Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο δύσκολο το βρίσκω να εγκαταλείψω Παρασκευή βράδυ τον καναπέ μου για να τριγυρίζω στα κλαμπ. Εντάξει, θα έλεγα ψέματα, αν έλεγα ότι δεν πάω καθόλου ή ότι δεν πήγαινα κατά την εφηβική μου ηλικία. Όμως, πλέον το κάνω μόνο όταν το ζητάει και το κανονίζει η παρέα ή όταν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, π.χ. γενέθλια, hens κλπ.
Γενικά, η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να το αποφεύγω. Και δεν είναι μόνο λόγω της βαρεμαράς και του ξενυχτιού (δηλαδή στο κλαμπ θα πας στη 1 και θα φύγεις στις 4 το πρωί). Το ανάλυσα και έβγαλα το συμπέρασμα ότι είναι βαθύτεροι οι λόγοι που δεν είμαι πια φαν του clubbing.. Παλιά ίσως αυτοί οι λόγοι να μ' ενοχλούσαν καθόλου και γι' αυτό πήγαινα και πιο συχνά. Τώρα πλέον και 2-3 φορές τον χρόνο μου φαίνονται πολλές. Και αυτοί οι λόγοι έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός του ότι είμαι γυναίκα.
Καταρχάς, πρέπει να ντυθείς πιο κυριλέ. δηλαδή πιο άβολα, μόνο και μόνο για να μπορείς να πληροίς τα στάνταρ του συγκεκριμένου κλαμπ και να είσαι ένα με το σύνολο. Κι αφού ετοιμαστείς και βγει η ψυχή σου μέχρι τις 12.30 τουλάχιστον που θα πρέπει να ξεκινήσεις για την έξοδο, βγαίνει για δεύτερη φορά η ψυχή σου μέχρι να βρεις πάρκινγκ, γιατί ακριβώς βγήκες τόσο αργά. Για να μην πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένω σε ουρά μόνο και μόνο για να μπω σε μία τρύπα όπου ο ένας θα στέκεται πάνω στον άλλο και θα στριμώχνονται για να χορέψουν λίγο στους ρυθμούς μίας μουσικής που ούτε με αντιπροσωπεύει τόσο πλέον και ούτε μου αρέσει. Αν έχει μεγάλη ουρά έξω από ένα κλαμπ την έχω κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Την τελευταία φορά που είχα πάει σε κλαμπ, σκεφτόμουν πώς αν υπάρχει κόλαση μετά θάνατο, πρέπει να μοιάζει με κλαμπ. Τόσο πολύ τα έχω μισήσει! Οι καπνοί, το πολύ δυνατό beat, τα κόκκινα φώτα που περνούσαν από τα ματιά μου, οι κακοβαμμένες γυναίκες, οι άνδρες με το γλοιώδες βλέμμα και ότι τα συνεχή σπρωξίματα με έκαναν να σκέφτομαι ότι η χειρότερή μου τιμωρία θα ήταν να με καταδίκαζαν να ζούσα αιώνια σε ένα τέτοιο μέρος.
Ως γυναίκα, και πιστεύω όχι μόνο εγώ, παλεύω καθημερινά για πολλά πράγματα και πάνω απ' όλα για να έχω μία αξιοπρεπή ζωή. Μεγαλώνοντας, απαιτώ σεβασμό, προσπαθώ να τον κερδίζω καθημερινά και σίγουρα αναζητώ ουσιαστικές καταστάσεις που δεν προσβάλλουν ούτε εμένα αλλά ούτε και τους γύρω μου. Θα μπορούσες να με πεις και φεμινίστρια, αλλά όχι με την ακραία έννοια. Δεν υποτιμώ το άλλο φύλο, δεν δέχομαι όμως σε καμία περίπτωση να με βλέπει ως ένα κομμάτι κρέας που βγήκε στο κλαμπ γιατί ψάχνεται. Δεν μου αρέσει να με θεωρούν εύκολη και δεν μου αρέσει να μου την πέφτουν με σκοπό να με ρίξουν στο κρεβάτι και να το καυχιούνται μετά στους φίλους τους. Όχι μόνο δε μ' αρέσει, μ' εκνευρίζει κιόλας. Μ' εκνευρίζει να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου επειδή έβαλα γόβες και κοκκινάδι, μ' εκνευρίζει που έχουν το θράσος να με αγγίζουν προκλητικά, ενώ δεν ξέρουν ούτε τ' όνομά μου.
Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω αυτές που το δέχονται, το επιζητούν και τους αρέσει. Σε καμία! Μιλάω μόνο για την πάρτη μου και όσες νιώθουν το ίδιο. Υπάρχουν γυναίκες που παντρεύτηκαν άνθρωπο που γνώρισαν σε κλαμπ, όμως σίγουρα δεν έχει καμία σχέση αυτός, με όλους αυτούς που περιγράφω. Γιατί καταλαβαίνεις τον άλλο πώς σε προσεγγίζει από το πρώτο λεπτό.
Και ας αφήσουμε το σαχλό φλερτ εδώ. Πες ότι πας στο κλαμπ για να χορέψεις και να διασκεδάσεις. Εκτός του ότι θα σου τύχουν σίγουρα όλα τα πιο πάνω, το πιθανότερο είναι να μην έχεις καν χώρο να χορέψεις, αφού είναι όλοι σαν τα πρόβατα στριμωγμένα και έτοιμα για σφαγή (όσοι που όλοι μοιάζουν μεταξύ τους στο στυλ και το ντύσιμο). Και ας το παραδεχτούμε πολύ λίγοι είναι αυτοί που χορεύουν και πάλι από τα αρσενικά του κλαμπ θα θεωρηθεί ότι χορεύεις επειδή ψάχνεσαι και γουστάρεις σημασία από την άσχημη μούρη τους. Καμία σωτηρία!
Αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι μόνο τα στάνταρ, από αυτά που με εκνευρίζουν σ' ένα κλαμπ. Υπάρχουν κι άλλα. Για παράδειγμα, η ουρά στις λερωμένες τουαλέτες, η ταλαιπωρία για να πάρεις ένα ποτό, η καπνίλα και η αποπνιχτική ατμόσφαιρα, η αναγκαστική επαφή με τον κάθε ιδρωμένο περαστικό κλπ.
Και θα κλείσω με την ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου την τελευταία φορά που έφευγα νυσταγμένη και κουρασμένη από ένα κλαμπ: Αξίζει να χάσω τον εαυτό μου έστω και λίγο ώρες, απλά και μόνο για να πω ότι βγήκα να διασκεδάζω ή για να ικανοποιήσω το θέλημα της παρέας;
Γενικά, η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να το αποφεύγω. Και δεν είναι μόνο λόγω της βαρεμαράς και του ξενυχτιού (δηλαδή στο κλαμπ θα πας στη 1 και θα φύγεις στις 4 το πρωί). Το ανάλυσα και έβγαλα το συμπέρασμα ότι είναι βαθύτεροι οι λόγοι που δεν είμαι πια φαν του clubbing.. Παλιά ίσως αυτοί οι λόγοι να μ' ενοχλούσαν καθόλου και γι' αυτό πήγαινα και πιο συχνά. Τώρα πλέον και 2-3 φορές τον χρόνο μου φαίνονται πολλές. Και αυτοί οι λόγοι έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός του ότι είμαι γυναίκα.
Καταρχάς, πρέπει να ντυθείς πιο κυριλέ. δηλαδή πιο άβολα, μόνο και μόνο για να μπορείς να πληροίς τα στάνταρ του συγκεκριμένου κλαμπ και να είσαι ένα με το σύνολο. Κι αφού ετοιμαστείς και βγει η ψυχή σου μέχρι τις 12.30 τουλάχιστον που θα πρέπει να ξεκινήσεις για την έξοδο, βγαίνει για δεύτερη φορά η ψυχή σου μέχρι να βρεις πάρκινγκ, γιατί ακριβώς βγήκες τόσο αργά. Για να μην πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένω σε ουρά μόνο και μόνο για να μπω σε μία τρύπα όπου ο ένας θα στέκεται πάνω στον άλλο και θα στριμώχνονται για να χορέψουν λίγο στους ρυθμούς μίας μουσικής που ούτε με αντιπροσωπεύει τόσο πλέον και ούτε μου αρέσει. Αν έχει μεγάλη ουρά έξω από ένα κλαμπ την έχω κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Την τελευταία φορά που είχα πάει σε κλαμπ, σκεφτόμουν πώς αν υπάρχει κόλαση μετά θάνατο, πρέπει να μοιάζει με κλαμπ. Τόσο πολύ τα έχω μισήσει! Οι καπνοί, το πολύ δυνατό beat, τα κόκκινα φώτα που περνούσαν από τα ματιά μου, οι κακοβαμμένες γυναίκες, οι άνδρες με το γλοιώδες βλέμμα και ότι τα συνεχή σπρωξίματα με έκαναν να σκέφτομαι ότι η χειρότερή μου τιμωρία θα ήταν να με καταδίκαζαν να ζούσα αιώνια σε ένα τέτοιο μέρος.
