Η συγνώμη που θα σε λυτρώσει!

Πριν λίγες μέρες ένας αναγνώστης μου έστειλε απεγνωσμένος μήνυμα ζητώντας τη βοήθειά μου. Αν και δεν θεωρώ ότι είμαι και η πιο αρμόδια στις σχέσεις, θεώρησα ότι να τον ακούσω είναι το λιγότερο που έχω να κάνω για να του πω ένα μικρό ευχαριστώ που αφιερώνει έστω κι αυτά τα λίγα λεπτά από τη ζωή του για να διαβάσει κάτι δικό μου. 

Μου έλεγε την ιστορία του, έγραφε και τον διέκοπτα μόνο για να του δείξω ότι τον ακούω προσεκτικά. Καθώς μου έγραφε όλα αυτά κατάλαβα τον πόνο, την απόγνωση του, την τρέλα που τον διακατείχε μετά από το χωρισμό του. Την έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα, πήγαινε κάτω από το σπίτι της, την έψαχνε τα βράδια σε γνωστά στέκια, ζητούσε να της μιλήσει. Αυτή τίποτα. Δεν τον ρώτησα καθόλου γιατί έκανε όλα αυτά τα παρανοϊκά γιατί ξέρω πως νιώθει κάποιος που πληγώνεται, ξέρω τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό και το κόλλημα που παθαίνει όταν δεν μπορεί να δεχτεί το τέλος. Κάποιοι το ελέγχουν περισσότερο και άλλοι πιο αδύναμοι λιγότερο. Αυτός φαινόταν να έχει καταρρεύσει. 

Όταν μου είπε όμως ότι μετά από όλα όσα πέρασε, δεν μπορεί, όσο και να θέλει, να είναι ξανά μαζί της, τον διέκοψα για να τον ρωτήσω: "τι ζητάς τότε από αυτήν; γιατί την ψάχνεις; γιατί δεν μπορείς να ξεκολλήσεις;" Και μου απάντησε το εξής: "θέλω να δεχθεί τα λάθη της, θέλω να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου, θέλω να μου ζητήσει συγνώμη και να το εννοεί. Και υπόσχομαι θα την αφήσω να φύγει. Δεν θα διαταράξω ποτέ ξανά τη νέα ζωή που έφτιαξε αφήνοντας εμένα απ' έξω. Λες και δεν ήμασταν ποτέ μαζί". 

Τα παραπονεμένα αυτά λόγια του μου προκάλεσαν ταχυπαλμία. Ήταν λες και τα λόγια αυτά βγήκαν από μέσα μου. Αυτόν τον αναγνώστη δε θα τον έσωζα εγώ. Θα με έσωζε αυτός. Του είπα μερικά πράγματα ακόμη και του ευχήθηκα σύντομα ν' ακούσει αυτό που τόσο επιθυμεί για να μπορεί να προχωρήσει ήρεμος. 

Έκλεισα τον υπολογιστή και σκεφτόμουν ότι μία συγνώμη ήταν αυτό που θα με βοηθούσε να κλείσω μια και καλή από χωρισμό που με στοίχειωνε εδώ και τόσους μήνες. Ήταν τελικά τόσο απλό. Τίποτα από όλα όσα δοκίμασα δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Μία όμως λέξη θα έλυνε τα μάγια και θα με απελευθέρωνε.

Είναι όμως τόσο εύκολο να πάρεις τη συγνώμη που ζητάς; Πρώτα θα πρέπει ο άλλος να παραδεχτεί τα λάθη του, μετά να καταλάβει τη ζημιά που σου έκαναν τα λόγια και οι πράξεις του, να δεθχεί τα ψέματά του και όλα τα ελαττώματά του. Να ζητάς από έναν άνθρωπο που δεν νοιάζεται τη "συγνώμη" του είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν έβαλε κάτω τον εγωισμό του όταν θα σε έχανε, γιατί να τον βάλει τώρα; Γιατί να δεχθεί ότι οι αντιδράσεις σου ήταν αποτέλεσμα των πράξεων του; Τι έχει να κερδίσει με το να σου δώσει εσένα τη δύναμη και την ηρεμία να συνεχίσεις; Γιατί να αφήσει να έχεις εσύ το πάνω μέρος του χωρισμού αυτού;

Η συγνώμη που θα σε λυτρώσει αγαπητέ αναγνώστη ίσως να μην έλθει ποτέ. Θα σε στοιχειώνουν - κι ελπίζω όχι για πάντα - τα άσχημα λόγια και η προδοσία από έναν άνθρωπο που ένιωθες ότι θα μπορούσες να περάσεις μαζί του την υπόλοιπή σου ζωή. Θέλεις να τα καταφέρεις, θέλω να τα καταφέρουμε. Να θυμάσαι δεν είμαστε οι μόνοι που πονέσαμε τόσο και που πέσαμε τόσο χαμηλά για έναν άνθρωπο και μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως σε θεωρώ παρανοϊκό για τις πράξεις σου. Αδύναμο ναι σε θεωρώ και εγώ μαζεύω με τόσο κόπο τις δυνάμεις μου να μην ταράζω τη ζωή του και να μην εξευτελίζω τη δική μου, που δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω, παρά ένα ευχαριστώ γιατί μου έδειξες το γιατί πονάει τόσο και πώς ο πόνος αυτός θα σταματήσει.