Περί Έρωτος…

Άνοιξη, χειμώνας, καλοκαίρι, φθινόπωρο κι ο έρωτας δεν έχει εποχή ή χρονική στιγμή. Σε κατακεραυνοβολεί όποτε αυτός θέλει και σ’ εγκαταλείπει το ίδιο ψυχρά, σκληρά και ανελέητα...

 Έρχεται σαν την πρώτη λιακάδα του Απριλίου κάτω από ένα ολάνθιστο δέντρο και κρύβει την έντασή του μες το εκκολαπτόμενο λιοπύρι του Ιουλίου. Θερίζει σαν δρεπάνι του Ιουνίου τα ερωτοχτυπημένα κορμιά που μοιάζουν με ολόχρυσα στάχυα στην απεραντοσύνη των κάμπων… Ανθίζει σαν φύλλο αμυγδαλιάς το φθινόπωρο αντλώντας τη Σεπτεμβριανή δύναμή του από τον αγέραστο κορμό του πάθους… Πέφτει σαν νεροποντή του Δεκεμβρίου και μουσκεύει τις διψασμένες ψυχές που πασκίζουν ολοένα να γλυτώσουν από τη δίνη της καταιγίδας που τους περίζωσε…

 Έρωτας… Έψιλον όπως έξαρση, ρω όπως ρεύμα, ωμέγα όπως ωδίνη, ταυ όπως τρέμουλο, άλφα όπως αέρας, σίγμα όπως συνένωση. Μια λέξη όλο νόημα, γεμάτη συνειρμούς και εικόνες, πλήθος αναμνήσεων και βιωμάτων…

Έρωτας! Ποιος κατάφερε να τον νικήσει; Ποιος μπόρεσε να τον ξεγελάσει; Ποιος τόλμησε να του ξεφύγει και ποιος να του κρυφτεί; Κανείς! Σε παρασύρει θέλοντας και μη στην παλίρροιά του, σε στροβιλίζει έξαλλα στην ανεμοθύελλά του, σε απογειώνει στα ουράνια των αιθέρων του και σε προσγειώνει ανώμαλα στη συντριβή του!   

Ύμνος εξαίσιος σε τούτον τον άοκνο πονηρό συνωμότη της ζωής που δεν λαμβάνει υπόψη του λογική και πρέπει!  Υπόκλιση βαθιά στην κινητήριο δύναμη της ύπαρξής μας! Χειροκρότημα ατέλειωτο στον ταξιδευτή των ονείρων μας, στον αναζωογονητή του είναι μας, στον αμαξηλάτη των ελπίδων μας!

Κι όπως μας αφοπλίζει άξαφνα, έτσι αδυσώπητα μάς παρατάει χωρίς προειδοποίηση, αφήνοντας μια γλυκόπικρη επίγευση στον ουρανίσκο. Πονάει, καίει, τσουρουφλίζει, ανοίγει πληγή κι επουλώνεται πάλι με έρωτα…  Ευτυχισμένοι όσοι βίωσαν το θαύμα αυτό του έρωτα κι όσοι το βιώνουν! 

Αλήθεια, τίποτα πιο δυνατό δεν υπάρχει από τον έρωτα! Τίποτα άλλο εκτός από αυτόν δεν σε κάνει να αντιμετωπίζεις ακόμα και τα πιο ανυπέρβλητα εμπόδια αισιόδοξα. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί αναμετρώμενο με το ανάστημα και την πυγμή του. Τίποτα δεν δύναται να ξεπεράσει το βάθος, την ένταση και έκστασή του! Έρωτας, ένα γλυκό κερασμένο όλες τις εποχές, ένας καρπός που ανθίζει και φυτρώνει σε όλα τα κλίματα, ένα πάθος που γεννιέται και πεθαίνει μέσα από τις ίδιες τις στάχτες του!   

Της Μαρίας Ξενοφώντος