Το να σώζεις ένα σκυλί από το καταφύγιο ή το δρόμο, να του δίνεις στέγη, τρόφη, ασφάλεια και πάνω από όλα αγάπη είναι μία εμπειρία μοναδική με πολλά ψυχικά ανταλλάγματα και έντονα συναισθήματα που τα βιώνεις μόνο όταν αποκτάς ένα δικό σου παιδί. Πρέπει φυσικά να είσαι προετοιμασμένος γιατί όπως και το μεγαλώμα ενός παιδιού, έτσι και ενός σκύλου, αν το πάρεις όσο σοβαρά πρέπει, έχει ευθύνες και κούραση. Έχει όμως και αξέχαστες στιγμές διασκέδασης και αγάπης. Ο σκύλος σου σε αγάπαει όπως και να είσαι, όσο άσχημη μέρα κι αν είχες, στα πάνω και στα κάτω σου, στις μοναξιές σου και στις καλύτερες στιγμές σου. Κι αυτό δεν αλλάζει ποτέ.
Όταν υιοθετείς ένα σκύλο ξέρεις ότι θα του δώσεις τα πάντα και θα αφεθείς στην αγάπη του γιατί θα είναι δικός σου μέχρι το τέλος. Όταν, όμως, θα τον φιλοξενήσεις για λίγο τα πράγματα αλλάζουν όχι με την αρνητική έννοια βέβαια, γιατί το καλό που θα κάνεις σε ένα αβοήθητο πλάσμα είναι τεράστιο. Ίσως και με μία τέτοια κίνηση να του σώζεις τη ζωή γιατί οι συνθήκες διαβίωσης σε ένα καταφύγιο, ιδιαίτερα για ένα κουτάβι, δεν είναι καθόλου εύκολες. Οι κίνδυνοι καραδοκούν παντού.
Η φιλοξενία σκύλων στην Κύπρο γίνεται όλο και πιο απαραίτητη. Πολλοί αδέσποτοι σκύλοι, τα καταφύγια γέματα και οι υιοθεσίες επιτυγχάνονται δύσκολα ιδιαίτερα όταν τα ζώα βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Γι' αυτό και οι διάφορες οργανώσεις ανέπτυξαν δίκτυα με οργανώσεις του εξωτερικού όπου στέλνουν, μαζεύοντας λεφτά, τα σκυλιά για φιλοξενία ή για υιοθεσία, κυρίως Αγγλία. Όμως, χρειάζεται και η συμβολή των Κύπριων σε αυτή την προσπάθεια. Η φιλοξενία σκύλων σώζει ζωές.
Για πρώτη φορά έκανα την κίνηση να φιλοξενήσω ένα μικρό σκυλάκι πριν ένα μήνα περίπου. Είχα το χώρο και τον χρόνο, μιας και η δική μου σκυλίτσα κάθε καλοκαίρι μένει στο χωριό, λόγω της ανυπόφορης ζέστης εδώ στην πόλη. Στο χωριό ρεμβάζει στην αυλή και απολαμβάνει τη δροσιά από τα δέντρα.
Η μικρή Νάντια λοιπόν, 6 μηνών, δεν τα πήγαινε και πολύ καλά στο καταφύγιο δύο μήνες και η δική της λύτρωση αργούσε να έλθει, αφού κανένα ενδιαφέρον δεν υπήρχε από οικογένειες για να την υιοθετήσουν. Πράγμα περίεργο, μιας και είναι μικρού μεγέθους σκυλίτσα, με υπέροχο χαρακτήρα και πολύ ήσυχο.
Μου πήρε, ομολογώ, αρκετό καιρό να πάρω την απόφαση για φιλοξενία, αφού φοβόμουν ότι θα δεθώ και μετά δεν θα μπορούσα να την αποχωριστώ. Όμως, η Νάντια με κέρδισε και μου έδειξε ότι δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να την βάλω στο σπίτι μου. Της άξιζε μία ευκαιρία. Εξάλλου όλες οι συγκυρίες εκείνο το διάστημα έδειχναν ότι το αστέρι της Νάντιας με καλούσε να τη βοηθήσω.
