20 μείον 2...

3:00 το πρωί... στριφογυρίζω στο κρεβάτι εδώ και ώρα μα ο ύπνος μάλλον μ' έχει στήσει για ακόμη μια βραδιά. Φταίει αυτός ο πόνος που τυλίγει το κεφάλι μου ακριβώς πίσω απ' τα μάτια. Είναι απ' την πίεση που είχα όλη μέρα για να μην βάλω τα κλάματα ξανά στο γραφείο. Το χτυπάω απ' τη μια, το χτυπάω απ' την άλλη μα ο πόνος εκεί, δεν λέει να υποχωρήσει.

Τελικά σηκώνομαι. Ένα παυσίπονο ίσως βοηθήσει. είχα πει να κόψω τα παυσίπονα, μα δεν την παλεύω άλλο απόψε. Κατευθύνομαι στην κουζίνα. Tο σπίτι άδειο και ψυχρό κι ας είναι καλοκαίρι. 

Παίρνω την τσάντα μου κάθομαι στον καναπέ. Κοιτάζω τριγύρω, δεν ακούγεται τίποτα, παρά μόνο το βουητό που κάνει το ψυγείο. Κοιτάζω τη λάμπα του ίντερνετ που αναβοσβήνει. Αναβοσβήνει με την ίδια συχνότητα που χτυπά η καρδιά μου. Παίρνω τα παυσίπονα απ' την τσάντα. Ένα κουτί γεμάτο. Το είχα πήρα χτες από το φαρμακείο. 20 μείον 1 ίσον 19. Γιατί να πάρω μόνο ένα; σκέφτομαι; Γιατί να μην τα πάρω όλα;

Η κούραση της ημέρας, το παράπονο που μου λείπεις κι ένα φιλικό σου μήνυμα με λύγισαν. Αποφάσισα ότι δεν πρέπει να σε ξαναδώ γιατί με μπερδεύουν οι κινήσεις σου, τα λόγια σου και φαίνομαι σαν ψυχοπαθής. Σε δικαιώνω. Εσύ ξέχασες, εγώ θυμάμαι. Πώς σβήνεις τις αναμνήσεις; Περιμένεις υποθέτω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Ο πονοκέφαλος απελευθερώνεται από τα δάκρυα που τρέχουν ποτάμι.

Τα δάκρυα πρέπει να είναι ένα από αυτά τα θαύματα της ζωής. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι δεν στερεύουν ποτέ, όσο κι αν κλάψεις.

Τα μάτια θολώνουν και κάνουν τόπο στο μυαλό να δει. Βλέπει εμένα, εσένα, τα χέρια σου, το γέλιο σου, εμάς! Ήθελα μόνο να είμαι μαζί σου. Αυτός ήταν ο δικός μου ορισμός της ευτυχίας και ίσως κάποτε τον μοιράστηκες μαζί μου, όχι όμως πια.

Δεν θέλω άλλο να νιώθω μόνη μέσα στο πλήθος, δεν θέλω να το παίζω δυνατή για να μην πουν ότι λύγισα, δε θέλω άλλο να μιλάμε φιλικά και να σου βάζω χαμογελάκια στο fb, ενώ την ίδια ώρα πεθαίνω. Δε θέλω να ξέρεις ότι δεν είμαι καλά χωρίς εσένα. Δε θέλω να στεναχωρηθείς. Συγνώμη αν κάποτε στο δείξω.

Κι αυτή... τη θυμάμαι ακόμη πόσο λαμπερή ήταν δίπλά σου. Πάντα είχες αυτή τη δύναμη. Ξέρεις πως να κάνεις μία γυναίκα ευτυχισμένη, αλλά και να την τρελάνεις άμα το θελήσεις. Αυτή κρατάει όλη την ευτυχία μου στα χέρια της κάθε βράδυ. Εσένα...

Αυτή... αν ήταν στη θέση μου άραγε θα άντεχε να μας έβλεπε μαζί; θα ξεχνούσε όλες τις στιγμές και όλες τις υποσχέσεις σου, λες και δεν υπήρξαν ποτέ, θα ξεχνούσε τον τρόπο που με παράτησες, τόσο ψυχρά και άδικα; Θα μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή της ή θα ήθελε όπως κι εμένα να καταπιεί τα 20 μείον 1 χάπια για να σταματήσει πια να πονά;

Ζαλίζομαι... τα δάκρυα τελείωσαν γι' απόψε. Δεν με νοιάζει τι θα ξημερώσει αύριο. Τελικά, παίρνω ένα παυσίπονο για να ξεγελάσω τον ύπνο, μήπως και περάσει λίγο απ' τα μέρη μου. 20 μείον 2 ίσον 18. Αύριο βράδυ και πάλι θα κάθομαι στον καναπέ μου. Θα κρατάω το κουτί με τα παυσίπονα, θα ακούω το ψυγείο να βουήζει, θα βλέπω τη λάμπα του ιντερνετ ν' αναβοσβήνει και θα σκέφτομαι: "να πάρω ένα ή όλα μαζί";

Κι εσύ είσαι κάπου εκεί έξω, ευτυχώς θα γελάς, θα αγαπάς κι εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά στη ζωή και στη σκέψη σου, λες κι έχω πάρει τελικά όλο το κουτί...