Ο εγωισμός σου νίκησε και όχι εσύ

 Ήταν μια μάχη αγάπης ή εγωισμού; Δεν μπορούσε μετά από τόσο καιρό να ξεχωρίσει. Τελικά τον κέρδισε όμως. Έτσι πίστευε. Γιατί κατάφερε οι τελευταίες λέξεις που θα άκουγε από το στόμα να ήταν αυτές που πάντα ήθελε ν’ ακούσει… «ναι, σ' αγάπησα πολύ». Ίσως να μην τις εννοούσε καν, ίσως τις είπε για να την ξεφορτωθεί, όμως έδωσε το δικό της φινάλε, αυτό που πίστευε ότι ήταν επάξιο των όσων ένιωσε. Γι' αυτό πάλευε εξάλλου μαζί του και όχι για την επιστροφή. Την επιστροφή την δοκίμαζε, όμως ήξερε ότι δεν την ήθελε ούτε η ίδια. Η επιστροφή θα σήμαινε άλλη μια χαμένη ζωή και δεν είχε άλλη διαθέσιμη. Το σώμα της είχε στεγνώσει από ζωή. 

Και τώρα που πήρε το τέλος που ήθελε θα μπορούσε επιτέλους να ησυχάσει. Στο δικό της μυαλό εξάλλου αυτή έκανε κουμάντο. Οι πράξεις του δεν επηρέαζαν την αγάπη και τα θέλω της. Η απουσία και η κακία του δεν είχαν καμία υπόσταση στον δικό της κόσμο. Ίσως για λίγο να τις αναστάτωναν τα νερά, όμως σύντομα η φουρτούνα καταλάγιαζε και μέσα της ξανά επικρατούσε η απόλυτη ειρήνη. Έτσι θα συνέχιζε να ζει. μακριά του, πολύ μακριά του με τη νίκη της σφιχτά στα χέρια της κάθε βράδυ...

Αλήθεια τι κερδίζουν τελικά όσοι αφήνουν τον εγωισμό τους να νικήσει; Χάνουν ανθρώπους που τους αγάπησαν, απαρνιούνται αληθινές στιγμές, κομμάτια της ζωής τους και βαδίζουν πιο άδειοι και πιο μονάχοι, κερδισμένοι όμως στο εγώ τους. Είναι αυτή μία πραγματική νίκη; Αυτή που εξευτελίζεις έναν άνθρωπο που σου έδωσε και τους έδωσες τόσα πολλά;

Όχι! Η πραγματική νίκη κρύβεται αλλού. Πραγματικά νικητής είσαι όταν καταφέρνεις να νικήσεις τον ίδιο τον εγωισμό σου που εξαπλώνεται σαν καρκίνος στο σώμα και το μυαλό σου. Σου θολώνει τα νερά και κτυπάς κολυμπώντας πάνω σε βράχους, νομίζοντας πως βρήκες στεριά.

Πραγματική νίκη είναι να καταφέρνεις ν’ αγαπάς ακόμη κι όταν σου ρίχνουν το μίσος τους στα μούτρα... κάπου εκεί κρύβεται η εσωτερική ευτυχία!