Την πήρα, λοιπόν, φοβισμένη από το καταφύγιο. Δεν γνώριζε καθόλου τον κόσμο. Δεν είχε δει πολλά. Το λουρί της ήταν εντελώς ξένο, τα παιχνίδια τα φοβόταν όπως και τους ανθρώπους και τους δυνατούς θορύβους. Ήξερα ότι είχαμε μόνο ένα μήνα μαζί. Δεν ήξερα πως να την αντιμετωπίσω τις πρώτες μέρες. Να την αγκαλιάζω; Να της δίνω πολλή ή λίγη σημασία; Η ίδια ήταν πολύ φοβισμένη όμως σιγά σιγά έδειχνε να με εμπιστεύεται και να ζητά τα χάδια μου. Με το πέρασμα την ημερών δενόταν όλο και περισσότερο μαζί μου όπως κι εγώ μαζί της. Μέσα μου όμως ήξερα ότι θα φύγει, αν και η ίδια μάλλον πίστευε ότι βρήκε το παντoτινό της σπίτι. Και ναι όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να φύγει όμως από την άλλη στην Αγγλία την περίμεναν άνθρωποι που θα την αγαπούσαν και θα της παρείχαν τον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Όλο αυτό το διάστημα περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου. Θα θεωρούσε ότι την εγκατέλειψα, στην αρχή θα έκλαιγε και θα με ζητούσε όπως κλαίει και τώρα όταν λείπω για ώρες από το σπίτι. Σκεφτόμουν τρόπους να την κρατήσω στην Κύπρο. Αν όχι μαζί μου να την υιοθετούσε κάποιο φιλικό μας σπίτι. Τουλάχιστον έτσι θα την έβλεπα. Άλλες φορές ευχόμουν να μπορούσα να της εξηγήσω και να καταλαβαίνε. Αν μπορούσε να μου απαντήσει θα μου έλεγε "γιατί με εγκαταλείπεις; Τι κάνω λάθος;" Και δεν θα ήξερα τι να της απαντήσω γιατί είναι πραγματικά ένα τέλειο πλάσμα που σου ανταποδίδει με την αγάπη της τα πάντα που της προσφέρει.
Όταν έφτασε η στιγμή να την αφήσω, ήξερα ότι έκανα το σωστό. Στο καταφύγιο δεν θα άντεχε και μαζί μου δεν θα είχε το χρόνο και το χώρο που χρειαζόταν. Ναι, στην αρχή θα ήταν λυπημένη, θα πίστευε ότι την εγκατέλειψε, όμως οι καινούριοι της άνθρωποι θα φρόντιζαν να περνάει τόσο καλά, που λίγο καιρό μετά θα με κρατούσε στο μυαλό της ως μία όμορφη ανάμνηση. Και ίσως κιόλας να καταλάβαινε τους λόγους που έπρεπε να την άφησω.
Σήμερα, που βλέπω τις χαρούμενες φωτογραφίες της και μιλάω με την οικογένεια που την υιοθέτησε, ξέρω ότι έκανα το σωστό. Όταν κάνεις τέτοιες πράξεις δεν περιμένεις ανταλλάγματα. Ούτε υλικά ανταλλάγματα, αλλά ίσως ούτε και κάποιο ευχαριστώ από τον κόσμο. Απλά το κάνεις γι' αυτήν την ψυχούλα που χωρίς εσένα ίσως να ήταν χαμένη και το πιο μεγάλο αντάλλαγμα είναι η ευτυχία της.
Όταν υιοθετείς ένα σκύλο ξέρεις ότι θα του δώσεις τα πάντα και θα αφεθείς στην αγάπη του γιατί θα είναι δικός σου μέχρι το τέλος. Όταν, όμως, θα τον φιλοξενήσεις για λίγο τα πράγματα αλλάζουν όχι με την αρνητική έννοια βέβαια, γιατί το καλό που θα κάνεις σε ένα αβοήθητο πλάσμα είναι τεράστιο. Ίσως και με μία τέτοια κίνηση να του σώζεις τη ζωή γιατί οι συνθήκες διαβίωσης σε ένα καταφύγιο, ιδιαίτερα για ένα κουτάβι, δεν είναι καθόλου εύκολες. Οι κίνδυνοι καραδοκούν παντού.
Η φιλοξενία σκύλων στην Κύπρο γίνεται όλο και πιο απαραίτητη. Πολλοί αδέσποτοι σκύλοι, τα καταφύγια γέματα και οι υιοθεσίες επιτυγχάνονται δύσκολα ιδιαίτερα όταν τα ζώα βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Γι' αυτό και οι διάφορες οργανώσεις ανέπτυξαν δίκτυα με οργανώσεις του εξωτερικού όπου στέλνουν, μαζεύοντας λεφτά, τα σκυλιά για φιλοξενία ή για υιοθεσία, κυρίως Αγγλία. Όμως, χρειάζεται και η συμβολή των Κύπριων σε αυτή την προσπάθεια. Η φιλοξενία σκύλων σώζει ζωές.
Για πρώτη φορά έκανα την κίνηση να φιλοξενήσω ένα μικρό σκυλάκι πριν ένα μήνα περίπου. Είχα το χώρο και τον χρόνο, μιας και η δική μου σκυλίτσα κάθε καλοκαίρι μένει στο χωριό, λόγω της ανυπόφορης ζέστης εδώ στην πόλη. Στο χωριό ρεμβάζει στην αυλή και απολαμβάνει τη δροσιά από τα δέντρα.
Η μικρή Νάντια λοιπόν, 6 μηνών, δεν τα πήγαινε και πολύ καλά στο καταφύγιο δύο μήνες και η δική της λύτρωση αργούσε να έλθει, αφού κανένα ενδιαφέρον δεν υπήρχε από οικογένειες για να την υιοθετήσουν. Πράγμα περίεργο, μιας και είναι μικρού μεγέθους σκυλίτσα, με υπέροχο χαρακτήρα και πολύ ήσυχο.
Μου πήρε, ομολογώ, αρκετό καιρό να πάρω την απόφαση για φιλοξενία, αφού φοβόμουν ότι θα δεθώ και μετά δεν θα μπορούσα να την αποχωριστώ. Όμως, η Νάντια με κέρδισε και μου έδειξε ότι δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να την βάλω στο σπίτι μου. Της άξιζε μία ευκαιρία. Εξάλλου όλες οι συγκυρίες εκείνο το διάστημα έδειχναν ότι το αστέρι της Νάντιας με καλούσε να τη βοηθήσω.
Την πήρα, λοιπόν, φοβισμένη από το καταφύγιο. Δεν γνώριζε καθόλου τον κόσμο. Δεν είχε δει πολλά. Το λουρί της ήταν εντελώς ξένο, τα παιχνίδια τα φοβόταν όπως και τους ανθρώπους και τους δυνατούς θορύβους. Ήξερα ότι είχαμε μόνο ένα μήνα μαζί. Δεν ήξερα πως να την αντιμετωπίσω τις πρώτες μέρες. Να την αγκαλιάζω; Να της δίνω πολλή ή λίγη σημασία; Η ίδια ήταν πολύ φοβισμένη όμως σιγά σιγά έδειχνε να με εμπιστεύεται και να ζητά τα χάδια μου. Με το πέρασμα την ημερών δενόταν όλο και περισσότερο μαζί μου όπως κι εγώ μαζί της. Μέσα μου όμως ήξερα ότι θα φύγει, αν και η ίδια μάλλον πίστευε ότι βρήκε το παντoτινό της σπίτι. Και ναι όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι έπρεπε να φύγει όμως από την άλλη στην Αγγλία την περίμεναν άνθρωποι που θα την αγαπούσαν και θα της παρείχαν τον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Όλο αυτό το διάστημα περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου. Θα θεωρούσε ότι την εγκατέλειψα, στην αρχή θα έκλαιγε και θα με ζητούσε όπως κλαίει και τώρα όταν λείπω για ώρες από το σπίτι. Σκεφτόμουν τρόπους να την κρατήσω στην Κύπρο. Αν όχι μαζί μου να την υιοθετούσε κάποιο φιλικό μας σπίτι. Τουλάχιστον έτσι θα την έβλεπα. Άλλες φορές ευχόμουν να μπορούσα να της εξηγήσω και να καταλαβαίνε. Αν μπορούσε να μου απαντήσει θα μου έλεγε "γιατί με εγκαταλείπεις; Τι κάνω λάθος;" Και δεν θα ήξερα τι να της απαντήσω γιατί είναι πραγματικά ένα τέλειο πλάσμα που σου ανταποδίδει με την αγάπη της τα πάντα που της προσφέρει.
Όταν έφτασε η στιγμή να την αφήσω, ήξερα ότι έκανα το σωστό. Στο καταφύγιο δεν θα άντεχε και μαζί μου δεν θα είχε το χρόνο και το χώρο που χρειαζόταν. Ναι, στην αρχή θα ήταν λυπημένη, θα πίστευε ότι την εγκατέλειψε, όμως οι καινούριοι της άνθρωποι θα φρόντιζαν να περνάει τόσο καλά, που λίγο καιρό μετά θα με κρατούσε στο μυαλό της ως μία όμορφη ανάμνηση. Και ίσως κιόλας να καταλάβαινε τους λόγους που έπρεπε να την άφησω.
Σήμερα, που βλέπω τις χαρούμενες φωτογραφίες της και μιλάω με την οικογένεια που την υιοθέτησε, ξέρω ότι έκανα το σωστό. Όταν κάνεις τέτοιες πράξεις δεν περιμένεις ανταλλάγματα. Ούτε υλικά ανταλλάγματα, αλλά ίσως ούτε και κάποιο ευχαριστώ από τον κόσμο. Απλά το κάνεις γι' αυτήν την ψυχούλα που χωρίς εσένα ίσως να ήταν χαμένη και το πιο μεγάλο αντάλλαγμα είναι η ευτυχία της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου