Σάββατο πρωί... ξυπνάω, κάνω καφέ και κρατώντας τον στο χέρι, φορώντας ακόμα τη ροζ μου πυτζάμα γυρνάω στο σπίτι. Δεν είναι μεγάλο όμως είναι γεμάτο από μικρά πολύχρωμα αντικείμενα, αυτά που διαλέγαμε μαζί όταν πηγαίναμε διακοπές και όταν μετακομίσαμε εδώ.
Τα αγγίζω ένα ένα, τα παίρνω στο χέρι μου, τα βλέπω και τα επεξεργάζομαι. Το κάθε ένα από αυτά, από τους σουρεάλ πίνακες στον τοίχο μέχρι και τα βιβλία στο ράφια, έχει τη δική του μικρή ιστορία. Μία μικρή ιστορία με τους δυο μας πρωταγωνιστές. Και όλα αυτά μαζί συνθέτουν τη ζωή μας. Αυτήν που χτίσαμε λιθαράκι λιθαράκι όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα άσχημα και τα ωραία.
Κάθε τι που αγγίζω σαν μαγεία μου ξυπνά τις αναμνήσεις που κρύβει μέσα του. Αυτά τα αντικείμενα έχουν κομμάτι απ' την ψυχή μας μέσα τους. Δεν μπορώ έτσι απλά να πω μια μέρα τα πετάω. Θα ήταν σαν να πετούσα κομμάτια του εαυτού μου. Και πάντα προσέχω μην τα σπάσω, γιατί το κάθε ένα που χάνεται παίρνει μαζί του και μια δική μας στιγμή, που θα ξεχαστεί για πάντα.
Την τρισδιάστατη κάρτα που γράφει "Ηome Sweet Home" την πήραμε από ένα μικρό κατάστημα με σπάνια αντικείμενα και αντίκες σε μία γραφική οδό της Βιέννης. Όλα σε εκείνο το κατάστημα μας είχαν ενθουσιάσει και μας είχαν ζεστάνει από τον κρύο καιρό της πόλης.
Το μαγνητάκι στο ψυγείο που απεικονίζει ένα πίνακα του Βαν Γκογκ. Αυτό το πήραμε από το μουσείο του ζωγράφου στο Άμστερνταμ. Θυμάμαι να σου περιγράφω με ενθουσιασμό το κάθε έργο και συ να ακούς, αλλά μην καταλαβαίνεις προς τι όλη αυτή η φασαρία και η ατέλειωτη ουρά στην είσοδο.
Τις μεγάλες εγκυκλοπαίδειες τις αγοράσαμε όταν ήμασταν ακόμη φοιτητές. Ήταν ακριβές μα τις πληρώναμε με δόσεις. Τα βράδια τις μετροφυλλούσες και μου διάβαζες διάφορες ιστορίες που έβρισκες ενδιαφέρον. Πάντα μας άρεσε η ιστορία. Είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα που πάντα μας έδενε.
Το μικρό γυάλινο Big Ben που οι δείχτες του δεν δουλεύουν πια, το πήραμε από το Λονδίνο, από ένα τουριστικό δρόμο που οδηγούσε στο Κοινοβούλιο, την πρώτη φορά που με επισκέφτηκες όταν σπούδαζα εκεί. Θυμάμαι περίμενα τις μέρες με ανυπομονησία να περάσουν για να σε αγκαλιάσω ξανά και να κάνουμε τις βόλτες μας σε όλη την πόλη. Όπως περιμένω και τώρα.
Στο δωμάτιο φυλάω το πιο πολύτιμό μου αντικείμενο και δεν είναι κανένα από τα ακριβά κοσμήματα που μου έπαιρνες δώρο στις επετείους και τα γενέθλια. Είναι αυτό το χειροποίητο, μουσικό καρουζέλ με τις ροζ μπαλαρίνες που κουρδίζεις και ακούς τη "Λίμνη των Κύκνων". Την αγαπημένη μου κλασική μουσική από ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια. Μόλις το πήρα στα χέρια μου και άκουσα την αγαπημένη μουσική, ήξερες ότι το ήθελα. Δεν είπα κάτι γιατί μου φάνηκε ακριβούτσικο, όμως εσύ το κατάλαβες και επέμενες να το πάρουμε.
Αυτή τη μουσική ακούω κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ, έτσι για να ξεχνάω λίγο πόσο μου λείπεις και να ξεγελάω τον πόνο της απουσίας. Την ακούω και αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν και αναμένω τα επόμενα. Είσαι μακριά μου τώρα, όμως δεν είναι για πάντα.
