Η απόσταση μεταξύ μας...

Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ μας. Εγώ στο βυθό κι εσύ στην επιφάνεια, εσύ στον ουρανό κι εγώ στο φεγγάρι, εσύ η μέρα κι εγώ η νύχτα συναντιώμαστε μόνο για λίγο και μετά οι δρόμοι μας πάλι χωρίζουν. 

Όχι, δεν μιλάω για απόσταση χιλιομέτρων, μιλάω για απόσταση νοητική. Υπάρχουν ζευγάρια που επιβιώνουν ζώντας σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη κι εμείς στην ίδια πόλη δεν μπορούμε να βρούμε μιαν άκρη. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Έχω δεχθεί πολλές φορές ότι φταίω όμως τι να το κάνω το λίγο σου; Τι να το κάνω το σώμα σου όταν το μυαλό σου είναι αλλού και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει. Τι να την κάνω την επαφή αν δεν φοράει την αγάπη; Τι να το κάνω όλο αυτό άμα δεν μπορώ να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, να ρωτάω την άποψή σου και να κοιμάμαι τα βράδια στην αγκαλιά σου; Δεν έχει νόημα. 

Απ' όπου και αν το πιάσω, όπως και να το προσπαθήσω δεν βγαίνει. Δεν μπορώ να είμαι κάτι που δεν είμαι και δεν μπορείς να είσαι κάτι που δεν είσαι. Δεν μπορώ να θεωρήσω πολύ αυτό που εσύ θεωρείς πολύ όταν για μένα είναι τόσο λίγο. Ποιος έχει δίκαιο δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική. Και κανένας και οι δυο μας. Ποιος θα χάσει; Σίγουρα και οι δύο κι ας το παίζεις άνετος και αδιάφορος. Εγώ δεν προσποιούμαι πια. Πονάει η ψυχή μου και δεν θεωρώ ότι τη βοηθάω με το να πνίγω τον πόνο της και να κάνω ότι δεν υπάρχει. Αντίθετα, έμαθα να τον μοιράζομαι και να τον λέω. Δεν είναι ντροπή να πονάς, δεν είναι ντροπή να έχεις αγαπήσει τόσο και να χάνεις τελικά. Δεν είναι η ζωή μόνο χαμογελαστές σέλφι. Είναι και δάκρυα και πίκρα και λύπη. Όταν μοιράζεσαι τον πόνο σου τον διαιρείς, τον απαλύνεις. 

Υπάρχει αυτή η νοητική απόσταση μεταξύ μας και δεν μπορώ με τίποτα να τη σβήσω. Αν ήσουν μακριά θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο και θα ήμουν εκεί. Θα ήταν τόσο απλό! Όμως, πώς να φέρω το μυαλό σου κοντά στο δικό μου; Πώς να σταματήσω τις δράσεις σου που προκαλούν τις αντιδράσεις μου και πώς να σταματήσω τις δράσεις μου που προκαλούν τις αντιδράσεις σου. Ποτέ ξανά δεν μου ήταν τόσο δύσκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο και ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει τόσο οικεία με κάποιον. Πώς να ζήσω με κάτι που δεν μπορώ να έχω πραγματικά; Και για ποιο λόγο; Πώς να σταματήσω να σε ζητώ όταν σε χρειάζομαι τόσο; Πώς θα βρούμε τη χρυσή τομή όταν δεν μπορούμε ούτε μία μέρα να τα βγάλουμε πέρα; Όταν κάθε μου κίνηση είναι λάθος και κάθε σου κίνηση πληγώνει. 

Η απόσταση μεταξύ μας όλο μεγαλώνει και δεν έχω ιδέα γιατί και πως να την σβήσω. Μπορώ μόνο να σε βλέπω καθώς απομακρύνεσαι και να σκέφτομαι πώς αν ήταν όλα αλλιώς ίσως να είχαν κάποιο νόημα και η απόσταση να έσβηνε για πάντα...