Όσα το καλοκαίρι θα πάρει μαζί του

Δεν μας έχουν μείνει πολλά πρωινά σαν κι αυτό. Το καλοκαίρι φεύγει και μαζί του θα πάρει και σένα. Μπαίνουμε κάτω από το ελαφρύ σεντόνι και με φιλάς σε όλο μου το σώμα, ξέρεις ότι μου αρέσει ιδιαίτερα στον ώμο και στο λαιμό. Μου κάνεις έρωτα πάντα σαν να είναι η τελευταία φορά κι εγώ μεθάω από το πρωινό άρωμα που βγάζει ο ιδρώτας σου.

Η Λίζα καταλαβαίνει ότι αυτή είναι μία πολύ προσωπική στιγμή. Κάθεται στη γωνιά του δωματίου, βγάζοντας ένα βαθύ αναστεναγμό και κλείνει τα μάτια της με τα ποδαράκια της. Είναι η ώρα που η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν αγάπες. Μετά ξέρει ότι θα ακούσει τ' όνομά της και θα σηκωθεί για να πάρει ξανά της θέση της ανάμεσά μας και ελεύθερα να μας σαλιαρίσει. Κι έτσι έγινε.

Σας αφήνω στο παιχνίδι σας και σηκώνομαι για ένα κρύο ντους. Ετοιμάζω το πρόγευμα όπως σου αρέσει και σε φωνάζω στο τραπέζι. Το αεράκι στο χωριό είναι δροσερό και τα φύλλα χτυπάνε απαλά μεταξύ τους δημιουργώντας μαζί με τα κουδουνάκια στην πόρτα, ένα ήρεμο μουσικό ντουέτο.

Καθόμαστε απέναντι, η Λίζα μας κοιτάζει χαμογελαστή, μία εμένα και μία εσένα. Μας αγαπάει το ίδιο. Δεν έχει ιδέα ότι σε λίγες μέρες θα είμαστε μόνες, εγώ κι αυτή, όχι για λίγο αυτή τη φορά, αλλά για μήνες ολόκληρους. Θα την βλέπω κάθε μεσημέρι που θα κάθεται θλιμμένη στο μπαλκόνι, περιμένοντας να δει το αυτοκίνητό σου να έρχεται από τη γωνιά του δρόμου. Κι άλλες φορές όταν ακούει ένα ήχο αυτοκινήτου παρόμοιο με τον δικό σου θα τρέχει όπως πάντα έξω για να σε υποδεχτεί. Κι εγώ θα της δίνω ένα μπισκοτάκι για να ξεχνά, μέχρι την επόμενη μέρα που το σκηνικό θα επαναλαμβάνεται. Λείπεις πάντα και σ' αυτήν όπως και σε μένα.

- Θα είσαι εντάξει τώρα που φεύγω; μου λες απότομα.

- Ναι, ναι, μην ανησυχείς. Μια χαρά θα είμαστε.

- Θυμάσαι όλα όσα είπαμε, σωστά;

- Ναι, τα θυμάμαι. Θα οργανωθώ κι εγώ σιγά σιγά. Δεν γίνεται να φροντίζεις για πάντα όλα εσύ.

- Θα σε θυμίζω κι εγώ. Θα μιλάμε κάθε βράδυ από skype. Θα σου λέω τα νέα μου στη δουλειά κι εσύ τα δικά σου.

- Εννοείται θα μιλάμε.

- Δεν σε βλέπω πολύ καλά όμως... Ξέρεις ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει για το καλό και των δύο μας. Δεν θα χρειαστεί ποτέ ν' ανησυχήσεις ξανά για τα οικονομικά κι αν δεν θες να δουλεύεις, να μην το κάνεις.

- Εντάξει δεν μπορώ να πω ότι πετώ και στα σύννεφα. Θα μου λείψεις. Και ξέρεις ότι όταν δεν δουλεύω πνίγομαι. Ειδικά άμα δεν γράφω.

- Με την πρώτη ευκαιρία θα έλθεις μαζί μου. Δώσε μου λίγο χρόνο.