Το για πάντα χωρίς εμάς μαζί δεν μπορεί να υπάρχει. Και όλα αυτά που σε θυμίζουν, είναι γύρω μου, ζωντανά και με ταξιδεύουν κάθε βράδυ.
Τα αγγίζω ένα ένα, τα παίρνω στο χέρι μου, τα βλέπω και τα επεξεργάζομαι. Το κάθε ένα από αυτά, από τους σουρεάλ πίνακες στον τοίχο μέχρι και τα βιβλία στο ράφια, έχει τη δική του μικρή ιστορία. Μία μικρή ιστορία με τους δυο μας πρωταγωνιστές. Και όλα αυτά μαζί συνθέτουν τη ζωή μας. Αυτήν που χτίσαμε λιθαράκι λιθαράκι όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα άσχημα και τα ωραία.
Κάθε τι που αγγίζω σαν μαγεία μου ξυπνά τις αναμνήσεις που κρύβει μέσα του. Αυτά τα αντικείμενα έχουν κομμάτι απ' την ψυχή μας μέσα τους. Δεν μπορώ έτσι απλά να πω μια μέρα τα πετάω. Θα ήταν σαν να πετούσα κομμάτια του εαυτού μου. Και πάντα προσέχω μην τα σπάσω, γιατί το κάθε ένα που χάνεται παίρνει μαζί του και μια δική μας στιγμή, που θα ξεχαστεί για πάντα.
Την τρισδιάστατη κάρτα που γράφει "Ηome Sweet Home" την πήραμε από ένα μικρό κατάστημα με σπάνια αντικείμενα και αντίκες σε μία γραφική οδό της Βιέννης. Όλα σε εκείνο το κατάστημα μας είχαν ενθουσιάσει και μας είχαν ζεστάνει από τον κρύο καιρό της πόλης.
Το μαγνητάκι στο ψυγείο που απεικονίζει ένα πίνακα του Βαν Γκογκ. Αυτό το πήραμε από το μουσείο του ζωγράφου στο Άμστερνταμ. Θυμάμαι να σου περιγράφω με ενθουσιασμό το κάθε έργο και συ να ακούς, αλλά μην καταλαβαίνεις προς τι όλη αυτή η φασαρία και η ατέλειωτη ουρά στην είσοδο.
Τις μεγάλες εγκυκλοπαίδειες τις αγοράσαμε όταν ήμασταν ακόμη φοιτητές. Ήταν ακριβές μα τις πληρώναμε με δόσεις. Τα βράδια τις μετροφυλλούσες και μου διάβαζες διάφορες ιστορίες που έβρισκες ενδιαφέρον. Πάντα μας άρεσε η ιστορία. Είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα που πάντα μας έδενε.
Το μικρό γυάλινο Big Ben που οι δείχτες του δεν δουλεύουν πια, το πήραμε από το Λονδίνο, από ένα τουριστικό δρόμο που οδηγούσε στο Κοινοβούλιο, την πρώτη φορά που με επισκέφτηκες όταν σπούδαζα εκεί. Θυμάμαι περίμενα τις μέρες με ανυπομονησία να περάσουν για να σε αγκαλιάσω ξανά και να κάνουμε τις βόλτες μας σε όλη την πόλη. Όπως περιμένω και τώρα.
Στο δωμάτιο φυλάω το πιο πολύτιμό μου αντικείμενο και δεν είναι κανένα από τα ακριβά κοσμήματα που μου έπαιρνες δώρο στις επετείους και τα γενέθλια. Είναι αυτό το χειροποίητο, μουσικό καρουζέλ με τις ροζ μπαλαρίνες που κουρδίζεις και ακούς τη "Λίμνη των Κύκνων". Την αγαπημένη μου κλασική μουσική από ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια. Μόλις το πήρα στα χέρια μου και άκουσα την αγαπημένη μουσική, ήξερες ότι το ήθελα. Δεν είπα κάτι γιατί μου φάνηκε ακριβούτσικο, όμως εσύ το κατάλαβες και επέμενες να το πάρουμε.
Αυτή τη μουσική ακούω κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ, έτσι για να ξεχνάω λίγο πόσο μου λείπεις και να ξεγελάω τον πόνο της απουσίας. Την ακούω και αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν και αναμένω τα επόμενα. Είσαι μακριά μου τώρα, όμως δεν είναι για πάντα.
Το για πάντα χωρίς εμάς μαζί δεν μπορεί να υπάρχει. Και όλα αυτά που σε θυμίζουν, είναι γύρω μου, ζωντανά και με ταξιδεύουν κάθε βράδυ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου