Αφού εξάντλησα όλες μου τις δυνάμεις να σε φέρω πίσω, αφού υποχώρησα ελπίζοντας κάθε μέρα ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνό μου και θα 'σαι εσύ, δεν έμεινε τίποτα άλλο να σου πω. Μόνο ένα τελευταίο και θα σε αφήσω να ζήσεις έτσι όπως επιθυμείς, μακριά από μένα, μακριά από το "εμείς".
Δεν φταις εσύ!
Δεν φταις σε τίποτα. Πίστεψα όσα μου είπες γιατί είχα ανάκγη να τα πιστέψω. Βλέπεις σ' αγαπούσα. Κι όταν αγαπάς αγκαλιάζεις και τα πιο όμορφα ψέματα. Είναι τα μόνα που έχεις για να πιαστείς. Τ' ακούς και παλεύεις να τα πιστέψεις και νικάς. Κι από κει ξυπνά η ελπίδα. Και μαζί με την ελπίδα η προσπάθεια. Μία άνιση μάχη να κρατήσεις ό,τι δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ δικό σου.
Ήταν όλα σαν ένα όνειρο. Το άγγιγμά σου, η μύτη σου που ακουμπούσε στη δική μου, το χέρι μου που σε χαΐδευε, τα χείλη σου που με φιλούσαν. Ήταν όλα ένα περαστικό όνειρο. Και δεν φταις εσύ που έχω παγιδευτεί για πάντα μέσα σε αυτό. Καλύτερα μέσα στο όνειρο παρά σε μία εφιαλτική πραγματικότητα χωρίς εσένα.
Στο ξαναλέω. Δεν φταις εσύ που μου έχεις γίνει τόσο απαραίτητος σαν οξυγόνο. Δεν φταις εσύ που σε αγαπάω ακόμα. Ακόμα και τώρα που κάνεις πράξεις τα λόγια σου με την παντελής απουσία σου.
Δεν φταις εσύ που ο έρωτας φοράει το άρωμά σου και ξυπνάει μόνο όταν περνάς από μπροστά μου.
Δεν φταις που διάλεξα τη μοναξιά ανάμεσα σε τόσα ψεύτικα και όμορφα είδωλα γιατί κανένα δεν θύμιζε έστω εσένα.
Δεν φταις εσύ που διαλέγω εσένα κάθε μέρα χωρίς να το μετανιώνω. Που περιμένω σιωπηλά κι ας μην σε βλέπω σχεδόν πια ποτέ. Κι ας μην περνάω απ' τα μέρη σου τόσο συχνά. Περνάω απ' τα δικά μας, τα παλιά. Αυτά που τώρα αποφεύγεις. Εκεί που αγκαλιαστήκαμε, που τσακωθήκαμε, που φιληθήκαμε για πρώτη φορά.
Εμείς μπορεί ν' αλλάξαμε και ν' αθετήσαμε τους όρκους μας, μα το χώμα που πατήσαμε και ο ουρανός που κοιτάζαμε θα 'ναι για πάντα εκεί να κρατάνε καλά κρυμμένα τα μυστικά μας και να μου θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαμε αλήθεια μαζί εγώ κι εσύ.
Δεν φταις εσύ!
Δεν φταις σε τίποτα. Πίστεψα όσα μου είπες γιατί είχα ανάκγη να τα πιστέψω. Βλέπεις σ' αγαπούσα. Κι όταν αγαπάς αγκαλιάζεις και τα πιο όμορφα ψέματα. Είναι τα μόνα που έχεις για να πιαστείς. Τ' ακούς και παλεύεις να τα πιστέψεις και νικάς. Κι από κει ξυπνά η ελπίδα. Και μαζί με την ελπίδα η προσπάθεια. Μία άνιση μάχη να κρατήσεις ό,τι δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ δικό σου.
Ήταν όλα σαν ένα όνειρο. Το άγγιγμά σου, η μύτη σου που ακουμπούσε στη δική μου, το χέρι μου που σε χαΐδευε, τα χείλη σου που με φιλούσαν. Ήταν όλα ένα περαστικό όνειρο. Και δεν φταις εσύ που έχω παγιδευτεί για πάντα μέσα σε αυτό. Καλύτερα μέσα στο όνειρο παρά σε μία εφιαλτική πραγματικότητα χωρίς εσένα.
Στο ξαναλέω. Δεν φταις εσύ που μου έχεις γίνει τόσο απαραίτητος σαν οξυγόνο. Δεν φταις εσύ που σε αγαπάω ακόμα. Ακόμα και τώρα που κάνεις πράξεις τα λόγια σου με την παντελής απουσία σου.
Δεν φταις εσύ που ο έρωτας φοράει το άρωμά σου και ξυπνάει μόνο όταν περνάς από μπροστά μου.
Δεν φταις που διάλεξα τη μοναξιά ανάμεσα σε τόσα ψεύτικα και όμορφα είδωλα γιατί κανένα δεν θύμιζε έστω εσένα.
Δεν φταις εσύ που διαλέγω εσένα κάθε μέρα χωρίς να το μετανιώνω. Που περιμένω σιωπηλά κι ας μην σε βλέπω σχεδόν πια ποτέ. Κι ας μην περνάω απ' τα μέρη σου τόσο συχνά. Περνάω απ' τα δικά μας, τα παλιά. Αυτά που τώρα αποφεύγεις. Εκεί που αγκαλιαστήκαμε, που τσακωθήκαμε, που φιληθήκαμε για πρώτη φορά.
Εμείς μπορεί ν' αλλάξαμε και ν' αθετήσαμε τους όρκους μας, μα το χώμα που πατήσαμε και ο ουρανός που κοιτάζαμε θα 'ναι για πάντα εκεί να κρατάνε καλά κρυμμένα τα μυστικά μας και να μου θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαμε αλήθεια μαζί εγώ κι εσύ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου