Η πρώτη και τελευταία μου σκέψη

Είσαι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνώ το πρωί και η τελευταία λίγο πριν κοιμηθώ.

Είναι λες και το μυαλό μου σε κουβαλάει μαζί του καθόλη τη διάρκεια του βραδινού ύπνου. Στα πιο φωτεινά και στα πιο σκοτεινά όνειρα. Δεν του αρκεί να σε σκέφτεται μόνο τη μέρα. Και είναι, οφείλω να ομολογήσω, ένα γλυκό μαρτύριο να σε σκέφτομαι ακόμη τόσο πολύ, μετά από τόσους μήνες χωρισμού.

Εσύ προχώρησες, έβαλες σκοπό να με σβήσεις απ’ τη ζωή και το μυαλό σου και τα κατάφερες. Δεν σε κατηγορώ πια. Είχες τους λόγους σου και μάλλον δεν θεωρούσες ότι μ’ αφορούσαν. Και τα κατάφερες. Με άφησες απ’ έξω.

Κι εγώ απ’ την άλλη κάθε προσπαθεία που κάνω, χάνει σαν βέλος το κέντρο και δεν βρίσκει στόχο. Δεν είναι ότι δεν προχώρησα. Και έχω να σου πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ που με παράτησες, γιατί έκανες χώρο στη ζωή και στην καρδιά μου να νιώσει ξανά τον έρωτα. Είχα ξεχάσει μαζί σου πως είναι να σ’ αγαπά κανείς και να σε σέβεται πραγματικά. Είχα πει μαζί σου το αφύσικο, φυσιολογικό και το ψωμί ψωμάκι γιατί έτρεμα μη σε χάσω.

Τώρα έχω μείνει με τις αναμνήσεις. Όλες οι όμορφες και άσχημες μας στιγμές παίζουν σαν παλιά ελληνική ταινία, στο ταβάνι που κοιτάζω, όταν ξαπλώνω κάθε βράδυ περιμένοντας να με πιάσει ο ύπνος και τα πρωινά αυτόματα το χέρι μου πιάνει το κινητό για να ψάξει ένα σου μήνυμα ή έστω ένα σημάδι ότι νοιάζεσαι τελικά λίγο για μένα.

Βρε, ακόμα και τις στιγμές που αφήνω τον εαυτό μου στα ζεστά του χέρια, που μ’ αγγίζουν σαν να ξέρουν και θέλουν να μου απαλύνουν τον πόνο, ακόμα και τότε σε σκέφτομαι. Και με πιάνουν τα κλάματα γιατί μου λείπει αυτό που ένιωθα μαζί σου και που δεν μπορώ να νιώσω ξανά. Σκουπίζω τα δάκρυά μου και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να μην μπορώ ν’ απολαύσω τη ζωή που μου δίνει απλόχερα τα πάντα κι εγώ την προσπερνώ, κυνηγώντας φαντάσματα του παρελθόντος.

Και παρόλο που μου λείπεις δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ. Τρέμω στην ιδέα μήπως και γυρίσεις και χαραμίσω γι’ ακόμη μια φορά τον εαυτό μου στα λάθη και στα πάθη. Ήταν γλυκά τα ψέματά σου, γι’ αυτό αποίκησαν στο μυαλό μου, όμως είμαι και θα παραμείνω φανατική οπαδός της αλήθειας.

Τον κοιτάζω που κοιμάται, του παίρνω τα χέρια σφιχτά και σκεπάζω το γυμνό του σώμα με το σώμα μου. Είναι αληθινός, είναι υπέροχος και είναι πραγματικά εδώ, δίπλα μου. Δεν είναι ένα κακό επινόημα της φαντασίας μου. Και όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ με κερδίζει και τόσο πιο πολύ με χάνεις εσύ.

Δεν αγάπω εσένα. Εσύ δεν ήσουν παρά ένα παλάτι στην άμμο που φύσηξε και σκόρπισε ο βοριάς στον αέρα μια για πάντα. Τι σημασία έχει να κυνηγώ τους κόκκους της άμμου για να το ξανακτίσω; Αυτόν αγαπώ. Αυτόν που τώρα αγγίζω. Που πιστεύει ότι αξίζω τη μαχή για να με κερδίσει!

Και θα περάσει ο καιρός, οι πληγές θα κλείσουν και δεν θα είσαι το πρώτο πράγμα που θα σκέφτομαι κάθε πρωί όταν ξυπνώ, άλλα ούτε και το τελευταίο πριν κοιμηθώ.