- Το ξέρω. θα περιμένω.

Ένα δάκρυ μου ξέφυγε και σηκώθηκα αμέσως από το τραπέζι για να μην το δεις. Χωρίς εσένα δεν είμαι καθόλου δυνατή. Εσύ είσαι πάντα μία σταθερή, ήρεμη δύναμη, ευτυχισμένος, πειθαρχημένος, ξέρεις τι θες, ξέρεις ότι μ' αγαπάς και θα έκανες τα πάντα για μένα. Σε θαυμάζω για όλα αυτά.

Τόσο καιρό πιάνομαι από πάνω σου για να διώχνεις τους δαίμονές μου μακριά. Τώρα που θα φύγεις, φοβάμαι τόσο πολύ. Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου ούτε λεπτό. Πόσο μάλλον νύχτες ολόκληρες. Οι δαίμονες από το παρελθόν θα επιστρέψουν και θα με στοιχειώνουν κι εσύ δεν θα είσαι εκεί για να με πάρεις αγκαλιά, να με καθησυχάσεις και να μου πεις ότι όλα θα πάνε καλά με ένα φιλί.

Σκέφτομαι ότι πρέπει να το παλέψω και έχω το πιο δυνατό όπλο. Την πένα μου. Θα μπαλώνω τις λέξεις και θα δημιουργώ ένα τείχος προστασίας προς τον έξω, αυτό που θα αντικαθιστά την απουσία σου. Θα κρατώ το μυαλό μου απασχολημένο για να μην θυμάται πόσο μου λείπεις, πόσο με πλήγωσαν οι άνθρωποι, πόσο σε πλήγωσα εγώ η ίδια.

Μου είναι δύσκολο να ζω χωρίς εσένα, όμως δεν είμαστε οι μόνοι που αναγκαζόμαστε να ζούμε χώρια στην Ελλάδα της κρίσης. Πολλά ζευγάρια θα βρίσκονται τώρα ακριβώς στην ίδια θέση με μας. Θα λένε αντίο έξω από το αεροδρόμιο, θα ανταλλάζουν ένα προσωρινά τελευταίο φιλί και θα ρουφάνε μυρωδιές ο ένας από το σώμα του άλλου με βουρκωμένα μάτια. Έχεις μία πολύ καλή ευκαιρία για δουλειά στο Ντουμπάι κι εγώ πρέπει να σε στηρίξω. Θέλω να σε στηρίξω. Γιατί είμαι περήφανη για σένα. Είσαι ο ήρωας μου, ο έρωτας μου και ο καλύτερος μου φίλος.

Το καλοκαίρι φεύγει και εκτός από τα χελιδόνια, παίρνει μαζί του εσένα και όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που μοιραζόμαστε. Τις απογευματινές μας βουτιές στη θάλασσα, τις παραλιακές μας βόλτες με τη Λίζα, τους έντονους οργασμούς στην μπανιέρα, το παγωτό που μοιραζόμαστε με γέλια και όλες αυτές τις μικρές και όμορφες στιγμές που τόσο είχαμε υποτιμήσει, όσο θεωρούσαμε τη σχέση μας δεδομένη.

 Αν δεν έφευγες θα ήταν ένα ακόμη συνηθισμένο καλοκαίρι. Όλα θα ήταν δεδομένα και δεν θα ζούσαμε τίποτα τόσο έντονα. Όμως αυτοί οι τρεις μήνες μας άλλαξαν, μας έδεσαν ξανά και μου θύμισαν πόσο ευτυχισμένη ήμουν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια. Κάτι που είχα ξεχάσει μέσα στη ρουτίνα και όλα τα προβλήματα της δουλειάς. Κι αν θα φύγεις εγώ θα περιμένω. Μαζί με τη Λίζα. Δύο ατίθασα αδέσποτα που τα μάζεψες απ' το δρόμο και τους έδωσες ένα πραγματικό σπιτικό και αγάπη χωρίς περιορισμούς. Εξάλλου, σπίτι μου είναι όπου είσαι εσύ και το κουτάβι μας.