Δυστυχώς και ξανά δυστυχώς, δεν πρέπει ν' ανοίγεις τις πόρτες της ζωής σου σε όλους. Φαντάσου μόνο λίγο ότι κάθεσαι σε ένα μικρό σπιτάκι όμορφο και ζεστό που κατάφερες με κόπο και δυσκολίες να κτίσεις.
Και τώρα κάθεσαι σε αυτό ασφαλής έχοντας λίγους αγαπημένους ανθρώπους, νόστιμο φαγητό έτοιμο στο τραπέζι, ηρεμία, χαρά και δημιουργικότητα. Και έξω κάνει κρύο. Πολύ κρύο και πόλεμοι ενίοτε. Κάποιοι, λίγοι, έχουν καταφέρει σαν εσένα να είναι καλά, όμως οι πολλοί είναι εκεί έξω και μάχονται μεταξύ τους για την επιβίωσή τους ή για να αποκτήσουν ακόμη περισσότερα.
Κάποιοι είναι λογικό, θα προσπαθήσουν να εισβάλουν στο δικό σου το σπίτι, να το κατακτήσουν ή να το κατοικήσουν. Κάποιοι από ζήλια, άλλοι από περιέργεια, άλλοι από απωθημένο και άλλοι απλά επειδή μπορούν. Οι πιο ύπουλοι δεν θα έρθουν με όπλα και μαχαίρια. Θα σου χτυπήσουν απλά την πόρτα. Και θα περιμένουν να τους ανοίξεις. Θα εκλιπαρούν για τη βοήθειά σου γιατί σε χρειάζονται. Εκείνη τη στιγμή μόνο εσύ μπορείς να τους βοηθήσεις και ποντάρουν στην αφέλειά σου.
Κι εσύ θα τους κοιτάξεις από το παράθυρο στην αρχή. Θα το σκεφτείς. Θα κάνουν αργά βήματα και σταθερά για να σε πλησιάσουν και σε κάποια στιγμή αδυναμίας θα τους ανοίξεις και την πόρτα. Θα τους βάλεις στο τραπέζι σου και θα τους προσφέρεις φαγητό. Θα τους δώσεις καθαρά και στεγνά ρούχα, θα συζητήσεις μαζί τους διάφορα πράγματα, θα κοιμηθείς στον καναπέ για να ξεκουραστούν στο κρεβάτι σου.
Και όταν ο καιρός περάσει και τα πάρουν όλα θα δεις ότι ζητούν συνεχώς περισσότερα. Αυτά που τους δίνεις δεν θα είναι αρκετά. Θα κάνουν συμμαχίες με άλλα σπίτια, το φαγητό που τους μαγειρεύεις κάθε μέρα πλέον δεν θα τους αρέσει και θα στο πετάνε στα μούτρα. Θα σε κατηγορούν για διάφορα και φωνάζουν. Θα προσπαθήσουν μάλιστα να σε πετάξουν έξω κι απ' το ίδιο σου το σπίτι.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί έρχονται πάντα ντυμένοι ως φίλοι. Και πως να τους ξεχωρίσεις από τους πραγματικούς φίλους!
Αυτό το σπιτάκι που πρέπει να προστατέψεις είναι η καρδιά σου. Μην ανοίγεις τις πόρτες της ζωής σου, λοιπόν, σε όλους. Οι περισσότεροι δεν νοιάζονται. Είναι απλά περίεργοι ή ανεπανόρθωτα πληγωμένοι στην ψυχή και ψάχνουν κάποιον να τους κάνει ξανά δυνατό μονό και μόνο για να συνεχίσουν τον πόλεμο με τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν. Πατώντας επί πτωμάτων!
Και τώρα κάθεσαι σε αυτό ασφαλής έχοντας λίγους αγαπημένους ανθρώπους, νόστιμο φαγητό έτοιμο στο τραπέζι, ηρεμία, χαρά και δημιουργικότητα. Και έξω κάνει κρύο. Πολύ κρύο και πόλεμοι ενίοτε. Κάποιοι, λίγοι, έχουν καταφέρει σαν εσένα να είναι καλά, όμως οι πολλοί είναι εκεί έξω και μάχονται μεταξύ τους για την επιβίωσή τους ή για να αποκτήσουν ακόμη περισσότερα.
Κάποιοι είναι λογικό, θα προσπαθήσουν να εισβάλουν στο δικό σου το σπίτι, να το κατακτήσουν ή να το κατοικήσουν. Κάποιοι από ζήλια, άλλοι από περιέργεια, άλλοι από απωθημένο και άλλοι απλά επειδή μπορούν. Οι πιο ύπουλοι δεν θα έρθουν με όπλα και μαχαίρια. Θα σου χτυπήσουν απλά την πόρτα. Και θα περιμένουν να τους ανοίξεις. Θα εκλιπαρούν για τη βοήθειά σου γιατί σε χρειάζονται. Εκείνη τη στιγμή μόνο εσύ μπορείς να τους βοηθήσεις και ποντάρουν στην αφέλειά σου.
Κι εσύ θα τους κοιτάξεις από το παράθυρο στην αρχή. Θα το σκεφτείς. Θα κάνουν αργά βήματα και σταθερά για να σε πλησιάσουν και σε κάποια στιγμή αδυναμίας θα τους ανοίξεις και την πόρτα. Θα τους βάλεις στο τραπέζι σου και θα τους προσφέρεις φαγητό. Θα τους δώσεις καθαρά και στεγνά ρούχα, θα συζητήσεις μαζί τους διάφορα πράγματα, θα κοιμηθείς στον καναπέ για να ξεκουραστούν στο κρεβάτι σου.
Και όταν ο καιρός περάσει και τα πάρουν όλα θα δεις ότι ζητούν συνεχώς περισσότερα. Αυτά που τους δίνεις δεν θα είναι αρκετά. Θα κάνουν συμμαχίες με άλλα σπίτια, το φαγητό που τους μαγειρεύεις κάθε μέρα πλέον δεν θα τους αρέσει και θα στο πετάνε στα μούτρα. Θα σε κατηγορούν για διάφορα και φωνάζουν. Θα προσπαθήσουν μάλιστα να σε πετάξουν έξω κι απ' το ίδιο σου το σπίτι.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί έρχονται πάντα ντυμένοι ως φίλοι. Και πως να τους ξεχωρίσεις από τους πραγματικούς φίλους!
Αυτό το σπιτάκι που πρέπει να προστατέψεις είναι η καρδιά σου. Μην ανοίγεις τις πόρτες της ζωής σου, λοιπόν, σε όλους. Οι περισσότεροι δεν νοιάζονται. Είναι απλά περίεργοι ή ανεπανόρθωτα πληγωμένοι στην ψυχή και ψάχνουν κάποιον να τους κάνει ξανά δυνατό μονό και μόνο για να συνεχίσουν τον πόλεμο με τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν. Πατώντας επί πτωμάτων!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου