Ένας καφές στο πόδι, λίγη μάσκαρα και λίγο ρουζ για να φαίνεται το πρόσωπο φρέσκο και η μέρα αρχίζει. Ενδιαφέροντα πρόσωπα, ενδιαφέροντες συζητήσεις, γέλια, άγχος, πίεση. Ένα γραφείο κι ένας υπολογιστής, η εικόνα που τα μάτια μου αντικρίζουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας.
Μέσα σε όλα αυτά που έχω να κάνω κάθε μέρα, μέσα στα τρεξίματα και τον πανικό, ένα δεν ξεχνάω ποτέ: Να σε θυμηθώ. Εξάλλου, τα πάντα γύρω μου είναι λες και συνωμοτούν για να σε φέρνουν στο μυαλό μου και να σε αφήνουν εκεί, να προκαλείς κάποτε θλίψη και κάποτε χαρά.
Και καθώς η ώρα πλησιάζει που θα επιστρέψω στο σπίτι όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι θα είσαι εκεί για να με αγκαλιάσεις, όπως κάνεις εξάλλου κάθε φορά. Θα έχεις μαγειρέψει κάτι ελαφρύ και θα με περιμένεις μ' ένα τεράστιο χαμόγελο. Θα μου φιλήσεις το μέτωπο, θα μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και θα με ρωτήσεις: "λοιπόν, πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;" Μία απλή ερώτηση που μου προκαλεί απίστευτη χαρά γιατί βγαίνει από τα δικά σου χείλη.
Η διαδρομή επιτέλους τελειώνει, σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου, βάζω στην άκρη τα παράπονα που έχω από σένα και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Κοιτάζω τριγύρω. "Ήταν και χθες τόσο ακατάστατο;", σκέφτομαι. Αφήνω την τσάντα στον καναπέ, βάζω αθόρυβο το κινητό, κοιτάζω τον υπολογιστή μόνο από μακριά. Μπαίνω στην μπανιέρα και αφήνω το σώμα μου να σβήσει μέσα στο καυτό νερό.
Μαζί με το σώμα, φεύγει και το μυαλό. Σβήνω το φως, αφήνω μόνο ένα κερί αναμμένο. Τα μάτια μου κλείνουν λες και δεν θέλουν ν' ανοίξουν ποτέ ξανά.... Νιώθω τα χέρια σου στο λαιμό μου με χαϊδεύουν απαλά, κατευθύνονται προς τους ώμους και πάνε πίσω στην πλάτη. Μου ψιθυρίζεις κάτι στ' αυτί, νιώθω την αγάπη σου να με τυλίγει και να με ξεκουράζει... αφήνομαι, βουλιάζω... με ταρακουνάς και ξυπνάω απότομα.
Τινάζομαι, κοιτάζω τριγύρω δεν είσαι πουθενά. Ούτε απόψε έχεις έλθει. Εδώ και μήνες έχεις φύγει, δεν έχω μάθει ποτέ πραγματικά το γιατί, ούτε σε τι έχω φταίξει. Κανείς δεν μαγειρεύει, κανείς δεν με αγκαλιάζει μετά τη δουλειά, κανείς δεν με φιλάει στο μέτωπο...
Μόνο η αγκαλιά σου είναι ακόμη εδώ... και με ξεκουράζει!
Μέσα σε όλα αυτά που έχω να κάνω κάθε μέρα, μέσα στα τρεξίματα και τον πανικό, ένα δεν ξεχνάω ποτέ: Να σε θυμηθώ. Εξάλλου, τα πάντα γύρω μου είναι λες και συνωμοτούν για να σε φέρνουν στο μυαλό μου και να σε αφήνουν εκεί, να προκαλείς κάποτε θλίψη και κάποτε χαρά.
Και καθώς η ώρα πλησιάζει που θα επιστρέψω στο σπίτι όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι θα είσαι εκεί για να με αγκαλιάσεις, όπως κάνεις εξάλλου κάθε φορά. Θα έχεις μαγειρέψει κάτι ελαφρύ και θα με περιμένεις μ' ένα τεράστιο χαμόγελο. Θα μου φιλήσεις το μέτωπο, θα μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και θα με ρωτήσεις: "λοιπόν, πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;" Μία απλή ερώτηση που μου προκαλεί απίστευτη χαρά γιατί βγαίνει από τα δικά σου χείλη.
Η διαδρομή επιτέλους τελειώνει, σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου, βάζω στην άκρη τα παράπονα που έχω από σένα και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Κοιτάζω τριγύρω. "Ήταν και χθες τόσο ακατάστατο;", σκέφτομαι. Αφήνω την τσάντα στον καναπέ, βάζω αθόρυβο το κινητό, κοιτάζω τον υπολογιστή μόνο από μακριά. Μπαίνω στην μπανιέρα και αφήνω το σώμα μου να σβήσει μέσα στο καυτό νερό.
Μαζί με το σώμα, φεύγει και το μυαλό. Σβήνω το φως, αφήνω μόνο ένα κερί αναμμένο. Τα μάτια μου κλείνουν λες και δεν θέλουν ν' ανοίξουν ποτέ ξανά.... Νιώθω τα χέρια σου στο λαιμό μου με χαϊδεύουν απαλά, κατευθύνονται προς τους ώμους και πάνε πίσω στην πλάτη. Μου ψιθυρίζεις κάτι στ' αυτί, νιώθω την αγάπη σου να με τυλίγει και να με ξεκουράζει... αφήνομαι, βουλιάζω... με ταρακουνάς και ξυπνάω απότομα.
Τινάζομαι, κοιτάζω τριγύρω δεν είσαι πουθενά. Ούτε απόψε έχεις έλθει. Εδώ και μήνες έχεις φύγει, δεν έχω μάθει ποτέ πραγματικά το γιατί, ούτε σε τι έχω φταίξει. Κανείς δεν μαγειρεύει, κανείς δεν με αγκαλιάζει μετά τη δουλειά, κανείς δεν με φιλάει στο μέτωπο...
Μόνο η αγκαλιά σου είναι ακόμη εδώ... και με ξεκουράζει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου