Τους ανθρώπους που δεν έρχονται στη ζωή σου για να μείνουν τους αναγνωρίζεις σχεδόν από την αρχή. Κάτι μέσα σου σου λέει ότι είναι φευγάτοι, ότι ήλθαν για να μείνουν λίγο, ότι δεν είναι οι άνθρωποι της ζωής σου, ότι δεν είσαι αυτό που πραγματικά ψάχνουν.
Τους θέλεις όμως τόσο πολύ στη ζωή σου έστω και γι' αυτό το λίγο που τους αφήνεις να μπουν, να αλωνίσουν και τελικά να φύγουν. Ξέρεις ότι η φυγή τους θα πονέσει, ξέρεις ότι δεν μπορείς να την αποτρέψεις και όμως η καρδιά σου πέφτει πάλι με τα μούτρα, προσπαθώντας να καθυστέρησει το αναπόφεuκτο για να κερδίσει ακόμη λίγο χρόνο μαζί του. Να δημιουργήσει ακόμη λίγες στιγμές και αναμνήσεις και να τις έχει ως αποθέματα στις δύσκολες στιγμές.
Παράλληλα προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για τη στιγμή της φυγής, νομίζεις ότι είσαι έτοιμος και όμως πάλι εκείνη την ώρα τα χάνεις. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου βρίσκεται συνέχεια ο φόβος της απώλειας και αυτό σε κάνει παρανοϊκό. Δεν μπορείς να απολαύσεις καθόλου αυτή τη σχέση όσο θα ήθελες. Δεν παίρνει τηλέφωνο, δεν στέλνει μήνυμα, δεν απάνταει, δεν ζητάει να σε δει, όλα μεταφράζονται σε σημάδια φυγής. Και είναι... Είναι τα σημάδια που σου φωνάζουν δυνατά ότι θα έλθει η στιγμή που θα εξαφανιστεί απ' τη ζωή σου για πάντα.
Η αγάπη σου δεν είναι πάντα αρκετή για να κάνει τον άλλο να μείνει. Μεγαλώνοντας το μαθαίνουμε πολύ καλά αυτό. Όσο δυνατά κι αν αγαπάμε κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός δεν θα φύγει. Και εκείνο που θα σε διαλύσει είναι να ρωτάς συνεχώς γιατί. Τα γιατί τα ξέρεις κατά βάθος. Δεν ήταν στην ίδια φάση μαζί σου, δεν σε ήθελε και τόσο πολύ και άλλα διάφορα που σίγουρα πέρασαν από το μυαλό σου, όμως τα προσπέρασες.
Η παγίδα είναι να πιαστείς από τις ωραίες στιγμές, από τα ωραία λόγια που ίσως σου είπε, από τα δυνατά αισθήματα, από τους έντονους καβγάδες και να σπάζεις το μυαλό σου να ρωτάς πως και γιατί. Το γιατί είναι απλό. Έτσι είναι οι σχέσεις και έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν ταιριάζουν όλοι μεταξύ τους και τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάτι θα τελειώσει δεν πρέπει να το ζήσεις και δεν πρέπει να το απολαύσεις. Αντίθετα. Ξέροντας ότι κάτι θα τελειώσει, πρέπει να το ζεις όσο πιο έντονα μπορείς και να κρατάς τα ωραία όχι για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά για να χαμογελάς όταν θυμάσαι και να προχωράς πιο δυνατή.
Σπάνια οι άνθρωποι έρχονται για να μείνουν στη ζωή μας με τον ένα τον άλλο τρόπο και σπάνια αγαπούν, όπως σπάνια αγαπάς κι εσύ. Πολύ τυχερή μέσα στις σπάνιες αυτές περιπτώσεις, θα είσαι αν βρεις τον άνθρωπο που θα νιώθει ακριβώς όπως εσύ γι΄αυτόν και θα θέλει να μείνει για πάντα...
Τους θέλεις όμως τόσο πολύ στη ζωή σου έστω και γι' αυτό το λίγο που τους αφήνεις να μπουν, να αλωνίσουν και τελικά να φύγουν. Ξέρεις ότι η φυγή τους θα πονέσει, ξέρεις ότι δεν μπορείς να την αποτρέψεις και όμως η καρδιά σου πέφτει πάλι με τα μούτρα, προσπαθώντας να καθυστέρησει το αναπόφεuκτο για να κερδίσει ακόμη λίγο χρόνο μαζί του. Να δημιουργήσει ακόμη λίγες στιγμές και αναμνήσεις και να τις έχει ως αποθέματα στις δύσκολες στιγμές.
Παράλληλα προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για τη στιγμή της φυγής, νομίζεις ότι είσαι έτοιμος και όμως πάλι εκείνη την ώρα τα χάνεις. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου βρίσκεται συνέχεια ο φόβος της απώλειας και αυτό σε κάνει παρανοϊκό. Δεν μπορείς να απολαύσεις καθόλου αυτή τη σχέση όσο θα ήθελες. Δεν παίρνει τηλέφωνο, δεν στέλνει μήνυμα, δεν απάνταει, δεν ζητάει να σε δει, όλα μεταφράζονται σε σημάδια φυγής. Και είναι... Είναι τα σημάδια που σου φωνάζουν δυνατά ότι θα έλθει η στιγμή που θα εξαφανιστεί απ' τη ζωή σου για πάντα.
Η αγάπη σου δεν είναι πάντα αρκετή για να κάνει τον άλλο να μείνει. Μεγαλώνοντας το μαθαίνουμε πολύ καλά αυτό. Όσο δυνατά κι αν αγαπάμε κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός δεν θα φύγει. Και εκείνο που θα σε διαλύσει είναι να ρωτάς συνεχώς γιατί. Τα γιατί τα ξέρεις κατά βάθος. Δεν ήταν στην ίδια φάση μαζί σου, δεν σε ήθελε και τόσο πολύ και άλλα διάφορα που σίγουρα πέρασαν από το μυαλό σου, όμως τα προσπέρασες.
Η παγίδα είναι να πιαστείς από τις ωραίες στιγμές, από τα ωραία λόγια που ίσως σου είπε, από τα δυνατά αισθήματα, από τους έντονους καβγάδες και να σπάζεις το μυαλό σου να ρωτάς πως και γιατί. Το γιατί είναι απλό. Έτσι είναι οι σχέσεις και έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν ταιριάζουν όλοι μεταξύ τους και τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάτι θα τελειώσει δεν πρέπει να το ζήσεις και δεν πρέπει να το απολαύσεις. Αντίθετα. Ξέροντας ότι κάτι θα τελειώσει, πρέπει να το ζεις όσο πιο έντονα μπορείς και να κρατάς τα ωραία όχι για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά για να χαμογελάς όταν θυμάσαι και να προχωράς πιο δυνατή.
Σπάνια οι άνθρωποι έρχονται για να μείνουν στη ζωή μας με τον ένα τον άλλο τρόπο και σπάνια αγαπούν, όπως σπάνια αγαπάς κι εσύ. Πολύ τυχερή μέσα στις σπάνιες αυτές περιπτώσεις, θα είσαι αν βρεις τον άνθρωπο που θα νιώθει ακριβώς όπως εσύ γι΄αυτόν και θα θέλει να μείνει για πάντα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου