξέρω τι να κάνω και που να στραφώ...δεν ξέρω αν πρέπει να προχωρήσω ή αν θέλω να μείνω κολλημένη στο παρελθόν.Κάνω ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.Τα έχω χαμένα...είμαι χαμένη. Από την μια σε θέλω και από την άλλη ξέρω ότι μαζί καταστρεφόμαστε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.Σε χρειάζομαι...σε αγαπάω και μου λείπεις.Ίσως όλα αυτά δεν θα τα μάθεις ποτέ...ίσως ο δρόμος Θεσσαλονίκη-Ξάνθη ποτέ δεν θα΄ναι δικός μας ξανά.Ίσως γίνεται για καλό...ίσως και όχι....Μόνο εσύ με ξέρεις και μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις να βγω από αυτόν τον λαβύρινθο...και φοβάμαι...φοβάμαι πως η απουσία σου θα με κρατήσει για πάντα εδώ μέσα.
Από την Αναστασία
Βαρέθηκα να προσπαθώ να σε ξεπεράσω...
βαρέθηκα να γυρνάω από εδώ και από εκεί μπας και βρω αυτό που εσύ μου πρόσφερες απλόχερα.Κανένας δεν με αγαπάει όπως εσύ...κανένας δε με νοιάζεται όπως εσύ...κανένας δεν είναι εσύ.
Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα μέρη μου θυμίζουν εσένα. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό...κλαίω και ξανακλαίω μήπως και καταφέρω να μην νιώθω πια. Ακόμα όμως και μετά από τόσα δάκρυα το φάντασμα σου παραμονεύει στην γωνία του καθρέφτη μου...σε οτιδήποτε ποτέ μοιραστήκαμε...σε εκείνη την φωτογραφία μας που μου χάρισες.
Σε θέλω πίσω...για την ακρίβεια θέλω να τρέξω πίσω σε σένα κάθε λεπτό της μέρας. Κάθε αγόρι που βγαίνω το συγκρίνω μαζί σου και καταλήγω στο συμπέρασμα του πόσο καλύτερος είσαι. Βλέπεις κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος όσο εσύ..κανείς δεν έχει το χιούμορ σου...κανείς δεν έχει αυτά τα αστεία δάχτυλα στα πόδια...κανείς δεν με κοιτάει όπως εσύ...κανείς δεν με ακουμπάει όπως εσύ.
Κρύβω τον πόνο πίσω από ψεύτικα χαμόγελα προσπαθώντας να πείσω τους άλλους ,μα κυρίως τον εαυτό μου πως είμαι καλά.Μα κάθε βράδυ που κοιτάω τον ουρανό από το μπαλκόνι του δωματίου μου σου χαρίζω απλόχερα όλα τα δάκρυα μου .Πονάω γαμώτο...και ο πόνος αντί να υποχωρεί με τον καιρό ..δυναμώνει.
Ακόμα σ'αγαπώ..ακόμα με το που ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο σε ξαναερωτεύομαι. Κάθε βράδυ για να κοιμηθώ σκέφτομαι ότι με έχεις αγκαλιά ,ενώ σε οτιδήποτε καλό συμβαίνει στη ζωή μου είσαι το πρώτο άτομο με το οποίο θέλω να το μοιραστώ...!Πίστευες τόσο πολύ σε μένα...ακόμα και περισσότερο απ' όσο πιστεύω εγώ η ίδια.Ήσουν η δύναμη μου γαμώτο και τώρα χωρίς εσένα είμαι στον πάτο...νιώθω κενή...μισή....ένα τίποτα..
Τίποτα δεν έχει ουσία πια...και τίποτα δεν είναι όμορφο γιατί δεν το μοιράζομαι μαζί σου.Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς βλέπεις...!
Κάθε μέρα που περνάει ότι ζήσαμε γίνεται πιο δύσκολο για μένα....οι αναμνήσεις μου χτυπάνε την πόρτα ξανά και ξανά..!Πονάει που δεν σε έχω...πονάει που δεν μου κρατάς το χέρι και δεν με έχεις αγκαλιά όταν κοιμάμαι.Πονάει που δεν σου κλαψουρίζω για το πόσο μου λείπεις και ποσό πολύ θέλω να μηδενίσω την απόσταση μεταξύ μας.Πονάει που δεν μυρίζω πια την κολόνια σου και δεν είμαι εγώ εκείνη που σε κάνει να χαμογελάς.Περισσότερο όμως πονάει που σε έδιωξα χωρίς να σε ρωτήσω...πήρα μια απόφαση από μένα για σένα ,θέλοντας να πιστέψεις ότι είναι δικιά σου. Σε απομάκρυνα τόσο που κανένας Θεός δεν μπορεί να σε φέρει ξανά κοντά μου. Πως το 'κανα εγώ αυτό μου λες; Η εγωίστρια και η εγωκεντρική...πως σε άφησα να φύγεις θυσιάζοντας την δική μου ευτυχία για την δικιά σου; Πως γίνεται να σε αγάπησα και να σε αγαπάω τόσο ώστε να προβώ σε μια τέτοια πράξη...μου λες; Χτυπάω το κεφάλι μου συνεχώς βλέπεις αλλά τουλάχιστον είναι για το καλό σου.
Δεν με νοιάζει αν είσαι με άλλη...δεν με νοιάζει αν πέρασαν χιλιάδες κοπέλες από το κρεβάτι σου...είσαι και θα είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.Το μόνο άτομο που αγάπησα τόσο ολοκληρωτικά, το μόνο άτομο που θα πέθαινα για πάρτη του. Ότι και αν λες ξέρω ότι νιώθεις το ίδιο...μόνο που ακούω τον τόνο της φωνής σου που αλλάζει όταν μου μιλάς το καταλαβαίνω.
Ξέρω πως κατα βάθος σε πονάει και σου λείπει ότι είχαμε όπως και μένα..αλλά δεν γυρίζεις επειδή σε πλήγωσα. Ίσως εδώ πρέπει να μάθεις μια αλήθεια...!Επίτηδες έκανα το ότι έκανα...επίτηδες τράβηξα την κατάσταση που μας έκανε να χωρίσουμε από τα μαλλιά για να σε διώξω...!Ήσουν δυστυχισμένος μαζί μου βλέπεις...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα..ήθελα να στο κάνω πιο εύκολο,ήθελα να με μισήσεις ώστε να μην ξαναγυρίσεις σε μένα...να προχωρήσεις και να μην ξανακοιτάξεις πίσω.Το να σε αφήσω να φύγεις άλλωστε ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει...ειδικά ξέροντας του ότι εσύ με μισείς πια ...μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Πάντα ήθελες κάτι περισσότερο απ'όσα σου έδινα...και πάντα το φώναζες με μεγάλα επιχειρήματα και κατεβασμένα μούτρα... ποτέ δεν ένιωθα αρκετά καλή για σΑπό την μια σε θέλω και από την άλλη ξέρω ότι μαζί καταστρεφόμαστεένα.Ήξερα ότι δεν ήμουν η κατάλληλη και ήθελα να σε κάνω να το δεις και εσύ....με πιο φανερό τρόπο αυτή τη φορά ώστε να σε διευκολύνω.
Πλέον δεν ξέρω τι να κάνω και που να στραφώ...δεν ξέρω αν πρέπει να προχωρήσω ή αν θέλω να μείνω κολλημένη στο παρελθόν.Κάνω ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.Τα έχω χαμένα...είμαι χαμένη. Από την μια σε θέλω και από την άλλη ξέρω ότι μαζί καταστρεφόμαστε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.Σε χρειάζομαι...σε αγαπάω και μου λείπεις.Ίσως όλα αυτά δεν θα τα μάθεις ποτέ...ίσως ο δρόμος Θεσσαλονίκη-Ξάνθη ποτέ δεν θα΄ναι δικός μας ξανά.Ίσως γίνεται για καλό...ίσως και όχι....Μόνο εσύ με ξέρεις και μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις να βγω από αυτόν τον λαβύρινθο...και φοβάμαι...φοβάμαι πως η απουσία σου θα με κρατήσει για πάντα εδώ μέσα.
Από την Αναστασία
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου