Δεν χρειάζονται πολλά για να θυμηθεί κανείς τον πρώην του. Ένα τραγούδι, μια ταινία, μια τοποθεσία, οι κοινοί φίλοι, φωτογραφίες και η λίστα συνεχίζεται ατέλειωτη… Ο πόνος είναι πάντα παρών και σχεδόν αφόρητος.
Αυτός ο άνθρωπος που κάποτε ήταν όλη σας η ζωή, η σχέση σας, πλέον δεν υπάρχει πουθενά και όχι επειδή εσείς το θέλατε, αλλιώς δεν θα σας έλειπε τόσο πολύ. Ακόμη τον σκέφτεστε και ακόμη είστε ερωτευμένοι μαζί του παρόλο που δεν αποτελεί πια μέρος της ζωής σας για ένα και μόνο λόγο που δεν πρέπει να ξεχνάτε: ήταν ο λάθος άνθρωπος για εσάς. Σας πλήγωσε, πιθανότατα επανειλημμένα και κατά βάθος γνωρίζετε ότι δεν μπορείτε να πάτε πίσω στην ίδια σχέση ή ακόμη και να μείνετε φίλοι μαζί του.
Όμως παρόλα αυτά σας λείπει αφόρητα.
Έχετε πιαστεί από τις αναμνήσεις, παρόλο που γνωρίζετε ότι ήλθε η στιγμη να προχωρήσετε παρακάτω. Σας λείπει με τρόπο που δεν μπορείτε καν να εκφράσετε, τον σκέφτεστε συνεχώς και απ’ την καρδιά είναι σαν να κρέμεται συνεχώς ένα ασήκωτο βαρίδι.
Και όταν ένα άτομο σας λείπει το επόμενο βήμα είναι να προσπαθήσετε για επανασύνδεση μαζί του και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Αν μία σχέση τέλειωσε, είναι γιατί ήταν ανθυγιεινή για σας και ο οργανισμός σας αυτόματα απέβαλε τα junk food που τον ταΐζατε για καιρό. Κι έτσι του τηλεφωνείτε ή του στέλνετε μηνύματα, παρακαλώντας τον να γυρίσει. Κάτι που μετά μετανιώνετε. Δεν μπορείτε να συγκρατηθείτε, έτσι; Κάθε προσπάθειά σας να έχετε μια υγιή απόσταση απ’ αυτόν, επιστρέφει στο μηδέν.
Αν αυτός σας έδινε την ευκαιρία να τα ξαναβρείτε, πιθανόν να επιστρέφατε πίσω στο λεπτό κι ίσως να εύχεστε ότι θα μετανιώσει και θα γυρίσει για να σας πει: «παραδέχομαι ότι έκανα λάθη κι εσύ είσαι ό,τι χρειάζομαι στη ζωή μου».
Αμ δε! Η πραγματικότητα είναι συνήθως άλλη: Αυτό το πρόσωπο που περιμένετε να επιστρέψει, δεν υπάρχει καν. Ναι, αυτός που σας λείπει τόσο πολύ, αυτός που σας έβαλε ζωντανούς σε ένα τάφο, δεν είναι αληθινός.
Και θα μου πείτε τώρα, «για περίμενε. Και βέβαια ήταν πραγματικός. Αφού είχα σχέση μαζί του, πώς γίνεται να μην υπάρχει;».
Και σας απαντώ: «Αυτό που σας λείπει δεν είναι το ίδιο το άτομο, αλλά η ιδέα που είχατε εσείς γι’ αυτό στο μυαλό σας.
Σας λείπει η εκδοχή αυτού του προσώπου που χτίσατε στο κεφάλι σας. Και τον χτίσατε ακριβώς όπως τον χρειαζόσασταν. Ίσως για να καλύψετε τις δικές σας ανάγκες ή ανασφαλείες και φόβους. Ίσως να είναι και μία αντιρεαλιστική εμμονή για τον «τέλειο άνδρα». Πιθανόν, στην όλη πορεία της σχέσης σας, ο πρώην σύντροφός σας, έκανε πράγματα που πάντα ονειρευόσασταν ή σας είπε όλα τα σωστά πράγματα, αυτά που θέλατε πάντα ν’ ακούσετε. Ίσως και να σας έκανε να νιώθετε διαφορετικά ή μοναδικά και γι΄αυτό πιαστήκατε από πάνω του. Έτσι, αγνοήσατε όλα του τα ελαττώματα και κολλήσατε στη ρομαντική φαντασίωση που σας δημιούργησαν οι ωραίες του ατάκες και κινήσεις.
Αλλά όλα αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά είναι τα κομμάτια που ενώθηκαν και δημιουργήσαν αυτή την εικόνα ενός τύπου που στην πραγματικότητα δεν ήταν καλός ή τουλάχιστον δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για εσάς. Και είναι αυτή η εκδοχή εκείνου του τύπου που σας προκαλεί πόνο και που σας λείπει τόσο πολύ και που σας κάνει να αναρωτιέστε αν θα ερωτευτείτε το ίδιο ξανά ή αν θα βρείτε κάποιον σαν κι αυτόν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι μπορεί να υπάρχει και κάποιος άλλος σαν κι αυτόν, με όλα τα μοναδικά χαρακτηριστικά του.
Η ιδέα που έχετε στο μυαλό σας του ανθρώπου που σας λείπει, δεν είναι αυτή που σας έκανε να κλάψετε ή να νιώσετε άσχημα. Αλλά τι λέω; Καθόλου δεν ανακαλείτε όλες αυτές τις απαίσιες στιγμές όταν σκέφτεστε αυτόν, σωστά; Έχετε καταχωρημένη στο δίσκο σας μία ειδυλιακή εικόνα, φτιαγμένη από αυτές τις όμορφες, μικρές στιγμές που ήταν τόσο καταπληκτικές. Κλείνετε τα μάτια, θυμάστε τα φιλιά του, τις αγκαλιές του και η στιγμιαία ευφορία που νιώθετε, αμέσως γίνεται βαθιά θλίψη.
Αντί να θυμάστε ότι αυτός ο άνθρωπος σας πλήγωσε και σας απογοήτευσε, θυμάστε ακριβώς τα αντίθετα. Αυτά τα χαρούμενα, μεμονωμένα περιστατικά. Αυτός που κτίσατε στο μυαλό σας, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, εμφανίζεται συνεχώς. Χαμογελάει, σας κάνει να νιώθετε ξεχωριστοί και δυνατοί και σας παραπλανεί, εμποδίζοντας σας από το να κάνετε τα σωστά βήματα μπροστά.
Και οι νυχτερινές ώρες είναι πάντα οι χειρότερες, έτσι δεν είναι; Η αγωνία εκείνες τις ώρες κορυφώνεται. Περιμένετε κάποιο μήνυμα ή ένα τηλεφωνήμα. Ο θυμός, η αίσθηση της απώλειας και η απογοήτευση εντείνονται. Είτε είστε μόνοι είτε με φίλους, ακόμη και στις πιο χαρούμενες σας στιγμές πιάνετε τον εαυτό σας να τον σκέφτεται.
Κάποιες φορές θέλετε απλά να σπάσετε ό,τι βρείτε γύρω σας και να φωνάξετε: «Γιατί δεν μπορώ απλά να τον ξεχάσω και να προχωρήσω; Πότε θα σταματήσει ο πόνος; Πότε θα πάψει να μου λείπει; Γιατί με εγκατέλειψε;».
Μέσα σε όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα κρύβεται και το μεγαλό μυστικό. Αν δεν αναγνωρίσετε πρώτα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ο κατάλληλος για σας, αν δεν θυμηθείτε όλες τις φορές που σας πληγώσε και σας πρόδωσε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να κάνετε το επόμενο βήμα.
Ο άνθρωπος που αγαπήσατε και ονειρευτήκατε και συνεχίζετε ακόμη, δεν ήταν παρά ένα… φάντασμα. Σας λείπει, λοιπόν, ένα είδωλο, ένα πουκάμισο αδειανό όπως είπε κι ο ποιητής και όχι το ατόμο αυτό καθαυτό. Σας λείπει αυτή η μεγάλη ιδέα που είχατε για τη σχέση σας και γι' αυτόν και που ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά. Εκτός ίσως από κάποιες ξεχωριστές περιστάσεις, αυτές που τώρα σας κρατούν κολλημένους στο παρελθόν.
Καιρός, λοιπόν, ν’ αφήσετε τα φαντάσματα για τους Ghostbusters και τις ταινίες και να επανέλθετε στην πραγματικότητα, για να προχωρήσετε τη ζωή σας με άτομα που θα σας αγαπήσουν αληθινά και όχι με αποκαΐδια της φαντασίας σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου