Κάπου εκεί στα 30…

Κάπου εκεί στα 30… θα είμαι παντρεμένη, θα ‘χω κανά δυο παιδιά, κάποια παραπανίσια κιλά και μια γραφειακή (σίγουρη) δουλειά με καλό μισθό. Ίσως να έχω εκδώσει και αυτό το βιβλίο που τόσο επιθυμώ. Κάπως έτσι σκεφτόμουν τα 30 ως έφηβη. Τα φανταζόμουν βαρετά και πιο συγκαταβατικά κι ότι (ευτυχώς) αργούν πολύ ακόμη να έλθουν. Λες και στα 30 η ζωή μου θα είχε κάνει τους πιο συναρπαστικούς της κύκλους…

Κάπου εδώ στα 30… τα πράγματα, όμως, είναι αλλιώς. Ευτυχώς καλύτερα! Είναι αλήθεια τελικά, όσο ωριμάζεις τόσο περισσότερο αγαπάς τον εαυτό σου, αυτόν που διαμόρφωσες μέσα από τις δυσκολίες, τις αναποδιές, αλλά και τις καλές στιγμές της ζωής. Και μαθαίνεις πραγματικά τι σημαίνει έρωτας και αγάπη. Μαθαίνεις ν’ αφήνεις τους ανθρώπους να φεύγουν και τις καταστάσεις να τελειώνουν όταν πρέπει, χωρίς να σημαίνει ότι πονάς λιγότερο. Αντίθετα, μεγαλώνοντας ο πόνος είναι πιο συνηδειτοποιημένος, απλά γίνεται πιο διακριτικός. Δεν σπάζεις πια τα βάζα τα μαμάς, ούτε τα μεγάφωνα του υπολογιστή από τα οποία ακούς πλέον τη μουσική πιο χαμηλά.

Kαι βέβαια είσαι πιο δημιουργική από ποτέ γιατί έχεις μάθει και πιο πολλά. Οι λέξεις σου ‘ρχονται πιο εύκολα, είναι πιο καλές μαζί σου. Γράφεις, γράφεις, γράφεις και μια ευτυχία σε πλημμυρίζει. Δεν τα βάζεις πια με τον εαυτό σου όπως παλιά, ούτε σκίζεις χίλιες κόλλες μέχρι να καταλήξεις στο «τέλειο». Το καλύτερο; Συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου. Τον μαθαίνεις. Μπορείς να περάσεις ώρες πολλές μαζί του χωρίς να βαριέσαι και χωρίς να νιώθεις μοναξιά.

Φυσικά, το να είσαι γυναίκα και να είσαι κοντά στα 30 δεν είναι πάντα εύκολο. Νιώθεις το βλέμμα της κοινωνίας να σε κοιτάζει αυστηρά. Να σε κρίνει. Αν είσαι ελεύθερη ακόμη σίγουρα πηδιέσαι με τον καθένα ή είσαι προβληματική, αν είσαι παντρεμένη και δεν έχεις παιδιά κάποιο πρόβλημα σίγουρα έχεις πάλι. Και αν πάλι είσαι παντρεμένη με παιδιά, πολύ νωρίς τα έκανες όλα και θα χωρίσεις! Ευτυχώς τη γνώμη του κόσμου μέχρι να φτάσεις στα 30 μαθαίνεις να την βάζεις εκεί που πρέπει. Στην πλησιέστερη τουαλέτα μαζί με τα υπόλοιπα σκατά της κοινωνίας και τραβάς και το καζανάκι με ευχαρίστηση.

Κάπου στα 30, λοιπόν, έχω ένα υπέροχο σύντροφο, ένα χαριτωμένο σκυλί και βρίσκομαι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου. Γράφω, γράφω, γράφω και χάνομαι μέσα σε λέξεις και συναισθήματα. Αυτές τις λέξεις που πλέον μπορώ να χρησιμοποιήσω με μεγαλύτερη άνεση και αυτοπεποίθηση. Οι σκέψεις του μυαλού είναι σε τάξη και σε έξαρση και  μεταβιβάζονται στον υπολογιστή πιο ομαλά. Αγαπώ κάθε λέξη που γράφω κι ας μην είναι αυτή για τα μάτια του κόσμου κι ας είναι μόνο δική μου.

Και καθόλου συμβατικά δεν ζω. Καθόλου κουρασμένη δεν νιώθω. Είμαι πιο ελεύθερη και ανεξάρτητη από ποτέ. Χωρίς να χρωστάω τίποτα σε κανέναν και κρατώντας πάντα ψηλά την αξιοπρέπειά μου μέσα σ’ ένα, πολλές φορές, βρώμικο κόσμο. Έφτιαξα τα όπλα να παλεύω για το αύριο είτε για τα επαγγελματικά είτε τα προσωπικά μου θέματα. Έχω τη γραφή για να υπερασπιστώ τους αδύναμους και για ν’ ανοίξω τα μάτια – όσο ανοίγουν - σε μια καταπιεσμένη κοινωνία που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Έχω τη δύναμη για να κάνω τον εαυτό μου κι αυτό τον κόσμο όσο καλύτερους μπορώ. Το οφείλω εξάλλου στη ζωή…

Ένα όμορφο πράγμα, όμως, που έχουμε κάνει με τον σύντροφό μου και για το οποίο είμαι περήφανη είναι που περιμαζέψαμε απ’ το δρόμο ένα αδέσποτο σκυλί. Το πρώτο μας μωρό! Ένα μαύρο, ταλαιπωρημένο, με καμένο τρίχωμα σκυλάκι που χωρούσε τότε στα δύο μου χέρια. Μια ψυχούλα που την πήραμε και της δώσαμε οικογένεια, φαγητό και αγάπη και μεγάλωσε και έγινε – προς έκπληξη όλων - ένα μεγάλου μεγέθους, χαρούμενο και πανέξυπνο πλάσμα. Μα για μας το μέγεθος δεν μετρά. Θα είναι πάντα το μωρό μας! Μαζί κοιμόμαστε και οι τρεις κάθε βραδύ, μαζί τρώμε, μαζί πάμε βόλτες τα βράδια για παγωτό.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτήν που ζω τώρα. Οι εικόνες γύρω μου είναι αυτές που ονειρευόμουν μεγαλώνοντας - σ’ ένα μικρό ζεστό διαμέρισμα με πορτοκαλί και λαχανί χρώματα και δικές μου δημιουργίες, λίγο πιο κάτω η θάλασσα κι ένα χαμογελαστό σκυλί να τρέχει πάνω κάτω σαν τρελό ή να κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ. Σίγουρα δεν ήμουν ποτέ τόσο ευτυχισμένη όσο σήμερα και σίγουρα αν ζητούσα περισσότερα θα ήμουν απλά άπληστη.

Κι επειδή δεν μου αρέσει να ωραιοποιώ τα πράγματα, υπήρχαν και άσχημες στιγμές. Μέρες που πέρασα χωρίς δουλειά ή χωρίς λεφτά, μήνες που κλείστηκα στον εαυτό μου όταν απογοητεύτηκα από ανθρώπους που αγαπούσα, μέρες που ήμουν μόνο εγώ και η Λίζα, να κοιτάμε τα χειμωνιάτικα αγριεμένα κύματα της θάλασσας σιωπηλά. Μέρες που ένιωθα εντελώς απογοητευμένη από τον κόσμο και από τον εαυτό μου. Μέρες στο σκοτάδι που κατάφερα να τις κάνω φως, με τη βοήθεια πραγματικών φίλων.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από την πραγματική φιλιά. Υπέροχα πλάσματα οι φίλοι μου, όμορφα μέσα και έξω, ο καθένας μία ξεχωριστή προσωπικότητα.

Και για να μην σας τα πολυλογώ, νιώθω πιο κοριτσάκι από ποτέ. Όλα είναι πιο όμορφα γιατί τα βλέπω πλέον μέσα από διαφορετικά μάτια…

Σας λέω το να είσαι 30 είναι τρέλα…