Ως γυναίκα, και πιστεύω όχι μόνο εγώ, παλεύω καθημερινά για πολλά πράγματα και πάνω απ' όλα για να έχω μία αξιοπρεπή ζωή. Μεγαλώνοντας, απαιτώ σεβασμό, προσπαθώ να τον κερδίζω καθημερινά και σίγουρα αναζητώ ουσιαστικές καταστάσεις που δεν προσβάλλουν ούτε εμένα αλλά ούτε και τους γύρω μου. Θα μπορούσες να με πεις και φεμινίστρια, αλλά όχι με την ακραία έννοια. Δεν υποτιμώ το άλλο φύλο, δεν δέχομαι όμως σε καμία περίπτωση να με βλέπει ως ένα κομμάτι κρέας που βγήκε στο κλαμπ γιατί ψάχνεται. Δεν μου αρέσει να με θεωρούν εύκολη και δεν μου αρέσει να μου την πέφτουν με σκοπό να με ρίξουν στο κρεβάτι και να το καυχιούνται μετά στους φίλους τους. Όχι μόνο δε μ' αρέσει, μ' εκνευρίζει κιόλας. Μ' εκνευρίζει να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου επειδή έβαλα γόβες και κοκκινάδι, μ' εκνευρίζει που έχουν το θράσος να με αγγίζουν προκλητικά, ενώ δεν ξέρουν ούτε τ' όνομά μου.
Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω αυτές που το δέχονται, το επιζητούν και τους αρέσει. Σε καμία! Μιλάω μόνο για την πάρτη μου και όσες νιώθουν το ίδιο. Υπάρχουν γυναίκες που παντρεύτηκαν άνθρωπο που γνώρισαν σε κλαμπ, όμως σίγουρα δεν έχει καμία σχέση αυτός, με όλους αυτούς που περιγράφω. Γιατί καταλαβαίνεις τον άλλο πώς σε προσεγγίζει από το πρώτο λεπτό.
Και ας αφήσουμε το σαχλό φλερτ εδώ. Πες ότι πας στο κλαμπ για να χορέψεις και να διασκεδάσεις. Εκτός του ότι θα σου τύχουν σίγουρα όλα τα πιο πάνω, το πιθανότερο είναι να μην έχεις καν χώρο να χορέψεις, αφού είναι όλοι σαν τα πρόβατα στριμωγμένα και έτοιμα για σφαγή (όσοι που όλοι μοιάζουν μεταξύ τους στο στυλ και το ντύσιμο). Και ας το παραδεχτούμε πολύ λίγοι είναι αυτοί που χορεύουν και πάλι από τα αρσενικά του κλαμπ θα θεωρηθεί ότι χορεύεις επειδή ψάχνεσαι και γουστάρεις σημασία από την άσχημη μούρη τους. Καμία σωτηρία!
Αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι μόνο τα στάνταρ, από αυτά που με εκνευρίζουν σ' ένα κλαμπ. Υπάρχουν κι άλλα. Για παράδειγμα, η ουρά στις λερωμένες τουαλέτες, η ταλαιπωρία για να πάρεις ένα ποτό, η καπνίλα και η αποπνιχτική ατμόσφαιρα, η αναγκαστική επαφή με τον κάθε ιδρωμένο περαστικό κλπ.
Και θα κλείσω με την ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου την τελευταία φορά που έφευγα νυσταγμένη και κουρασμένη από ένα κλαμπ: Αξίζει να χάσω τον εαυτό μου έστω και λίγο ώρες, απλά και μόνο για να πω ότι βγήκα να διασκεδάζω ή για να ικανοποιήσω το θέλημα της παρέας;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου