Πολλές φορές σε σκέφτομαι. Όταν γύρω μου απλώνεται η μοναξιά και τα φώτα είναι τόσο χαμηλά που ελάχιστα διακρίνω τα αντικείμενα στο δωμάτιο. Όταν η σιωπή είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται. Τότε το μυαλό μου πάει σε σένα και το σώμα μου σε ζητάει περισσότερο από άλλες φορές. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το δικό σου και το άλλο το νιώθω στο πρόσωπό μου να με χαϊδεύει, να περνάει πάνω από τα χείλη μου και να καταλήγει στο σώμα μου. Για ένα λεπτό μόνο είσαι μαζί μου και μετά η αίσθηση χάνεται, σβήνει στο σκοτάδι. Κοιτάζω το κινητό. Κτυπάει αρκετές φορές την ημέρα μα ποτέ δεν είσαι συ. Εσύ ποτέ δεν με ψάχνεις πια. Έχεις σημαντικότερα πράγματα να κάνεις, σημαντικότερους ανθρώπους να δεις και να μιλήσεις, μεγάλα όνειρα ν' ακολουθήσεις. Σε κάνουν ευτυχισμένο πράγματι όλα αυτά άραγε;
Δεν θες πια να μοιράζεσαι τίποτα μαζί μου. Και τότε περνάει απ' το μυαλό μου η χειρότερη σκέψη, αυτή που με στοιχειώνει μετά από τόσους μήνες και δεν με αφήνει να προχωρήσω, να απολαύσω όλα όσα η ζωή μου δίνει απλόχερα και δεν εκτιμώ πραγματικά. Άραγε νοιάστηκες ποτέ; Μοιράστηκες άραγε ποτέ πραγματικά κάτι μαζί μου; Όλες αυτές τις φορές που θύμωνα καταλάβαινες ότι θύμωνα γιατί σε αγαπούσα; Ποια λόγια από όσα είπες ήταν αληθινά και ποια ψεύτικα; Ένιωσες κάτι για μένα; Ήμουν ποτέ φίλη σου; Κατάλαβες πόσο σε ήθελα στη ζωή μου αλλά δεν είχα επιλογή; Κατάλαβες ποτέ ότι θα μπορούσα να αλλάξω τα πάντα στη ζωή σου απλά και μόνο από εγωισμό όταν μου έλεγες ότι δεν ήμουν τίποτα για σένα και ότι απλά με κοροΐδευες; Κατάλαβες ποτέ την πραγματική δύναμή μου και πόσο αδύναμη ήμουν μπροστά σου; Πώς διάλεξα να σε αφήσω να νικήσεις; Πώς μετανιώνω κάθε φορά που σε πλήγωσα και κάθε φορά που σκέφτομαι να σε πληγώσω;
Ναι, μετανιώνω παρόλο που θα έπρεπε να σε μισώ. Γιατί; Γιατί δεν κατάλαβες πώς για μένα ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι. Τα αισθήματά μου δεν είναι παιχνίδι. Το να δίνω τον εαυτό μου δεν είναι παιχνίδι κι όταν επιλέγω να τον δώσω απαιτώ την ανάλογη μεταχείριση. Σαν να κρατάς στα χέρια σου ένα εύθραυστο γυάλινο και ραγισμένο βάζο που προσέχεις μην σπάσει και το διακοσμείς στο πιο όμορφο σημείο του σπιτιού. Εσύ όμως με έριχνες συνεχώς μέχρι που με έκανες χίλια κομμάτια.
Κι όταν δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου με είπες τρελή, χωρίς να σκεφτείς ότι τα δικά σου χτυπήματα ήταν αυτά που πόνεσαν τόσο. Γιατί δεν είμαι φτιαγμένη από ατσάλι αγάπη μου και δεν δίνω σε κανέναν κομμάτια από την ψυχή μου ούτε για μια νύχτα ούτε για ένα λεπτό.
Για μένα στον έρωτα είναι όλα απλά. Και δεν θα σε αφήσω να τα κάνεις όλα πολύπλοκα μέσα στο μυαλό μου. Και σιγά σιγά μόνη μου θα μαζέψω τα κομμάτια μου κι ας μείνουν κάποια σημάδια να φαίνονται και να μου θυμίζουν ότι πέρασες από τη ζωή μου μόνο για να την διαλύσεις και να φύγεις.
Δεν θες πια να μοιράζεσαι τίποτα μαζί μου. Και τότε περνάει απ' το μυαλό μου η χειρότερη σκέψη, αυτή που με στοιχειώνει μετά από τόσους μήνες και δεν με αφήνει να προχωρήσω, να απολαύσω όλα όσα η ζωή μου δίνει απλόχερα και δεν εκτιμώ πραγματικά. Άραγε νοιάστηκες ποτέ; Μοιράστηκες άραγε ποτέ πραγματικά κάτι μαζί μου; Όλες αυτές τις φορές που θύμωνα καταλάβαινες ότι θύμωνα γιατί σε αγαπούσα; Ποια λόγια από όσα είπες ήταν αληθινά και ποια ψεύτικα; Ένιωσες κάτι για μένα; Ήμουν ποτέ φίλη σου; Κατάλαβες πόσο σε ήθελα στη ζωή μου αλλά δεν είχα επιλογή; Κατάλαβες ποτέ ότι θα μπορούσα να αλλάξω τα πάντα στη ζωή σου απλά και μόνο από εγωισμό όταν μου έλεγες ότι δεν ήμουν τίποτα για σένα και ότι απλά με κοροΐδευες; Κατάλαβες ποτέ την πραγματική δύναμή μου και πόσο αδύναμη ήμουν μπροστά σου; Πώς διάλεξα να σε αφήσω να νικήσεις; Πώς μετανιώνω κάθε φορά που σε πλήγωσα και κάθε φορά που σκέφτομαι να σε πληγώσω;
Ναι, μετανιώνω παρόλο που θα έπρεπε να σε μισώ. Γιατί; Γιατί δεν κατάλαβες πώς για μένα ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι. Τα αισθήματά μου δεν είναι παιχνίδι. Το να δίνω τον εαυτό μου δεν είναι παιχνίδι κι όταν επιλέγω να τον δώσω απαιτώ την ανάλογη μεταχείριση. Σαν να κρατάς στα χέρια σου ένα εύθραυστο γυάλινο και ραγισμένο βάζο που προσέχεις μην σπάσει και το διακοσμείς στο πιο όμορφο σημείο του σπιτιού. Εσύ όμως με έριχνες συνεχώς μέχρι που με έκανες χίλια κομμάτια.
Κι όταν δεν μπορούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου με είπες τρελή, χωρίς να σκεφτείς ότι τα δικά σου χτυπήματα ήταν αυτά που πόνεσαν τόσο. Γιατί δεν είμαι φτιαγμένη από ατσάλι αγάπη μου και δεν δίνω σε κανέναν κομμάτια από την ψυχή μου ούτε για μια νύχτα ούτε για ένα λεπτό.
Για μένα στον έρωτα είναι όλα απλά. Και δεν θα σε αφήσω να τα κάνεις όλα πολύπλοκα μέσα στο μυαλό μου. Και σιγά σιγά μόνη μου θα μαζέψω τα κομμάτια μου κι ας μείνουν κάποια σημάδια να φαίνονται και να μου θυμίζουν ότι πέρασες από τη ζωή μου μόνο για να την διαλύσεις και να φύγεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου