Δε θέλει χρόνο ο έρωτας μα αλήτικο συναίσθημα!

Όχι, δεν είναι ο περιορισμένος χρόνος σου που μ’ ενοχλεί, ούτε ότι κάνεις θυσίες για το μέλλον σου, ούτε και που προσπαθείς να ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς τα χρονικά κενά σου. Όχι, τίποτα από όλα αυτά δε με ενοχλεί. Ούτε που ξημεροβραδιάζεσαι στο κάτεργο της εργασίας, ούτε που με βλέπεις πια μια στο τόσο, ούτε που μιλάμε ελάχιστα στο τηλέφωνο ή που δεν μπορείς να το σηκώσεις άνετα. Όχι, μα τω Θεώ, τίποτα από αυτά δεν είναι που μ’ ενοχλεί..

Με πειράζει που μέσα σ’ όλα αυτά ψάχνεις να χωρέσω εγώ και πάντα δε χωράω.. Με πειράζει που μέσα στα όσα πολύτιμά σου κάνεις δεν φτάνει ένα μήνυμα, ένα σημάδι, κάτι.. Με πειράζει που πάντα πρόφαση είναι ο χρόνος.. Με πειράζει που νομίζεις ότι με ενοχλεί ο τρόπος που επιλέγεις να περάσεις το ρεπό σου.. Με πειράζει που με την πρώτη υποθέτεις ότι αυτόματα πιστεύω πως δε με σκέφτεσαι ή ότι δε με αγαπάς.. Με πειράζει που πάντα με τόση ευκολία και με την πρώτη ευκαιρία, μου δίνεις το δικαίωμα να φύγω..

Με πειράζει διότι αγάπη μου, εγώ δεν θέλω να χωράω στην ατζέντα σου αλλά να υπάρχω, κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο! Διότι μωρό μου, εγώ δεν θέλω να βρίσκεις χρόνο για μένα αλλά να είμαι χρόνος για σένα! Διότι ψυχή μου, εγώ δεν είμαι χρονόμετρο να σου αξιολογήσω τους ρυθμούς της έντονης ζωής σου αλλά μια αθεράπευτα χωρίς όρια ερωτοχτυπημένη τρελή που μόνο ισάξιο δόσιμο θέλει..

Μάθε, λοιπόν, καρδιά μου πως δε θέλει χρόνο ο έρωτας, μα αλήτικο συναίσθημα! Ένα συναίσθημα που στο ξέσπασμά του τα παρασύρει όλα, μια ανεμοθύελλα που δεν λογαριάζει ντροπές, μια καταιγίδα που δεν την ενδιαφέρουν οι δημόσιες εικόνες, ένας σεισμός που δεν αφήνει τόπο και χρόνο για σκέψη! Μάθε πως ο έρωτας δεν είναι για τον κρύβεις, δεν είναι για να ντρέπεσαι, δεν είναι για να τον βολεύεις..  

Όχι, δε μ’ ενοχλεί που η δουλειά σε κουράζει, το κορμί δε σε παίρνει, ο χρόνος σου λείπει… Μα μ’ ενοχλεί που αφήνεις εκείνο το αλήτικο, το μπάσταρδο συναίσθημα που μας ένωσε να χάνεται μέσα σε δικαιολογίες, που το εγώ σου πήρε τη θέση του εμείς, που τα παθιασμένα σου τηλεφωνήματα έγιναν πια κλήσεις ρουτίνας, που άλλοτε με κατακεραυνοβολούσες ασταμάτητα στα μηνύματα και η οθόνη μου δεν έπαυε να αναβοσβήνει το όνομά σου ενώ τώρα νιώθω να ζητιανεύω μια καλημέρα σου.. Όχι, δεν παραπονιέμαι αλλά ξέρω πως κάποτε θα νοσταλγείς τις αρχές, θα τις αναπολείς, θα τις θυμάσαι πονετικά γι’ αυτό προτού σου συμβεί, μάθε πως εκείνο το αλήτικο, το μπάσταρδο συναίσθημα που λέγαμε θέλει σπίθα για να ζει, φλόγα για να καίει, δύο για να κρατηθεί!  

Mαρία Ξενοφώντος