Ευρύχου - Λευκωσία, μία σχεδόν καθημερινή διαδρομή ρουτίνας για τη δουλειά. Όμορφη σχετικά διαδρομή που σε κρατάει σε εγρήγορση με τις στροφές και τις μεγάλες ευθείες της, με το βαθύ σκοτάδι το βράδυ, με τα τρακτέρ και με περιπολικά να περιμένουν να κάνεις το λάθος για να σου βάλουν πρόστιμο και να σου πάρουν το μεροκάματο της ημέρας (και βάλε). Όλα καλά ας πούμε μέχρι εδώ και προσπερνάμε το γεγονός ότι εδώ και 5 κυβερνήσεις, οι υποψήφιοι πρόεδροι μας υπόσχονται στο λαό της Σολέας αυτοκινητόδρομο, κάτι που βέβαια ξεχνούν μόλις εκλεγούν, όπως και πολλά άλλα. Βλέπετε σε αυτή τη χώρα έχουν πάντα προτεραιότητα οι άνθρωποι των πόλεων. Όμως κι αυτό ας πούμε ότι το προσπερνάμε.
Αυτό που σου βγάζει πραγματικά την ψυχή κάθε φορά μέχρι να πας στη δουλειά - αν έχεις λίγη ανθρώπινη ευαισθησία - είναι τα σκοτωμένα ζωάκια που συναντάς κάθε πέντε λεπτά στις άκρες του δρόμου. Έχει καταντήσει μία τόσο συνηθισμένη εικόνα πλέον σε αυτή τη χώρα που είναι σαν βλέπεις κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Κάτι σαν την εικόνα με πεινασμένο αφρικανάκι που κράταει μία κούπα άδεια και ζητάει φαγητό με δάκρυα στα μάτια. Χιλιάδες αφρικανάκια πεινάνε. Και λοιπόν; Χιλιάδες ζώα γίνονται κιμάς συνήθως από ασυνείδητους οδηγούς στους δρόμους καθημερινά. Και λοιπόν; Θα κάτσουμε να σπάσουμε; Τόσα προβλήματα έχει ο κόσμος. Γιατί να μας ενδιαφέρουν τα γατιά και τα σκυλιά που δολοφονούμε και εγκαταλείπουμε για να πεθάνουν μετά από φριχτούς πόνους σε ένα δρόμο; Μάλιστα κάποιοι πατάνε ό,τι περάσει από το δρόμο τους έτσι για πλάκα.
Μία τέτοια εικόνα σε μία εξελιγμένη και πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης (κι αυτές είναι πολύ λίγες) βέβαια σπανίζει και θεωρείται ένα φριχτό θέαμα. Όμως, για μας είναι μία εικόνα ρουτίνας. Δεν αγγίζει κανέναν. Και οι αστυνομικοί που περιμένουν να κάνουν την μπάζα τους με τα πρόστιμα, δεν θα σκεφτούν ότι ίσως τουλάχιστον οι δρόμοι πρέπει να καθαρίσουν από τα άψυχα σωματάκια των αθώων αυτών ζώων που έτυχε να περνάνε μπροστά από έναν αναίσθητο - ο Θεός να τον κάνει - οδηγό. Ή δεν σκέφτονται καθόλου, όπως ούτε και οι κοινοτάρχες ότι κάτι πρέπει να γίνει για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Όπως για παράδειγμα ένα πρόγραμμα στείρωσης ή ένα καταφύγιο σκύλων στο χωριό τους.
Και μιλώντας για θύματα δεν θα σταθώ μόνο στα ζώα. Αλλά και στις ανθρώπινες ζωές - ευτυχώς λιγότερες - που σβήνουν στην άσφαλτο. Τα τροχαία είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και ενίοτε είναι και θανατηφόρα. Ο ανύπαρκτος αυτοκινητόδρομος που λέγαμε... Είναι τραγικό να ξυπνάς με καλή διάθεση το πρωί για να πας να βγάλεις το ψωμί σου και αν φοβάσαι ότι ίσως δεν φθάσεις ποτέ στον προορισμό σου ή να γίνεται η ψυχή σου μαύρη από τους σταυρούς που τοποθέτησαν συγγενείς θυμάτων στο σημείο που άφησαν την τελευταία τους πνοή οι αγαπημένοι τους.
Ευρύχου - Λευκωσία λοιπόν... μία συνηθισμένη καθημερινή διαδρομή που κρύβει παγίδες και θλιβερές εικόνες εδώ και χρόνια. Και διερωτώμαι. Πότε θα αλλάξει αυτός ο κόσμος προς το καλύτερο;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου